In maart gingen we al massaal de straat op tijdens een estafettestaking tegen de bezuinigingen in het hoger onderwijs. Gisteren probeerden we nogmaals de aanstaande regering ervan te overtuigen dat die bezuinigingen moeten worden teruggedraaid en niet in de nieuwe begroting opgenomen moeten worden. Daarvoor trokken we ditmaal naar de Dam in Amsterdam.

De FNV had een dubbeldekkerbus geregeld, zodat we met medewerkers en studenten met z’n allen vanaf de campus konden vertrekken en comfortabel (en gratis) naar Amsterdam werden getransporteerd. Zéér comfortabel zelfs, want er waren ook snacks voor onderweg geregeld!

Ik had ditmaal zelf geen protestbordje voorbereid, maar uiteraard maakten we ons onderweg nuttig door te helpen diverse bordjes te beschrijven, zodat wij en onze collega’s daar gebruik van konden maken.

Volgens de organisatie waren er zo’n 7.000 man op de demonstratie aanwezig. Van veel onderwijsmensen hoorden we dat collega’s niet waren gaan staken omdat ze nog zoveel werk te doen hadden. Typisch voor het onderwijs. En ook het rare aan deze staking: normaal gesproken staak je om je werkgever ergens toe te bewegen, maar de universiteiten en hogescholen staan hier allemaal achter en we willen juist de regering laten weten dat we juist méér ipv minder geld nodig hebben. En tsja, dan wil je niet je werkgever, je studenten of je collega’s in de steek laten door hen meer werk te bezorgen. En je wil ook niet jezelf nog meer werk bezorgen terwijl je werkdruk al veel te hoog is, want wat je vandaag niet doet, ligt morgen gewoon nog op je te wachten…

Na het programma op de Dam hebben we een rondje door de stad gelopen. Het verliep voor zover ik kon beoordelen allemaal heel gemoedelijk, zonder incidenten.

Ik heb er helaas weinig tot niks van in het nieuws teruggezien. Hopelijk heeft de staking toch impact gehad, al vrees ik dat er helemaal niks gaat veranderen.  

De dag was in ieder geval voor mij persoonlijk geslaagd, want ik heb diverse collega’s ontmoet van andere afdelingen, waaronder iemand die ook Alice in Wonderland-liefhebber is!  
Al had ik achteraf gezien misschien toch beter kunnen dokken voor een treinkaartje, want de bus stond zwaar in de file waardoor ik die avond te laat kwam op naailes. Je moet wat overhebben voor het onderwijs…

Ik krijg wel eens te horen dat ik altijd focus op de dingen die niet goed gaan, en nooit iets zeg over wat wél goed gaat. Dus ik besloot vandaag een voor mij belangrijke mijlpaal op het werk te vieren.

Na jaren lobbyen en hard werken is vandaag namelijk het nieuwe ontwerp van onze homepage en een nieuwe navigatie van de website live gegaan. Voorheen hadden we o.a. een zogenaamd ‘hamburgermenu’, oftewel zo’n knopje met 3 streepjes waar je op moet klikken om het menu open te klappen. Fijn ruimtebesparend op mobiele telefoons, maar niet aan te raden op de desktopversie van een website. Want als bezoekers de items in het menu niet direct zien, gaan ze vaak gewoon scrollen over de pagina en dan zien ze lang niet alle belangrijke opties. Zoals de linkjes naar pagina’s met informatie speciaal voor onze studenten en medewerkers:

Nu hebben we eindelijk een menu waarin alle hoofdmenu-items direct zichtbaar zijn, en de linkjes naar de doelgroepspecifieke informatie op een speciale plek worden uitgelicht:

Hoera dus! Maar het was geen traject zonder frustraties. Want dat een hamburgermenu niet optimaal werkt, wist ik al toen we in 2019 nog in de ontwerpfase van de website zaten. Algemene kennis binnen mijn vakgebied. Maar er werd niet naar me geluisterd.

Toen we 6 jaar geleden begonnen te werken aan een compleet nieuwe website, maakte ik een opzet voor de navigatie. Die min of meer overeen kwam met wat er nu live is gezet. Daar werd niets mee gedaan. In plaats daarvan werd een extern bureau ingeschakeld voor een algeheel concept en een visueel ontwerp. Dat ontwerp kreeg ik pas laat onder ogen, en toen ik aangaf dat dat hamburgermenu dat ze bedacht hadden moest worden vervangen door een zichtbaar menu, en dat de linkjes voor de specifieke doelgroepen los van het hoofdmenu getoond moesten worden, kreeg ik van mijn manager te horen dat ze nu al te ver in het ontwerpproces zaten en dat dit gewoon doorgevoerd ging worden.

Daar protesteerde ik uiteraard hevig tegen. Na enkele resultaatloze overleggen werd me als concessie beloofd dat, wanneer in praktijk zou blijken dat het hamburgermenu niet goed werkte, we het alsnog konden herbouwen. Ja da-hag, ik wist precies hoe dat zou gaan: ik zou aantonen dat het niet werkte en vervolgens zou ik te horen krijgen dat er nu al veel tijd, geld en moeite in de site was gestopt en dat er op dat moment andere prioriteiten waren. Maar nee, hield mijn manager vol, zou zou het niet gaan.

Zo ging het uiteraard exact.

Ik initieer jaarlijks testen met echte gebruikers van onze website, waarin ik hen opdrachten laat uitvoeren en dan observeer wat er goed en niet goed gaat. Al vanaf het begin was het duidelijk dat veel mensen het menu op de desktopsite gewoon oversloegen. Ieder jaar kaartte ik het opnieuw aan. Ik knipte relevante fragmentjes uit de opnames en maakte meerdere compilatievideo’s, in het kader van ‘show, don’t tell’. Waarna het twee jaar achter elkaar gebeurde dat mijn manager bij het bespreken van de resultaten, doodleuk zei dat hij de filmpjes niet had bekeken en alleen het bijbehorende adviesrapport had doorgenomen.

Uiteindelijk vond ik een ‘window of opportunity’ om de navigatie toch aan de kaak te stellen: inmiddels waren meerdere collega’s ervan overtuigd geraakt dat er meerdere dingen mis waren met de indeling van de homepage, en aangezien het een groot project ging worden om e.e.a. recht te trekken en er ook wat visual design elementen anders moesten, combineerden we het met het herzien van de navigatie. Hoezee? Nou, bijna.

In het projectteam zat, naast ikzelf, die manager en de visual designer. Beiden leken vooral het doel te hebben dat het nieuwe ontwerp ‘mooi’ moest worden. User experience-specialisten wordt vaak verweten dat ze een mooi uiterlijk van de site niet belangrijk vinden, maar dat is natuurlijk niet zo – wij zien een mooi visueel ontwerp als één van de factoren die je nodig hebt om een goede gebruikerservaring te creëren. ‘Mooi’ is daarbij nooit het einddoel, maar een middel dat je inzet. En soms gaat ‘mooi’ ten koste van andere factoren die op dat moment belangrijker zijn om een goede ervaring te creëren – zoals snappen waar je heen moet om de informatie die je nodig hebt te vinden. De visual designer zag dat uiteraard anders, en mijn manager bleef volhouden dat het oorspronkelijke concept achter de website was dat het ‘clean’ moest zijn, en dat al die extra elementen dat teniet zouden doen, en dat er weliswaar allerlei verbeteringen doorgevoerd mochten worden, maar dat het hamburgermenu moest blijven.

Het leek erop dat we in een impasse waren beland. Of eigenlijk niet, want het probleem is dat mijn manager feitelijk een soort meewerkend voorman is, en dus zowel inhoudelijk meedenkt als besluiten neemt. Ik vreesde dat deze ‘window of opportunity’ aan mij voorbij zou gaan en ik weer 5 jaar moest wachten op een kans om wijzigingen in de navigatie van de site door te voeren.

Maar eindelijk was het geluk aan mijn kant: vanuit de organisatie was er frustratie over de vindbaarheid van de content voor studenten ontstaan. Zo erg dat er een ‘brandbrief’ naar onze divisie was gestuurd door diverse medewerkers die met studenten te maken hebben. Daar moest ons MT dus iets mee. Ik tipte de manager van mijn manager dat we bezig waren met dit herontwerp, en dat het beter zichtbaar maken van de linkjes naar studenteninformatie zou kunnen bijdragen aan het oplossen van dit probleem. Lo and behold – de manager van mijn manager vond dit een no brainer en legde binnen een week ofzo op dat deze doelgroeplinkjes er moesten komen. Victorie!!

Toen waren we er nog steeds niet, want de vraag was vervolgens: in welke vorm? Na weer een hoop discussies kwamen we uit op twee verschillende ontwerpen die we gingen testen met gebruikers: eentje zoals door mij voorgesteld en eentje met een concessie, waarbij de linkjes voor de doelgroepen verstopt waren achter een uitklapmenuutje met het label “Informatie voor”.

Niet geheel verrassend (voor mij) bleek mijn versie het meest in de smaak te vallen bij de respondenten. (Eentje zei zelfs letterlijk uit zichzelf dat het ontwerp er ‘clean’ uitzag… *gniffel*).

Dus toen was de kogel door de kerk en werd opdracht aan ons technische team gegeven om een menu te bouwen waarin alle hoofdmenu- en doelgroeplinkjes direct zichtbaar waren. Dat ontwerp is vandaag eindelijk live gegaan. Een grote victorie dus, na 6 jaar lobby!

Maar leuk was het dus niet. Dit project geeft heel duidelijk weer hoe mijn werk standaard verloopt: Ik weet vanuit mijn vakgebied hoe dingen beter kunnen, en daarin heb ik inhoudelijk meestal gelijk, maar ik krijg stakeholders niet mee. Ten eerste omdat mensen meekrijgen niet mijn persoonlijke forte is. Ten tweede omdat mijn vakgebied niet als relevant genoeg wordt gezien en men vaak geen idee heeft wat je eigenlijk doet als het gaat om user experience / gebruiksgemak of hoe groot de effecten ervan zijn, terwijl een visueel ontwerp voor iedereen zichtbaar is en iedereen wel een mening kan formuleren over of iets ‘mooi’ is of niet.

Dat laatste merkte ik ook weer toen het nieuwe ontwerp werd gepresenteerd aan het team. De visual designer kreeg gelijk complimenten dat het er zo mooi uitzag en er werd taart geregeld voor de front-end designer die de afgelopen week keihard had gewerkt om dit doorgevoerd te krijgen. Allemaal heel terechte complimenten hoor. Maar slechts weinigen beseften dat er, voordat dit gemaakt kon worden, iemand op het idee moest zijn gekomen dat de oude situatie niet goed was. Die dat is gaan testen. Die mock-ups heeft gemaakt voor een nieuwe indeling en die heeft getest. Die input heeft geleverd voor wat er precies visueel ontworpen moest worden en wat er door het technische team gebouwd moest worden.

En misschien nog frustrerender: na 6 jaar lang tegen muren aan te zijn gelopen, vindt iedereen die met dit nieuwe ontwerp bezig is geweest (behalve mijn manager) het ineens superlogisch dat dit een verbetering is die doorgevoerd moest worden. En denkt iedereen die eraan mee heeft gewerkt, dat het mede diens idee en initiatief was. Maar verreweg de meeste verbeterpunten in het ontwerp komen uit mijn koker. En had de manager van mijn manager het menu niet geakkoordeerd door even met z’n vuist op tafel te slaan en daarmee alle discussie te beëindigen, dan was het er nooit gekomen.

Dus vond ik dat ik een goede reden had om dit succes expliciet en zichtbaar te vieren. Ik wilde daarom een traktatie voor alle collega’s van mijn divisie kopen. Maar teamgenoten hadden het ook al over iets doen om dit te vieren, en om te voorkomen dat er straks meerdere traktaties tegelijk zouden zijn, moest ik het wel met hen afstemmen. Waardoor mijn traktatie, onze traktatie werd, die ik namens het team zou regelen. Nou ja, ik had er sowieso toch niet bij kunnen zeggen wat dit proces voor mij heeft betekend, aangezien het een enorme ‘I told you so’ is, wat je natuurlijk niet hoort te communiceren op zo’n moment als dit – nu hoor je leuk en lief en positief te zijn en alle anderen die eraan mee hebben gewerkt, te complimenteren. Maar toch, hè…

Ik zou ik niet zijn als ik niet creatief met de situatie om zou gaan. Dus kocht ik vanochtend 3 dozen slagroomsoesjes en eetbare decoratiestiften bij de supermarkt en zette ik Richard en mijzelf aan het werk.

(Inmiddels is Richard vaak genoeg betrokken geraakt bij mijn wilde plannen en heb ik hem vaak genoeg voor mij gewaarschuwd om te weten waar hij aan begint, maar hij is nog steeds niet hard weggerend. Duidelijk de man voor mij! <3 )

En dus werden mijn collega’s vanochtend getrakteerd op soesjes voorzien van… een hamburgermenu met een rode streep erdoor!  

Mijn collega’s konden erg lachen om mijn statement-traktatie. Mijn manager lachte als een boer met kiespijn.

Ja, ik besef terdege dat het menu van een universitaire website in Het Geheel der Dingen geen ene moer uitmaakt en het eigenlijk niet waard is me er zo druk over te maken. Maar in kantoorpolitiek moet je je wins af en toe op deze manier vieren om je mentale gezondheid te behouden.

(Disclaimer: mijn manager komt nu erg negatief over in deze post, maar over het algemeen kan ik het prima met hem vinden en waardeert en tolereert hij mijn eigenzinnigheid juist. Alleen hebben we in dit project echt heel erg geclashed en ik vind het nog steeds lastig begrijpen waarom hij deze verandering zo expliciet heeft geprobeerd te blokkeren.)

Afgelopen week was de jaarlijkse zomerborrel van onze divisie. Andere jaren gingen we daarvoor traditioneel naar een horecagelegenheid in het centrum, maar ja, bezuinigingen, dus we zijn nu verplicht om alle uitjes op de campus te laten plaatsvinden en onze eigen interne catering in te huren. Dus werd het het terras van de Refter. Oh well.

Gelukkig had het organisatieteam bedacht dat we een uurtje voorafgaand aan die borrel ook nog wel even wat leuks konden gaan doen. Fijn, want ik heb een hekel aan met een glas drinken in mijn hand over koetjes en kalfjes te moeten leuteren met mensen waar ik weinig mee heb, terwijl de muziek veel te hard staat om een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren.

Recentelijk hadden we als onderdeel van een werkbijeenkomst, onder andere een bijzondere rondleiding door de universiteitsbibliotheek gekregen. Dat initiatief viel blijkbaar dermate in de smaak dat er nu weer vergelijkbare keuze-opties werden aangeboden: een lesje tai chi of yoga op het sportcentrum, een rondleiding door de Virtual Reality-room (onderdeel van een van onze Extended Reality-onderzoekslaboratoria), of een heuse ‘campussafari’, oftewel een rondleiding over de campus door een van onze promovendi in de ecologie, die vanalles kon vertellen over alle dieren en planten die er leven. Ik opteerde voor het laatste.

Ik werd niet teleurgesteld. De man was superenthousiast over alles en vertelde het ook op een zeer aanstekelijke manier. En hij was geheel in stijl uitgedost: met verrekijker én schepnetje!  

Nou ga ik altijd wandelen in de lunchpauzes, dus ik heb al veel van de campus gezien, maar ik had nooit ontdekt dat er achter een gebouw een complete tuin met zeldzame planten te vinden was! Ook had ik geen idee hoeveel verschillende soorten grassen er bestaan en in onze veldjes kunnen groeien… Het was dus niet alleen leuk, maar ook leerzaam.

Hoewel er ook enorm veel dieren op de campus leven (ik heb al eens vlak naast ons gebouw een hert gezien!), lag de focus van de rondleiding op plantjes. Desondanks spotte ik op mijn weg terug naar de fietsenstalling (om half 6 heb ik me al bij de borrel uit de voeten gemaakt) toevallig dit schattige mini-kikkertje… <3

Wil je ook op campussafari? Dat kan digitaal, want de gids in kwestie heeft in het verleden diverse korte video’s voor ons opgenomen!  

Vanmiddag hadden we een ‘kolombijeenkomst’ op het werk, oftewel een bijeenkomst van alle marketingafdelingen binnen de universiteit. (Ja, dat zijn er nogal wat. Ik werk bij de centrale divisie, maar er zijn ook marketing- & communicatieafdelingen bij faculteiten, onderzoeksinstituten en faciliteiten zoals de bibliotheek.) Doorgaans zijn die bijeenkomsten nogal suf en saai, maar ze hadden er ditmaal echt iets leuks van weten te maken!

Nou ja, het begon met een verhaal van twee directeuren over de aankomende bezuinigingen en dat dat mogelijk een reorganisatie met ontslagen kan betekenen, maar dat was helaas niks nieuws.

Na twee presentaties en een klein workshopje waarin we cases behandelden om er verschillende communicatie-strategieën voor een verandertraject op toe te passen, startte de volgende ronde. Daarvoor hadden we vooraf uit diverse opties kunnen kiezen en het betrof allemaal rondleidingen op bijzondere plekken op de campus. Zoals een bezoek aan het helikopterdek van het ziekenhuis (hoog!), het anatomisch museum (yuck… die herinnerde ik me nog van mijn introductietijd), de sterrenkijk-telescopen (toch beter om een keertje ‘s avonds in het donker te doen), of bijzondere plekken in de universiteitsbibliotheek. Ik opteerde, als een van de weinigen, voor het laatste, mede omdat je daar anders écht nooit komt.

We werden onder andere door een ondergrondse gang onder het pand, onder de grote weg door, naar een ander pand op de campus geleid, waar vroeger via een mechanisch systeem de opgevraagde boeken via een karretje op een rail van de ene naar de andere plek werden getransporteerd. We zagen ook ‘de wokkel’, oftewel de schacht waar aangevraagde boeken vanaf een hogere verdieping in werden gegooid zodat ze naar de benedenverdieping gleden (helaas mocht ik die niet als glijbaan gebruiken, hoewel volgens onze gids één van hun medewerkers dat daadwerkelijk een keer had uitgeprobeerd, en mijn communicatie-collega’s recentelijk nog een knuffelbeer met camera via het ding naar beneden hadden gestuurd).

Verder bezochten we een normaal gesproken ook niet toegankelijke verdieping waar alle zéér oude boeken werden bewaard (de op één na waardevolste boeken, volgens de gids – de meest waardevolle lagen helaas in een kluis). Oftewel: rekken en rekken vol middeleeuwse pareltjes!  

Vervolgens gingen we naar de Studiezaal Erfgoedcollecties, waar een conservator enkele bijzondere exemplaren voor ons klaar had gelegd. Kijk nou naar dat gebedenboekje en die koorbundel!!

Ik snap dat niet al mijn collega’s dit uitje kozen, maar mijn middag was geslaagd! ^_^

Vandaag staak ik.

Veel medewerkers en studenten van de Radboud Universiteit staken vandaag als onderdeel van een landelijke estafettestaking van hoger onderwijsinstellingen, tegen de door ons kabinet geplande enorme en desastreuze bezuinigingen op onderwijs en onderzoek.

Kennis is mijns inziens de basis voor een welvarende samenleving. Alleen door te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, kunnen we als een maatschappij vooruit komen.

Het kabinet heeft het in haar plannen veelvuldig over innovatie, maar zonder opgeleide mensen die onderzoek doen, kan onze economie het gevoeglijk vergeten. Dus waarom zou je bezuinigen op juist dat wat je wil stimuleren?

Nou boeit mij persoonlijk de economie niet het meeste. Ik staak vooral om een signaal af te geven tegen de trend die we momenteel in de wereld zien, die in Nederland helaas gekopieerd dreigt te worden. Trump kondigde bijvoorbeeld ook al aan flink te gaan bezuinigen op het Department of Education. Want vergis je niet: de Nederlandse bezuinigingen zijn echt niet cruciaal voor de begroting. Het achterliggende idee is dat onderwijs niet belangrijk is. Sterker nog: de rechts-extremistische populisten zijn gebaat bij mensen die niet meer zelf kritisch kunnen nadenken. Die ‘fake news’ slikken en niet meer onderscheid kunnen maken tussen de echte feiten en ‘alternative facts’. Mensen die niet meer kunnen aantonen dat de klimaatcrisis en andere dingen die hen niet uitkomen, wel degelijk bestaan.

Bezuinigingen op onderwijs en onderzoek kan een volgend kabinet ook niet zomaar ongedaan maken. Deze bezuinigingen gaan vele jaren doorwerken.

Daarom staak ik. En ik hoop dat de rest van Nederland achter me staat.

Hoera, precies 10 jaar geleden had ik mijn eerste werkdag bij de Radboud Universiteit en lo and behold, ik werk er nog steeds!

Ik heb het nog nooit eerder ergens zo lang volgehouden. Zeker mijn twee laatste banen waren niet bepaald een succes: bij de vorige had ik een superleuke opdracht maar een dramatische manager en werksfeer, de baan daarvoor was bij een leuke organisatie maar in het werk kon ik mijn ei niet kwijt. Nu heb ik eindelijk iets gevonden waarbij het allebei goed is!

De Radboud Universiteit is een grote werkgever en daarom is het allemaal goed geregeld wat betreft arbeidsomstandigheden en allerlei andere regelingen en faciliteiten. De divisie waarbij ik werk heeft een gedreven en vooruitstrevende cultuur. Mijn functie bleek inderdaad voor een heel groot deel zelf in te richten en daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt, zodat ik nu focus op de dingen die ik echt interessant vind. In het begin verveelde ik me nog wel eens, maar sinds we in 2018 zijn gestart met een project om een nieuw cms met verbeterde website te implementeren, komt dat nauwelijks meer voor en word ik goed uitgedaagd. Mijn collega’s weten waar ik goed in ben en weten me uit zichzelf te vinden bij vragen, in plaats dat ik met mezelf en mijn kennis moet leuren. En mijn manager begrijpt en waardeert me, ondanks mijn gebreken – die ziet ook de voordelen erin.

Natuurlijk is niet altijd alles koek en ei: ook bij ons kunnen sommige dingen beter en ook hier kan ik sommige collega’s wel structureel achter het behang plakken. Maar dat houd je toch.

Als ik mijn eerste posts over bij de uni werken teruglees, is het verrassend hoe goed ik een en ander wist te voorspellen of in te schatten. Inderdaad is dit een organisatie / werkplek waar ik veel beter tot mijn recht kom dan in mijn voorgaande banen, maar is het pijnpunt dat het een grote organisatie is waarin ik niet altijd genoeg invloed heb om mijn werk perfect te kunnen doen, en waardoor alles (veel) langzamer gaat dan ik zou willen. En mijn salaris blijft wat achterlopen op wat je bij meer commerciële bedrijven kunt verdienen, maar van de andere kant vind ik het ook heel fijn dat er nu CAO-onderhandelingen voor me worden gedaan waardoor ik niet ieder jaar zelf om salarisverhoging moet bedelen. Bovendien verdien ik genoeg om geen geldzorgen te hebben en alles te kunnen doen wat ik wil, en heb ik een goede werk-privé-balans. En natuurlijk heb ik lekker weinig reistijd, waarbij ik gewoon met de fiets naar de campus kan!

Het grootste issue, het flexwerken, is inmiddels ook enigszins getackled. Sinds onze divisie als eerste overstapte zijn er een hoop dingen eindelijk opgepakt en verbeterd, want inmiddels is het hele pand over en is er dus ook wat meer geld in geïnvesteerd. Ideaal wordt flexwerken nooit, maar nu hebben we in ieder geval allemaal een eigen laptop, staan overal docking stations met twee monitors, en zijn er overal in hoogte verstelbare bureaus.
Niet dat ik daar nu wel goed aan kan zitten, maar na jaren volhouden heb ik sinds enkele maanden eindelijk mijn eigen, aangepaste bureaustoel gekregen, en sinds twee weken ook een iets verlaagd bureau met een ‘voorkeursplek’-sticker erop, zodat ik andere mensen ervan mag wegjagen als ik daar wil zitten. Victorie! \o/

Dus al met al ben ik nog steeds heel blij dat ik er werk en ben ik vooralsnog niet op zoek naar een andere baan. Wel ben ik benieuwd hoe uitdagend mijn werk blijft als later dit jaar eindelijk alle oude sites zijn overgeheveld naar de nieuwe en we de stekker uit het oude cms trekken. Maar dat zullen we wel gaan zien.

(Oh, en ik verwacht niet dat dit dienstjubileum op kantoor wordt onthouden, laat staan gevierd. 10 Jaar in dienst zijn is hier blijkbaar niet zo’n prestatie, pas als je 25 jaar in dienst wordt gaan mensen eens iets voor je organiseren.    )

Hoera, vanaf nu heb ik officieel een eigen bedrijf: Millennyum Creative Projects!

Het is niet zo dat ik nu ineens andere dingen ga doen dan ik eerst deed, hoor. Ik pak het alleen wat anders aan.

Als muzikant zijnde worstelde ik al een tijd met de Artiestenregeling. De Belastingdienst had het namelijk makkelijker proberen te maken in plaats van leuker, en was daar weer eens jammerlijk in gefaald. Want als muzikant zonder eigen bedrijf, val je automatisch onder de Artiestenregeling, wat inhoudt dat je een fictief loondienstverband aangaat met je opdrachtgevers. Officieel moet iedereen die je inhuurt, je op hun loonlijst zetten. Totaal onpraktisch, natuurlijk. En al helemaal als je in een band speelt die zowel bestaat uit bandleden die zelfstandig ondernemer zijn als bandleden die amateurs zijn (voor meer uitleg over de problematische situatie: zie de link in de eerste zin).

Tot noch toe had ik het opgelost door gebruik te maken van een verloningsbureau, dat gratis was voor muzikanten. Een unieke situatie! Maar helaas uiteindelijk toch te mooi om waar te zijn, want na enkele jaren van hun dienstverlening gebruik te hebben kunnen maken, hebben ze inmiddels besloten om er toch geld voor te gaan vragen. Heel begrijpelijk, maar ik moest dus op zoek naar iets anders.

Nou ja, het moest natuurlijk niet, ik kon hen ook betalen voor hun diensten. 6% Commissie is niet een enorm bedrag. Maar ik verdien al zo weinig met muziek, dus alles wat eraf gaat is zonde. Bovendien is het ook een beetje een principekwestie: als ik het zelf gratis kan regelen, dan doe ik dat liever. Dus dook ik weer in de regelgeving om een andere oplossing te vinden.

Uiteindelijk bleek ik er niet onderuit te komen om zelfstandig ondernemer te worden. Maar dat bleek niet zo veel voeten in de aarde te hebben als ik vreesde!
Het grootste issue waar ik tegenaan liep was namelijk dat ik als particulier geen facturen mag sturen. Dat is eenvoudig op te lossen door je in te schrijven bij de Kamer van Koophandel: als je een KvK-nummer en een btw-nummer hebt (wat je automatisch na inschrijving van de Belastingdienst krijgt), mag je wel facturen sturen.
Wat je natuurlijk niet wil, is met enorme administratieve belasting-rompslomp zitten doordat je een eigen bedrijfje hebt. Maar dat valt in mijn geval enorm mee! Want ik verdien weinig genoeg om in aanmerking te komen voor de kleineondernemersregeling (de KOR), wat inhoudt dat je dan geen btw hoeft te vermelden op je facuren (en ook niets terugvraagt), waardoor je geen btw-administratie hoeft te gaan voeren. Sterker nog: ik hoef de KOR niet eens aan te vragen, want dat heb ik een paar jaar geleden al gedaan toen ik zonnepanelen nam! (Het is een officiële regeling dat je als zonnepaneelbezitter van die regeling gebruik mag maken.)

Het laatste vraagstuk is of de Belastingdienst mij als ondernemer gaat zien. Want dat zijn twee verschillende dingen: als je je inschrijft bij de KvK ben je weliswaar ondernemer, maar of je ondernemer bent voor de inkomstenbelasting is iets anders. Ben je dat wel, dan moet je naast je particuliere belastingaangifte ook apart aangifte doen voor je onderneming. Ziet de Belastingdienst je niet als ondernemer, dan kun je de inkomsten en uitgaven die je maakt voor je bedrijfje gewoon opgeven bij je particuliere belastingaangifte onder het kopje ‘inkomsten uit overig werk’. Precies wat ik tot nu toe al deed.
Hoogstwaarschijnlijk kan ik dat blijven doen, want ik ga niet zo veel per jaar verdienen met mijn bedrijfje en bovendien heb ik maar twee opdrachtgevers (mijn bandleiders, die namens alle bandleden een factuur sturen naar onze opdrachtgevers), terwijl je er volgens de Belastingdienst minimaal 3 moet hebben.
Oftewel: waarschijnlijk is het enige dat er verandert, dat ik nu facturen mag sturen! En dat is vele malen handiger dan op de loonlijst bij iemand staan, en goedkoper dan de facturatie via een verloningsbureau te laten verlopen!

En als ik dan toch een bedrijfje begin, kan ik natuurlijk ook gelijk al mijn andere bronnen van inkomsten eronder gooien, bedacht ik me. Dus heet mijn bedrijfje ‘Millennyum Creative Projects’, zodat ik er lekker al mijn creatieve uitspattingen mee kan omvatten: van muziek maken tot boeken schrijven en van mijn Alice in Wonderland affiliate webshop tot kleding maken!

Vandaag was het zo ver: nadat ik eerder online mijn aanvraag had ingediend, mocht ik op gesprek komen bij het kantoor van de Kamer van Koophandel in Arnhem. Daar werd alles officieel gemaakt.

De medewerkster: “Goh, dit heb je grondig ingevuld… en jij bent ook echt een Jack of all trades zeg…!”
Yep

Na een half uurtje was het gepiept, en nu is het met terugwerkende kracht sinds 1 maart officieel: ik ben zelfstandig ondernemer!! \o/