Vanmiddag mochten we met Androneda spelen op het ‘WinterWarmte’-festival: een leuk cultureel evenement in het centrum van Zwolle. In alle 5 de hoeken van de (stervormige) stad was een activiteit en het publiek kon een wandeling langs al die activiteiten doen. Aan het eind van de wandeling kwamen ze op het grote plein in het centrum uit, alwaar er drankjes konden worden genuttigd én ze balfolkdansjes konden leren! Het idee was dat we steeds een balfolkdansje zouden uitleggen aan de aanwezigen en vervolgens een bijpassend liedje uit ons repertoire zouden spelen, zodat de aanwezigen het geleerde gelijk in praktijk konden brengen.
We gaven die dansuitleg en ons optreden in een grote circustent, die (gelukkig) verwarmd werd door een houtkachel. Vooraf had ik geen idee hoe warm het er zou zijn en wat ik dus aan moest trekken, dus ik had ook maar vingerloze handschoentjes en laagjes meegenomen, maar het bleek gelukkig prima te doen te zijn zonder dat ik die handschoenen en een jas moest aantrekken.
My office for today
De opkomst viel helaas tegen, wellicht ook omdat we niet duidelijk in het programma stonden vermeld? We moesten het vooral hebben van de mensen die langsliepen, ons hoorden spelen en even hun hoofd de tent in staken om te kijken wat er aan de gang was. Het was ook lastig inschatten of de mensen kwamen voor danslessen of muziek luisteren. Een aantal keren begonnen we met dansuitleg waarna juist mensen weer vertrokken. Maar gelukkig waren er ook enkele mega-enthousiastelingen die wellicht vanaf nu vaker op balfolk-evenementen zullen gaan verschijnen. En degenen die er waren, vonden onze muziek zichtbaar aansprekend.
Ook hilarisch was de grote groep ouders met hele kleine kinderen, die allemaal mee wilden doen aan de uitleg van een tovercirkel. Die kindjes slaagden er soms amper in om handen vast te houden, dus het hele concept van in de danshouding draaien, laat staan van een partnerwissel doen, konden we niet uitvoeren. Dus hebben we de dans maar gewoon gesimplificeerd en er “nu alle kinderen naar het midden!”, “nu alle grote mensen naar het midden!” en “pak elkaars handen vast en draai samen een rondje!” van gemaakt. Grote chaos, grote hilariteit en veel plezier, dus succesvol.
We hebben uiteindelijk 2 uur en een kwartier achter elkaar de activiteit gedraaid, wat best vermoeiend was. Maar we mochten wel iets eerder ophouden dan gepland, want blijkbaar had een buurtbewoner geklaagd over het (meerdaagse) evenement, dus had de gemeente voor vandaag (de laatste dag) de vergunning verkort, waardoor het hele avondprogramma was vervroegd en dat iets van onze tijd afging. Maar dat vond ik niet erg, het was op een gegeven moment ook goed geweest.
Ik weet niet of ik nog een keer op zo’n manier zou willen spelen, maar het was wel weer eens een hele andere ervaring!
Het kerstige evenement waar ik ieder jaar zin in heb: kerstliedjes zingen bij Carlie en Rob. Het was dit jaar een jubileumeditie: ze organiseerden het maar liefst voor de 10e keer! Ik was er voor de 6e keer bij. Dit jaar kon Richard voor het eerst mee en zoals verwacht vond hij het ook erg leuk.
Rob merkte op dat we wel allemaal steeds een jaartje ouder worden, en inderdaad moeten er steeds meer mensen tussendoor even gaan zitten. Inclusief ikzelf, al ben ik een van de jongsten daar… (We zijn laminaat op zolder aan het leggen en het bleek toch niet zo’n goed idee om lomp aan de stukken vloerbedekking te gaan rossen om ze van de vloer af te krijgen. 🙄)
inmiddels zijn er bepaalde tradities (als we iets minimaal 2x hebben gedaan telt het als traditie), zoals het ‘ding dong’-koortje bij Ding dong merrily on high. 😋
We werden ook weer goed verwend met lekkere hapjes. Toen we klaar waren met zingen en lunchen, hebben Richard en ik ook nog even met onze gastheer en een andere aanwezige liedjes gezongen onder begeleiding van diverse instrumenten.
Muziek verbindt, en dat duidelijk wat hier ieder jaar gebeurt! ❤️
De afgelopen en komende weekenden is er weer een kerstmarkt in het sfeervolle vestingstadje Bourtange, en aangezien we inmiddels min of meer de huisband zijn voor evenementen die daar georganiseerd worden, mochten wij ook weer komen spelen. Gisteren ging ik mee, volgende week een andere bandgenoot. Ik zou op zich ook wel volgend weekend mee kunnen, maar Bourtange is zo’n 2,5 uur rijden (langer als er ook maar iets van oponthoud onderweg is) en 5 uur onderweg zijn voor een paar uur spelen vind ik best wel wat.
Zo kon wel weer mijn Dickens-outfit uit de kast. (Oh ja, er stond al een jaar op mijn to-do-list om dat ding wat in te korten en een nieuwe petticoat voor eronder te naaien… Nou ja, dan maar alleen de zoom korter maken en de rest komt volgend jaar wel… )
Geoefend had ik vooraf niet echt. Gelukkig ben ik op het niveau dat ik kerstliedjes waarvan ik de melodie in mijn hoofd ken, gewoon zo wel op mijn instrument kan spelen. Het is alleen af en toe even nadenken over op welke toon je moet beginnen. (Ik: “Flip, begint deze op een C?” Flip: “Nee, G”. Ik: *zet in vanaf een G* Flip: *start op een B*. Zucht… er is een verschil tussen de eerste noot van een nummer en de toonsoort waar die in staat… Ook bleken we op een gegeven moment een kerstnummer gespeeld te hebben dat helemaal niet op ons repertoire stond, maar die gelukkig wel goed samen bleek te klinken. )
Helaas was het weer nogal prut. Niet echt koud, wel de hele tijd op en af miezerregen of wat hardere regen, waardoor ook op de momenten dat we niet onder een poort als afdak hoefden te spelen, onze instrumenten het zwaar hadden. Ik kan me niet voorstellen dat het echt mooi heeft geklonken. Ik weet zeker dat mijn toon regelmatig domweg wegviel, omdat ik op een gegeven moment per noot een andere druk moest geven op de zak om hem te laten klinken maar niet te laten kraken. En zowel Flip als ik moesten onze pijpen af en toe letterlijk uitgieten. Desondanks was er veel enthousiast publiek dat in drommen bleef staan kijken en al geld gaf als we alleen nog maar aan het opbouwen of stemmen waren – het leek wel of de budgetten van 2025 nog snel opgemaakt moesten worden. Enthousiast publiek is wel heel erg motiverend en echt nodig op zo’n moment, want niet alleen was het weer suboptimaal, ook waren we alledrie niet helemaal fysiek fit.
Maar we hebben ons erdoorheen geslagen en ik ben zonder ongelukken (dankzij 1x hard remmen… ) en met een tussenstop bij een hotel-restaurant onderweg om nog wat te kunnen eten, thuisgekomen.
Nu nog één optreden met Androneda op de 22e en dan zit voor mij het muzikale jaar erop!
We waren met De Soete Inval gevraagd om afgelopen zaterdag in de kerk van Renkum te spelen. Ik had in eerste instantie niet door dat het een luisterconcert was – ik dacht dat we, zoals meestal het geval is, een evenement moesten opleuken met muziek. Maar nee, ze bleken twee maanden lang allerlei activiteiten in het kader van Marie d’Harcourt / Maria van Gelre / Maria van Renkum (hoeveel namen kun je het mens geven) te organiseren, en die zaterdag draaide het puur om ons! Maar liefst 2 uur lang. Oh… paniek!!
Wij zijn namelijk niet echt een concertgroep, maar meer een sfeergroep. Omdat de meeste mensen niet heel lang blijven staan luisteren, hebben we geen uitgebreide arrangementen zoals we wel bij Androneda hebben. Dat kan ook niet zo goed, omdat we continu met verschillende samenstelling (en dus een ander aantal muzikanten) spelen. We zijn inmiddels wel bezig met arrangementen voor een cd, maar die gaan er dan weer vanuit dat we het met de héle groep doen. Dus moest er snel een programma in elkaar worden gegooid en die taak kwam bij mij te liggen.
Dus raapte ik de leukste nummers bij elkaar, bedacht ik arrangementen gebaseerd op wat we wel vaker in praktijk deden en/of maakte ik een uitgeklede versie van onze cd-arrangementen, en vroeg ik de bandleden om tussen de muziek door, om beurt wat te vertellen over middeleeuwse muziek en over onze instrumenten. Want we verwachtten niet dat het interessant zou zijn om 2 uur onafgebroken naar ons te luisteren.
2 Uur bleek inderdaad erg lang, mede doordat het ontieglijk koud was was in die kerk – wij hadden moeite om onze handen warm genoeg te houden om te spelen en het publiek zat ook zichtbaar te kleumen. Maar omdat er geen horeca in de kerk was, wilden we ook geen pauze tussendoor inlassen uit angst dat mensen dan tussentijds zouden vertrekken. Dus dan maar gewoon doorspelen en iets eerder ophouden.
Hoe houd je je blokfluiten warm in een koude kerk? Nou, zo dus!
Respect voor het publiek dat ze ondanks de kou zijn blijven luisteren! Hoewel ik zelf niet tevreden was over ons optreden, kwamen er veel mensen achteraf enthousiast naar ons toe en hebben we van meerderen (waaronder een van de organisatoren) gehoord dat ze ons wellicht ook nog ergens anders zouden willen boeken. <3
Dat had ik niet verwacht, want zoals ik al zei was ik zelf niet tevreden. Omdat we het programma last-minute in elkaar hadden gedraaid en daar bijna niet op hadden kunnen oefenen, liep het tijdens het optreden nogal rommelig en vielen we af en toe terug in de standaardmanier waarop we het altijd deden en waren de instructies van onze bandleider soms tegenstrijdig aan de afspraken in het arrangement. Euh… wat of wie volg je dan? Uiteindelijk hebben we denk ik 80% van de arrangementen niet gespeeld zoals gepland, waar ik wel van baalde.
Maar goed, ik ben wellicht weer te veeleisend. In ieder geval was het leerzaam en hopelijk kunnen we deze arrangementen wat finetunen en meer integreren in de festivaloptredens, want we waren het er allemaal over eens dat onze performance er wel weer een stukje leuker van wordt!
Yay, afgelopen donderdag t/m zondag was weer balfolkfestival CaDansa!
Wederom had ik lang gewacht met besluiten of, en zo ja, hoeveel dagen ik zou gaan. Tegen de tijd dat het echt wel tijd werd om een kaartje te gaan aanschaffen, kwam er een oproepje voorbij vanuit de organisatie: het teamhoofd van team Workshops had afgezegd. Of iemand bereid was deze taak op zich te nemen? Tsja. Eigenlijk klonk dat best als wat voor mij. Dingen regelen kan ik wel, gastvrij zijn ook, en het voordeel van deze functie was dat het vooral tijd in beslag zou nemen tijdens het festival en niet zoveel werk vooraf zou kosten (waar ik op dat moment niet de ruimte voor had). En die tijd die het tijdens het festival zou kosten, was in de ochtenden en middagen, dus alleen rondom de workshops, waardoor ik in principe vrij zou zijn tijdens alle bals. Extra bonus: als vrijwilliger krijg je gratis toegang, gratis voeder, én een gratis slaapplek! Dus meldde ik me aan.
Uiteráárd kostte het toch allemaal veel meer tijd dan bedoeld, want omdat het vorige teamhoofd onverwachts was uitgevallen, was er geen goede overdracht en moest ik zelf fragmentarisch informatie van haar en van de organisatie lospeuteren en combineren, om een goed totaalplaatje te krijgen van wat er nou precies van mij werd verwacht en wat er wel en niet door mij geregeld moest worden. Het is namelijk niet heel logisch dat je teamleider wordt van een team waar je nog nooit zelf in hebt gezeten, waardoor je geen idee hebt wat ze eigenlijk doen. En uiteraard ben ik hypergestructureerd, dus moest en zou er een Gedetailleerde Tijdsplanning en een Grondig Schema ontwikkeld worden! En ik vermoed dat ik ook een beetje naar werk heb lopen zoeken wat er domweg niet was, omdat ik nou eenmaal gewend ben om veel werk te verzetten als vrijwilliger en ik moeite had met me realiseren en accepteren dat de voorbereidende taken daadwerkelijk meevielen.
Wel dacht ik in eerste instantie dat ik gerust pas donderdagavond kon arriveren, aangezien de eerste workshops pas op vrijdag zouden zijn, maar bij nader inzien vond ik dat ik als teamhoofd toch echt eerder aanwezig moest zijn om mijn teamleden op te vangen en te briefen, en te zorgen dat alles voldoende duidelijk was voordat we de volgende dag aan de slag gingen. Dus nam ik toch nog mijn laatst beschikbare vrije dag van dit jaar ervoor op. Oh well.
Tegen de tijd dat het festival begon had ik in ieder geval zo veel mogelijk voorbereid en ingepland. Er waren nog een paar onduidelijkheden, maar die zouden vast tijdens het festival zelf wel helder worden. Zoals het cryptische antwoord van de organisatie op mijn vraag of en waar ik de sleutels van de workshopruimtes kon krijgen: “Ja hoor, die kun je op HQ halen en dan krijg je Slups mee!” Ik wist al dat HQ stond voor het hoofdkwartier van de organisatie, maar wie of wat was Slups…?? De bijnaam of achternaam van een vrijwilliger of de sleutelbeheerder van de locatie wellicht?
Nou nee. Dit is wie Slups bleek te zijn:
Oftewel: een enorm lange roze knuffel om om je nek te hangen, die de sleutel aan z’n voelspriet geknoopt had! Ik kreeg te horen dat ‘ie Slups heette omdat men niet goed wist of het een slang of rups was. Maar aangezien het beest toch overduidelijk een hoop poten had, is een tweede theorie dat het een combinatie is van ‘sleutel’ en ‘rups’.
Een minder leuke onzekere factor was de externe workshoplocatie, die we voor het eerst hadden. Het was een schoolgebouw en dat werd pas op vrijdagochtend, anderhalf uur voor de start van de eerste workshopronde, voor ons geopend door de directeur, dus ik kon het gebouw niet vooraf scouten. Ik had natuurlijk wel even op Google Maps opgezocht hoe ingewikkeld de route er naartoe was en of er dus bewegwijzeringsbordjes nodig waren. Nou, dat leek me niet, want het was een kwestie van vanuit de festivallocatie de weg naar rechts volgen, en aan het eind van die weg liep je letterlijk tegen de ingang van het gebouw aan en de naam van het gebouw stond er in koeienletters op! Mooi.
*impending cloud of doom*
Eigenlijk had ik die vrijdagochtend gelijk met mijn daar ingeplande teamleden mee willen gaan om de locatie te bekijken. Maar het inladen van instrumenten voor een workshopgroep liep uit omdat ze later dan verwacht arriveerden. Achteraf gezien had ik dat klusje moeten delegeren aan een ander teamlid dat op de festivallocatie zou blijven, zodat ik alsnog gelijk met de rest meekon. Maar ja, ik had onvoldoende voorzien wat voor problemen er op die locatie zouden kunnen ontstaan…
Ten eerste bleek dat superduidelijke pad naar de ingang die ochtend opgebroken te zijn door werklui die daar met machines bezig waren de boel te renoveren, waardoor de workshopdeelnemers en -docenten een obscuur en onder de modder zittend paadje links van het pand moesten gaan nemen.
Ten tweede bleek de school ENORM! Het bleek een voormalige LBO-school te zijn, met een heleboel praktijkruimtes. Waardoor er binnen behoorlijk wat richtingbordjes noodzakelijk waren om iedereen naar het juiste lokaal en de toiletten te verwijzen.
En tot overmaat van ramp bleken er workshopdeelnemers op de verkeerde locatie te staan! Want vorige jaren waren er ook workshops in een gymzaal van een andere school geweest. Blijkbaar stond op de website en in de festival-app niet duidelijk wat het adres was van de nieuwe school, waardoor mensen die op eerdere edities van het festival waren geweest, uit gewoonte naar het oude pand waren gelopen. En daar dus voor een dichte deur stonden. Argh!
Gelukkig was er een ander teamhoofd zeer toevallig in de school aanwezig, die gelijk goed inschatte wat er moest gebeuren en dat vast in gang zette, terwijl ik werd gebeld en ingelicht over de situatie, zodat ik vervolgens samen met mijn teamleden verder kon gaan met het oplossen van de problemen. Zo fijn, mensen waar je op kunt rekenen! Dat is het fijne van CaDansa: allemaal lieve, betrokken mensen! <3
De rest van het festival verliep gelukkig zonder noemenswaardige incidenten. Natuurlijk kunnen er altijd dingen beter en ik heb dan ook vanalles geleerd en dingen bedacht die ik de volgende keer nog beter zou kunnen aanpakken, en er staat inmiddels een Zeer Grondig Draaiboek klaar voor degene die het volgend jaar gaat doen. Maar al met al ben ik best tevreden.
Ik vond dit ook leuker om te doen dan mijn vrijwilligerstaak bij de deur, twee jaar geleden. Teamleider zijn past beter bij me dan teamlid zijn, want ik had toen regelmatig het gevoel niet alle benodigde informatie te hebben en het totaalplaatje te missen, wat me beperkte in mijn vermogen om zelfstandig te handelen.
Dat ik alles goed kon plannen en regelen, had ik wel verwacht, maar ik had me wel afgevraagd of ik ook een prettige teamleider zou zijn voor mijn teamleden. Want ik weet van mezelf ook dat ik soms iets te strak kan vasthouden aan een planning en iets te veel kan eisen van mensen, wat ten koste gaat van de gezelligheid. Dus daar had ik bewust op gelet. Ik heb het bijvoorbeeld vriendelijk losgelaten dat de helft van het team nog niet aanwezig was op het moment dat ik het introductiepraatje had gepland, waardoor ik hetzelfde praatje 3x moest houden, en ik heb iedereen een zakje M&M’s meegegeven als snackje voor tijdens het stand-by zijn voor workshopdocenten, wat erg werd gewaardeerd (omkopen met voedsel werkt! ). Achteraf kreeg ik te horen dat ze me een heel ‘menselijke’ teamleider hadden gevonden, dus yay, missie geslaagd! Ik leer het blijkbaar toch nog eens.
Maar nogmaals: het hielp ook heel erg dat de sfeer onder de vrijwilligers zoals altijd weer supergoed was. Iedereen is lief voor elkaar, en ook al zijn er soms frustraties en lastige workshopdeelnemers, uiteindelijk blijft het drama beperkt. De toewijding van iedereen om er een mooi festival van te maken, blijkt uit de vele details, zoals hilarische bordjes en mooie decoraties in het thema van dat jaar.
Zoals traditie is, hingen er op de toiletten papiertjes waar bezoekers dingen op mochten kalken en waren er dit jaar ook grote vellen papier waarop je met stickers kon aangeven wat je mening over bepaalde onderwerpen was.
Deze moest ik natuurlijk even vastleggen.
Ook traditie: de ‘red button’ photobooth, opgezet door Ork, waar ik net als voorgaande jaren met Edwin op de foto ging.
Verder was er de jaarlijkse ‘clothing swap’, waarbij je kleding waar je op uit was gekeken, op tafels kon leggen, zodat andere deelnemers deze mee naar huis konden nemen. Ik had een flinke stapel nog echt goede kleding, die om mij onduidelijke redenen maar niet verkocht via Vinted, en die tweedehands kledingwinkels zoals Appel & Ei niet wilden hebben omdat het ‘ouder dan twee seizoenen’ was (tsk…). Gelukkig konden mijn mede-CaDansianen mijn kledingstijl wél waarderen en was volgens mij alles wat ik had neergelegd, binnen een uur verdwenen… Dezelfde avond nog zag ik iemand met mijn omslagdoek rondlopen én iemand in mijn jurkje op de dansvloer verschijnen! Fijn om te weten dat mijn kleding dankbare nieuwe eigenaren heeft gevonden. Zelf nam ik alleen een prachtige (waarschijnlijk zelf)gebreide omslagdoek mee naar huis, die helemaal míjn kleuren had.
En natuurlijk moest er ook gedanst worden! Al heb ik lang niet zoveel gedanst als andere jaren, en hoewel er 4 dagen bal was, denk ik dat ik in totaal niet heel veel meer dansjes heb gedaan dan tijdens een normaal bal van een middag en avond in Wageningen… De eerste nacht stond ik namelijk nog zo ‘aan’, dat ik zo goed als niet heb geslapen. De tweede nacht had ik voor het slapengaan me maar even teruggetrokken in de chill-ruimte met een boek, in de hoop mijn brein op die manier richting slaapmodus te krijgen. Dat hielp een beetje, maar ook de tweede en derde nacht sliep ik minder dan ik nodig had en dat brak me toch wel behoorlijk op. Zeker aangezien de bals tot behoorlijk laat duurden, en ik als ochtendmens gewoon om half 8 wakker word, ongeacht hoe laat ik naar bed ben gegaan (een van de redenen dat teamleider Workshops, waarvoor je op tijd op moet staan, geschikt is voor mij). Dus ik ben redelijk kieskeurig geweest in op welke muziek ik welke dans met wie deed, en heb ook behoorlijk wat tijd doorgebracht met aan de kant zitten en gewoon genieten van de heerlijke muziek! En met bijkletsen met bekenden natuurlijk. Zo fijn, al die mensen die even een praatje komen maken, of gewoon tijdens het langslopen even zwaaien, je aanraken of je een knuffel komen geven! <3 Dan voelt het echt als onderdeel van een community zijn.
Aan het eind van het festival is er altijd een afsluitende ceremonie. Dit jaar werd ons gevraagd om een rij te vormen op volgorde van leeftijd, en vervolgens een ‘circle of life’ te vormen tijdens het dansen van een andro. Leuk idee, maar wel wat confronterend, aangezien ik toch overduidelijk in het voorste gedeelte van die rij stond…
Oh ja, en ik had als lid van het Workshopteam nog een geintje uitgehaald met bandgenoot Wouter, die één van de workshops zou verzorgen als docent. Tijdens een repetitie hadden we wat gegrapt over dat hij dan vast een bakje blauwe M&M’s van ons verwachtte, dus besloot ik die daadwerkelijk voor hem te regelen. Verrassing!
De vraag is nu: wat ga ik volgend jaar doen tijdens CaDansa? Want de voormalige teamleider Workshops wil het volgend jaar weer gewoon gaan doen, dus dan ben ik daar niet nodig. Ik verwacht niet dat we met Androneda volgend jaar alweer geboekt worden, aangezien we er vorig jaar al hebben opgetreden. Weer als bezoeker komen, geen verantwoordelijkheden hebben en eventueel een dag minder gaan (= minder slaapgebrek) is eigenlijk ook wel weer relaxed… al word ik dan niet gepamperd met geheel verzorgde maaltijden en onderkomen. Maar hoewel ik initieel dacht dat ik inmiddels in alle hoedanigheden al op CaDansa was geweest (bezoeker, vrijwilliger, muzikant), realiseerde ik me dit jaar, dat ik nog nooit workshopdocent ben geweest! Hmmm… misschien eens een balletje bij de organisatie daarover opgooien, zodat ik volgend jaar ook vakje #4 kan afvinken? Wie van jullie zit er te wachten op een workshop van mij over bijvoorbeeld het goed leren luisteren naar en interpreteren van muziek van balfolkmuzikanten, om je dansvaardigheden te verbeteren?
Op donderdag mocht ik voor de tweede keer invallen bij muziekgroep Goet ende Fyn. Pas nadat ik had toegezegd, hoorde ik dat het geen gewoon optreden was, maar een theaterdiner! Blijkbaar verzorgen zij regelmatig de muzikale omlijsting wanneer acteurs een soort moorddiner in baroksfeer begeleiden voor bedrijfsuitjes en dergelijke. Ditmaal moesten we spelen in een restaurant in Montfoort.
Superleuk, maar ik vond het wel best spannend, want het is een nogal chaotische groep, waardoor het lastig is om te achterhalen welk repertoire nou precies wordt gespeeld zodat ik me er goed op kan voorbereiden. Na de eerste keer invallen had ik een lijstje gemaakt met (vermoedelijk) overeenkomstig repertoire plus aantekeningen, want zij noemen bepaalde nummers bijvoorbeeld heel anders dan de naam waaronder ik ze ken, hun arrangementen zijn anders (en staan niet vast), en ze spelen ze vaak in andere toonsoorten dan ik op doedelzak kan meespelen. Ik had dus ook maar wat geoefend op mijn viool en blokfluiten, alleen wist ik niet precies welke nummers ik op welke instrumenten in welke toonsoorten ik precies moest gaan instuderen, dus een groot deel was ook maar gewoon afwachten en zien.
Het optreden zelf was Chaos met een grote C, want niet alleen was ik nieuw en was de band niet bepaald gestructureerd in hun toelichtingen, ook kwam iedereen al gestresst binnen omdat er amper parkeerplaatsen te vinden waren, waren meerdere acteurs ook nieuw of deden ze hun rol voor het eerst, en de groep met gasten was erg groot terwijl de ruimte erg krap was, wat betekende dat de ruimte alleen al door hun gepraat enorm rumoerig was, terwijl er dan ook nog eens acteurs en muzikanten overheen probeerden te komen, terwijl obers probeerden zich ertussendoor te worstelen om het eten en drankjes uit te serveren – en dan zijn uitstekende bourdonpijpen níét handig… Maar ach, volgens mij vonden de gasten het leuk, ik ben niet al te hard de mist in gegaan, en ik heb de meeste chaos van me af kunnen laten glijden. Just smile and play…
Na een (te) korte nacht kwamen vrijdagmiddag mijn bandgenootjes van Androneda bij me langs voor een lunch en repetitie. Die was verbazingwekkend productief en we hebben bijna een nieuw liedje af! Weer eens wat anders dan anders, want we hebben een klassiek nummer (een menuet) uit een boekje van Bach vermazurkaad. Werktitel: Anna’s Bachpipe Mazuet.
Nadat mijn bandgenootjes weer naar huis waren, arriveerde Richard en kleedden we ons om in onze middeleeuwse outfits om een avondje muziek te gaan maken op Middeleeuws Weekend Deest: een privé-evenementje van Thom in zijn achtertuin, waar we vorig jaar ook al een avondje waren langsgekomen om de boel muzikaal op te leuken.
Richard en ik zijn bezig wat gezamenlijk repertoire samen te stellen en dat konden we vrijdagavond dus gelijk uitproberen. Het was namelijk geen officieel optreden, alle re-enactors komen daar om zelf een beetje te hobbyen zonder publiek, dus ook wij konden een beetje aanrommelen met onze ‘ambacht’ en gewoon wat gezelligheid brengen. Dus ook deze avond heb ik wat kunnen experimenteren op mijn blokfluiten, al had ik mijn viool wel thuisgelaten en in plaats daarvan mijn tamboerijn ingepakt.
Het was bovendien leuk om diverse oude bekenden weer eens te zien, en aangezien troubadour Jan Willem er ook was, hebben we ook nog met z’n drieën wat muziek kunnen maken.
Na alwéér een avond te laat in bed te zijn beland, moest ik er alwéér veel te vroeg uit, want zaterdag moest ik om kwart over 9 in Zeist zijn voor een workshopdag van Stichting Draailier & Doedelzak. Ik had me opgegeven voor de workshop ‘Samenspel: Renaissance muziek & vroege barok’, maar ik had ook beloofd er wat eerder te zijn om te helpen met het ontvangen en registreren van de deelnemers (en naderhand te helpen opruimen en daarna nog twee mensen ergens op een folkbal af te droppen voordat ik naar huis reed). Zucht.
Hoewel deze workshop werd georganiseerd door Stichting Draailier & Doedelzak, zijn bij samenspelworkshops allerlei soorten instrumenten welkom. Ik had verwacht van een samenspelworkshop dat we arrangementjes zouden gaan maken met al die instrumenten, en aangezien doedelzakken in zo’n situatie niet altijd het meest gewaardeerde instrument zijn ( ), had ik wederom ook mijn viool en blokfluiten ingepakt, zodat ik flexibel was. (Zo komen ze nooit uit de kast, zo drie dagen achter elkaar…)
In praktijk ging de workshop anders dan verwacht, en hebben we vooral een aantal branles uit de renaissance doorgespeeld, wat theoretische achtergrond over renaissancemuziek gekregen en hebben we ook enkele danspasjes van verschillende branles geleerd: enkelen uit de groep speelden het liedje terwijl anderen erop dansten! Het muzikale niveau was voor mij niet bepaald hoog dus ik pikte alles snel op, en ik kende bovendien al twee branles omdat ik die met o.a. De Soete Inval speel (en ik had blijkbaar de docente positief verrast door bij het voorstelrondje ‘Tourdion’ te spelen, waarop ze gelijk begon te dansen), maar ik heb wel een leuke en gezellige workshop gehad en daar kwam ik vooral voor. De doedelzak heb ik uiteindelijk de hele tijd in zijn koffer laten liggen en ik heb bijna alles op viool gespeeld, en heel eventjes ook nog de blokfluit erbij gepakt. Dat was voor mij op die manier dus een goede extra oefening.
Maar na die drie dagen boordevol muziek en te weinig slaap… doe ik vandaag even helemaal NIKS muzikaals meer!
Zoals ik in mijn vorige blogje schreef, reed ik zaterdag eerst van Nijmegen naar Zaltbommel en vervolgens weer door naar Herk-de-Stad, een plaats in België, om op te treden met Androneda.
Het folkbal was in een enórme zaal van een cultureel centrum, wat betekende dat er flink wat dansvloerruimte was en een podium waar we wel 10x op hadden gepast!
Voor het eerst is ons achtergronddoek aan zo’n plafondbalk omhooggehesen in plaats van dat we hem zelf op onze statieven moesten zetten, dus konden we ook eens zien hoe dat uitpakte. (Note to self: verlengsnoer kopen voor tussen de voeding en de ledstrips, zodat de lampjes in zo’n situatie ook aan kunnen zonder dat het gewicht van de hele voeding aan het doek hangt… )
De professionele locatie betekende ook goede faciliteiten. De licht- en geluidsmensen wisten precies wat ze aan het doen waren, waardoor we in 3 kwartier daadwerkelijk klaar én tevreden waren met de soundcheck. Yay voor met schilderstape gelabelde stekkers waarop de naam van de instrumenten staat! Ook kregen we vooraf maar liefst een driegangendiner aangeboden, met pompoensoep vooraf en een toetje na. Helaas was dat vlak voordat we het podium op moesten, dus ik heb mijn bord niet helemaal leeggegeten (spelen met een overvolle maag is niet optimaal) en Patricia heeft haar toetje in de koelkast laten zetten tot na het optreden.
Het nadeel van zo’n enorme zaal was wel dat de boel nogal leeg oogde. Er waren bovendien veel zitplekken, wat de aanwezigen stimuleerde om te zitten en luisteren in plaats van te komen dansen. En blijkbaar was er op dezelfde avond een concurrerend bal in de buurt met een grote naam als band, dus dat had ook wat dansers bij ons gekost. Dat mocht de pret echter niet drukken en we hebben best lekker gespeeld. Nooit foutloos, maar niets dat de boel echt verstoorde.
Onder de wel aanwezigen bleken een heleboel Belgische balfolkorganisatoren te zijn. Blijkbaar hadden zij voorafgaand aan het bal daar een vergadering gehad. En die mensen hebben ons nu allemaal zien optreden… Dus wij kruisen onze vingers en hopen dat het nog wat optredens in België op gaat leveren!
Ik loop echt dramatisch achter met bloggen… Vorige week zat ik namelijk van dinsdag t/m donderdag in België voor een LARP-evenement. Nadat ik donderdagavond (iets eerder dan de anderen, die pas op vrijdagochtend vertrokken) naar huis was gereden om nog één nachtje in mijn eigen bed te kunnen slapen, kon ik vrijdagochtend alle Victoriaanse spullen uitpakken en vervangen door middeleeuwse, want die middag reed ik alweer door naar Groningen om tot en met zondag met De Soete Inval muziek te maken op Middeleeuws Ter Apel!
Vanaf maandag moest ik overdag gewoon weer naar kantoor, ‘s avonds had ik bandrepetitie met Androneda, dinsdagavond begon mijn coupeuseopleiding weer (eigenlijk de week ervoor al, maar toen zat ik dus op het LARP) en woensdagavond namen enkele bandgenootjes van De Soete Inval me mee uit eten als bedankje voor het feit dat ze deze week van maandag t/m vrijdag in mijn huis mochten overnachten omdat ze een klusje in Nijmegen hadden. Dus… pfff….
Langzaam maar zeker begin ik alle achterstanden in huis, administratie en andere zaken weer wat in te halen, dus vandaag alsnog een blogpost over Middeleeuws Ter Apel (die over het LARP-evenement volgt morgen).
Spelen op Middeleeuws Ter Apel was zoals vanouds weer gezellig. Het voelt daar een beetje als thuiskomen, niet alleen omdat ik er al vaak ben geweest maar ook omdat ik er altijd heel veel bekenden zie. Niet alleen medemuzikanten van andere muziekgroepen, maar bijvoorbeeld ook mijn oud-groepsgenootjes van ‘t Vaerdich Volk en andere re-enactors. Onder de andere muziekgroepen bevond zich Compagnie Gallimaufrey, dus net als vorig jaar kon ik het evenement gezellig samen met Richard doorbrengen en sliep hij ‘s nachts bij mij in de tent! ^_^
Misschien moeten we wel een beetje oppassen dat we niet té klef worden en onze groepen teveel integreren, want toen ik op een gegeven moment met De Soete Inval stond te spelen, kwam er een vrouw op ons af die vroeg: “Waar is Richard?” en toen moesten we uitleggen dat hij toch echt bij een andere band hoorde.
Toen we op zondag ergens samen stonden te wachten, kwam er een bezoeker op ons af die zei: “Jullie zijn het mooiste stel van vandaag!” Awww…. <3
Zoals De Soete Inval betaamt hadden we weer eens een zeer flexibele samenstelling, maar we hadden gelukkig ruim voldoende bandleden om lekker te spelen.
Naast gewoon langs de straatjes het publiek amuseren hadden we ook dit jaar weer wat extra taakjes. Zo mochten we de stoet bobo’s begeleiden naar het podium waar de officiële opening van het evenement plaats ging vinden. Ook mochten we voorop lopen toen de vechters richting het slagveld liepen.
Nieuw dit jaar was dat we waren gevraagd om een middeleeuwse dansworkshop te begeleiden. Het was een initiatiefje van een van de vrijwilligers en de workshop was bedoeld voor re-enactors, niet voor bezoekers. Maar wellicht zou die volgend jaar worden uitgebreid als het een succes was. En volgens mij was het dat, want er was een behoorlijke opkomst! Het was nog even zoeken qua aanpak voor de workshopbegeleidster, die het voor het eerst deed, en ook voor ons, want wij hadden dat ook nog niet eerder op deze manier gedaan, maar het ging goed genoeg. Met voldoende hilariteit, want de instructie “Eerst een stap vooruit, dan eentje terug. Dan een pas naar links doen en daarna weer eentje naar rechts” werd door de deelnemers spontaan omgezet in een met zingen begeleid “Van vóór, naar achter, van links, naar re-hechts…”
foto door René Terpstra
En uiteraard sloten we zoals de traditie voorschreef, het evenement ook weer samen met alle aanwezige muzikanten af. Had ik jaren geleden nog geen idee wat er allemaal gespeeld werd, inmiddels ken ik alle gebruikelijke liedjes wel en speel of zing ik ze lekker mee!
De centrale parkeerplaats voor alle instrumenten XD
Volgend jaar ben ik er er dus graag weer bij! (Al hoop ik wel dat ze dan op het grote weiland eens een luifeltje ofzo plaatsen zodat daar ook wat schaduw is, want we zijn in de middagen zowat weggebrand…)
Ik loop ernstig achter met mijn blogposts aangezien ik de afgelopen anderhalve week zo goed als niet thuis ben geweest, dus de komende week ga ik even wat inhalen. Allereerst een blogje over ons optreden met De Soete Inval op Middeleeuws Montfort, waar we twee weekenden geleden stonden!
Het weekend was erg leuk en gezellig. Ze hadden dit jaar uitgebreid, dus het terrein was een stuk groter dan de voorgaande edities. We waren dit jaar daarom niet de enige muzikanten – er was ook een Duitse band uitgenodigd. Wij zworven zoals gebruikelijk over het hele evenemententerrein, dus zowel over het veld waar onze tent stond als het erbij gekomen veld, waar we die Duitse muzikanten op een bankje aantroffen.
Ik: “Zijn jullie de leden van de andere band?”
Zij: “Ja! Leuk jullie te ontmoeten!” *bla, bla, bla* “Oh, willen jullie onze cd hebben?”
Euh, ja, dankjewel!
Onze mede-muzikanten waren een beetje verbaasd dat ze geen speelschema hadden gehad – ze waren gewend dat ze op vaste tijden ingepland werden maar dat was hier blijkbaar niet het geval…? Inderdaad, welkom in Nederland! Aangezien zij niet zo mobiel waren als wij, zijn zij op dat andere veld gebleven om af en toe volgens hun eigen schema op een podiumpje daar te gaan muziek maken, dus we hebben ons best moeten doen om op zoveel mogelijk andere plekken muzikale opleuking te verzorgen.
Op een gegeven moment waren we ergens aan het spelen en stonden twee jongens achter ons een beetje te dralen. Nadat ons nummer was afgelopen, kwamen ze naar ons toe. Grinnikend: “Kennen jullie ook ‘Thunderstruck’ van AC/DC?” Heh, wij als band niet, maar ik kan wel een stukje spelen.
Kijk wie er ook weer was! Natuuuurlijk wilde ik weer even oppassen. <3
Hoewel het terrein dus vergroot was, was het helaas niet minder beschut gemaakt tegen regen of zon… We waren er eerdere jaren ook al weggebrand en hadden ook al eens onder een bezoekersluifel moeten schuilen voor regen, dus ik zag de (spreekwoordelijke én letterlijke) bui al hangen. Het weerbericht voorspelde namelijk 31 graden (wat het zaterdag ook werd) én bijna net zoveel hitte plus onweer op zondag. Mijn bandgenootjes checkten zowat om de twee uur hun weer-apps, maar ik had de insteek: we hebben de spullen bij ons die we bij ons hebben, we kunnen daaraan én aan het weer niets meer veranderen, dus gewoon gaan met die banaan en we zien wel wat het weer gaat doen.
Maar het was best wel zwaar om te spelen in die hitte. Ik heb erg mijn best gedaan om het groepsmoraal hoog te houden. Ook Flip’s rug hield het niet lang vol, dus besloten we om mijn houten bankje mee te zeulen zodat hij tijdens het spelen erbij kon gaan zitten. Gelukkig was het op de meeste momenten wat bewolkt en waaide het wel wat, anders was het niet uit te houden geweest. En: na sluitingstijd konden we een ijsje scoren bij een nabijgelegen boerderij!
Toch besloot de organisatie het evenement op zondag eerder af te breken. Om 4 uur werd omgeroepen dat het festival om half 5 (in plaats van 6 uur) zou sluiten en werden de bezoekers vriendelijk doch dringend verzocht vast naar huis te gaan. De re-enactors mochten al gelijk beginnen met afbreken. Dat was niet voor niets, gezien het weerbericht.
Impending clouds of doom…
Desondanks kwam die beslissing te laat: we waren nog maar net teruggekeerd naar onze tent en omgekleed om de boel af te gaan breken, of de wind stak op. Om ons heen gingen diverse luifels de lucht in of plat. En toen kwam de stortregen.
Gelukkig stond Wigo niet al te lang in de file om met de bus het terrein op te kunnen en werkte mijn plan om zo effectief en efficiënt mogelijk alles af te breken: al onze spullen rechtstreeks vanuit de tenten de bus in flikkeren en vervolgens met z’n allen steeds één van onze tenten afbreken (en zeiknat in de bus mikken), in plaats van dat iedereen tegelijkertijd zijn eigen tent afbrak.
Wij hebben gelukkig geen schade gehad – we waren alleen maar nat tot op onze onderbroek. Helaas gold dat niet voor alle deelnemers. Dikke complimenten voor de organisatie en hun vrijwilligerscrew: niet alleen kwamen ze tijdens het hele weekend regelmatig even inchecken of alles nog goed ging, maar ook in de noodsituatie kwamen ze van alle kanten te hulp om aan scheerlijnen te gaan hangen of om te helpen de boel enigszins droog te houden. Go Cranenburch Events! <3
Omdat mijn huis maar een uurtje rijden van Montfort ligt en op de route van de rest, zijn we eerst met z’n allen bij mij thuis gaan opdrogen en pizza eten, voordat de andere bandleden hun reis vervolgden. En gelukkig is iedereen veilig thuisgekomen. Bovendien: na regen volgt zonneschijn!
Dit weekend mocht ik eindelijk weer eens spelen bij de Slag om Doornenburg in kasteel Doornenburg! Ik stond er vroeger al eens met mijn re-enactmentgroep, en ik had er in 2018 mijn eerste optreden als bandlid bij De Soete Inval. Ook het jaar daarna speelden we daar weer en, na een corona-pauze, in 2022 nogmaals (maar jammergenoeg kon ik daar toen niet bij zijn). In 2023 en 2024 werden we helaas niet geboekt. Iets met een wisseling van het bestuur die blijkbaar andere voorkeuren had. Dat bleek overigens goed uit te pakken voor Richard, want die mocht er toen met zijn groep Compagnie Gallimaufry spelen. Tssss… concurrentie! Maar dit jaar hebben we ons plekje terug geclaimd.
foto door Ben Bender
Omdat het voor mij maar 40 minuten rijden is, overwoog ik om gewoon thuis te gaan slapen en me het gedoe met een tent opbouwen (en nat mee naar huis nemen) te besparen. Maar we zouden een nieuw groepslid introduceren en dan is het ook wel leuk als er veel mensen na sluitingstijd blijven om te socializen. Bovendien zou de groep anders zonder luifel zitten en dat was natuurlijk ook niet zo leuk voor ze.
Ik herinnerde me namelijk dat het altijd heftig weer is op dat veld bij het kasteel. Of wegbranden, of wegregenen, of wegwaaien. En de voorspellingen voor zondag waren wederom niet al te best. Zaterdag hadden we geluk, want hoewel het drukkend warm was, hield de zon én de regen zich heel erg in. Op zondag begon het na het middaguur wel te regenen en, zoals ik al verwacht had, werd het alleen maar erger en hield het niet meer op. Daardoor konden we niet meer de stoet richting het steekspel-veld muzikaal begeleiden en moesten we na twee nummertjes spelen op het slagveld (om het publiek te vermaken in afwachting van de komst van de ridders) alweer richting een afdakje vluchten. De rest van de middag hebben we onder onze luifel staan spelen voor de plukjes bikkelende bezoekers (op zo’n moment is iedere positieve vibe die je weet uit te stralen welkom, dus het was heel dankbaar om kletsnatte mensen toch te zien dansen op onze muziek) en hebben we onszelf vermaakt met het zingen van canons en andere liedjes en chips eten, totdat de organisatie kwam melden dat ze het evenement eerder stopten wegens gebrek aan publiek, en we om half 5 al met onze auto’s het terrein op mochten om af te breken.
foto door De Duitse Orde Gemerthe
Desondanks hebben we ons goed vermaakt. Het was niet heel druk qua publiek, maar we hebben echt heel leuke interacties gehad met de andere deelnemers! Ik zag ook weer diverse bekenden, waaronder mensen die ik al heel lang niet meer had gezien, zoals Gerard en Marijke. Laatstgenoemde had haar kitten meegenomen en precies op het moment dat ik even hoi kwam zeggen, moest ze haar auto wegzetten en had ze een kattenoppas nodig. Géén probleem! <3 <3 <3
De media heeft ons ook goed weten te vinden, want we zijn prominent in beeld én te horen in het videoverslag van BN De Stem. Wel jammer dat ze nét dat éne nummer dat we niet meerstemmig speelden en dus wat saai was, hebben gekozen om op te nemen… Ach ja.
We hadden zoals gezegd ook een nieuwe trommelaar bij ons: Onno was er voor het eerst bij als Invaller, aangezien Wigo niet kon. Dat was natuurlijk wel even wennen, want hij kent ons repertoire nog niet zo goed, maar gelukkig pikte hij alles heel snel op! Op vrijdagavond hebben we de nummers en speciale dingen in de arrangementen even doorgenomen en tijdens de optredens wachtte hij gewoon totdat hij het liedje doorhad, voordat hij inviel met de trommel. Bij diverse nummers werkte dat zelfs juist leuk! Wel blijken djembé-spelers (wat hij vooral is) net een ander slag percussionisten te zijn dan ik gewend ben, want ze blijken de neiging tot versnellen te hebben… dus naast het aansturen van de groep wat betreft de keuze van nummers en start-/stopmomenten moest ik regelmatig ook hard werken om de boel op een constant tempo te houden.
Onno past gelukkig prima in de groep en het ging ook lekker qua samenstelling van ons groepje. Die is natuurlijk iedere keer anders. Het ging er gemoedelijk aan toe, onze instrumenten waren qua volume heel goed op elkaar afgestemd, iedereen deed automatisch zijn taak in het kampement en we wilden allemaal rond dezelfde tijd slapen, dus dat werkte goed!
Er was maar één oepsje: de waterton. Onno heeft een grote bus en hij had zich heel lief opgeofferd om in plaats van Wigo, die normaal al onze groepsmeuk in zijn bus meeneemt maar er nu dus niet bij kon zijn, onze groepsspullen, waaronder die waterton, mee te nemen. Toen ik hem ging vullen bij het waterpunt lekte het water er aan de onderkant net zo hard uit als dat het erin stroomde… Blijkbaar had hij van Wigo geen instructies gekregen om de ton nat te maken voorafgaand aan het evenement om hem waterdicht te maken? “Jawel”, was het antwoord, “ik heb hem een uur lang in het water gelegd!” En dat ook nog nadat het arme ding 3 weken lang in een bloedhete bus was blijven liggen… leerpuntje voor de volgende keer! Met mijn grondzeil hebben we vrijdagavond een zwembadje geknutseld om hem in te leggen, maar ook dat mocht niet meer baten. Hij ligt nu bij mij thuis in de badkuip, zodat we hem hopelijk over twee weken weer kunnen gebruiken. Mits ik de stop uit de opening krijg zodat ik hem weer kan vullen. Want die is net nieuw gedraaid door Flip en blijkbaar enorm opgezwollen in de regenbuien en nu klemt hij zo vast in het gat dat ik hem er niet meer uit krijgt. Dus éérst moet de bovenkant van de ton helemaal opdrogen en dan moet hij weer helemaal op nieuw door en door vochtig worden gemaakt. Zucht…
Ook ligt mijn garage momenteel niet alleen vol met de groepsspullen (in afwachting van het volgende evenement, wanneer alle meuk weer door Wigo wordt ingeladen – als onderdeel van een complex logistiek plan), maar hangt ook mijn tent en luifel aan het plafond op te drogen. Gelukkig maar dat Geert en Onno met een vooruitziende blik hun tenten op zondagochtend al hadden afgebroken en samen met al hun meuk in mijn tent hadden gestald, anders had ik die ook nog ergens moeten zien uit te hangen…
Echt, de meeste mensen hebben geen idee wat voor voorbereidingen en na-handelingen er allemaal bij zo’n evenement komen kijken!
)
)
Desondanks was er veel enthousiast publiek dat in drommen bleef staan kijken en al geld gaf als we alleen nog maar aan het opbouwen of stemmen waren – het leek wel of de budgetten van 2025 nog snel opgemaakt moesten worden. 
) en met een tussenstop bij een hotel-restaurant onderweg om nog wat te kunnen eten, thuisgekomen.
Dus ook deze avond heb ik wat kunnen experimenteren op mijn blokfluiten, al had ik mijn viool wel thuisgelaten en in plaats daarvan mijn tamboerijn ingepakt.
