Jeetje, het Nederlandse Lewis Carroll Genootschap bestaat al 3 jaar! Vandaag was de 4e bijeenkomst en ik was gevraagd om een lezing te geven over de illustraties die John Tenniel voor de Alice in Wonderland-boeken maakte.

Hartstikke leuk om te doen, dus ik had gelijk ‘ja’ gezegd toen ik werd gevraagd. Maar toen werd ik een beetje onzeker: ik had helemaal niks nieuws te vertellen! Ik verzamel alleen maar wat anderen hebben onderzocht en geschreven. En alles wat ik weet, staat al openbaar op mijn website. Zouden de aanwezigen zich niet gaan vervelen?

Gelukkig had ik de vorige keren gemerkt dat lang niet iedereen (eigenlijk: maar weinigen) zo’n die-hard fan zijn als ik. Heel veel mensen vinden de boeken gewoon leuk, maar ze kennen ze echt niet uit hun hoofd. Ze vinden de verschillende illustraties die worden gemaakt interessant, of hebben interesse in kinderboeken in het algemeen ofzo. Dus er zouden vast wel mensen zijn die iets konden leren van mijn presentatie.

En dat was gelukkig ook zo. Blijkbaar heb ik zelfs één van de ‘oude rotten’, die in de jaren ’70 het genootschap al eens had opgericht, iets nieuws verteld.

Dat werd verder bevestigd door de kennisquiz, die gelijk op mijn presentatie volgde. Ik had van tevoren weinig hoop op een goede score, want ik focus me natuurlijk op de Alice-boeken, niet op de auteur of zijn andere werken. Maar de meeste vragen bleken over Alice in Wonderland te gaan. En hoewel er een paar heel lastige tussen zaten (en hoewel ik over een aantal antwoorden nog wel even in discussie wil gaan ), ben ik niet af gegaan als een gieter. Sterker nog, ik bleek veruit de hoogste score van iedereen in de zaal te hebben… :-O – Quod erat demonstrandum wat betreft aansluiting van het niveau van mijn presentatie op de doelgroep dus. (Enkele mensen keken ook steels naar welke kleur antwoordkaartje ik opstak als ze twijfelden over het juiste antwoord, omdat ze verwachtten dat ik het vast wel zou weten. Euh… nee hoor, ik voel helemaal geen druk! XD )

De bijeenkomst was ditmaal gelukkig veel minder frustrerend dan de vorige keer – doordat er meer ruimte in het programma was, liep niet alles structureel uit. En ook de techniek werkte veel beter (al moest ik wederom even inspringen om een videopresentatie te redden omdat het geluid het niet meer deed).

Ik heb ook weer wat oude bekenden kunnen spreken én eindelijk iemand in levende lijve ontmoet met wie ik járen geleden voor het eerst mailcontact heb gehad en sinds enige tijd een Facebookvriendschap heb. Toch leuk om mensen niet alleen digitaal te kennen.

En hoewel het nieuwe magazine van het Genootschap helaas niet af was gekomen voor het symposium, ben ik toch met leuk aan mij geschonken leesvoer naar huis gegaan.