Lente, dus tijd voor de jaarlijkse dakgootschoonmaak. Niet het leukste klusje, maar ook niet het moeilijkste. Dus ik haal de ladder uit de garage, sjouw ‘m richting de voordeur, en begin ‘m uit te schuiven.
Een man arriveert.
Blijkbaar moet hij bij de buren zijn, maar hij spreekt mij gelijk aan: “Ga je in je eentje de ladder op? Dat is gevaarlijk hoor!”
Ik: “Valt wel mee. Ik doe het al jaren.”
Man: “Ben jij zo’n powervrouw ofzo?”
Hij pakt de ladder uit mijn handen en begint hem voor me uit te schuiven. “Je moet iemand hebben om hem vast te houden, als je van boven naar beneden valt, heb je een probleem!”
De man worstelt met de ladder. “Ik heb dat klusje vroeger ook zelf gedaan.” Hij wijst naar de kunststof banden die eraan hangen: “Deze zijn bedoeld om de ladder uit te schuiven.” Hij trekt eraan. Er gebeurt uiteraard niets.
Ik: “Nou nee, volgens mij…”
Door het gekletter met de ladder zijn de buren inmiddels ook naar buiten gekomen. Man, nog steeds met zijn handen aan mijn ladder: “Deze dame wil zelf de ladder op klimmen! Heel gevaarlijk!”
Buren, lachend: “Dat zeggen wij ook al jaren. Maar we hebben het inmiddels opgegeven.”
Ik, gekscherend: “Mijn moeder zegt het ook. Maar ja, die dakgoot moet toch schoon, hè?”
Man, nog steeds worstelend met de ladder: “Met deze banden zou je hem toch uit moeten kunnen schuiven…”
Buurman: “Nee, die zijn om te voorkomen dat de twee delen van de ladder van elkaar los komen.”
Inmiddels staan er drie mensen om me heen zich met mijn schoonmaakactie te bemoeien. Na nog wat consternatie biedt de buurvrouw aan de ladder voor me vast te houden. De man lijkt dat goed genoeg te vinden en laat eindelijk de ladder los.
Ik positioneer de ladder, klim er probleemloos op terwijl de buurvrouw ‘m ‘tegenhoudt’, mik de eerste lading dorre bladeren in een emmer, en klim weer naar beneden.
Man, op dramatische toon: “Ik maak een buiging voor deze buurvrouw!!”
Gelukkig stappen de heren vervolgens in een auto en rijden ze weg, zodat de buurvrouw en ik achterblijven. Het stukje boven de tegels van het pad naar mijn voordeur is gedaan en vanaf nu resteert enkel het positioneren van de ladder in de voor- en achtertuin, oftewel tussen de houtpulp en zompig gras, tegen borderrandjes en struiken, waardoor het ding écht nergens heen kan glijden. De buurvrouw houdt het ding voor de vorm vast. De hulp is vooral handig bij het verplaatsen van de uitgeschoven ladder. Als bedankje maak ik gelijk de dakgoot van de buren schoon, zodat de buurman niet meer de ladder op hoeft.
Het is natuurlijk allemaal lief bedoeld. Maar eigenlijk is het gewoon een belediging…
Een van mijn specialismes is de gebruiksvriendelijkheid van websites. Maar dat beperkt zich natuurlijk niet tot websites – op een gegeven moment zie je overal om je heen hoe dingen makkelijker en gebruiksvriendelijker zouden kunnen.
Zo zat ik anderhalve week geleden in de internationale trein vanuit Engeland naar Brussel en vielen me de stickertjes op de wanden van de wagon op.
Ten eerste had ik zowel op de heenweg als terugweg moeite om te bepalen welke stoel de mijne was. Er stond een nummertje op mijn ticket dat makkelijk genoeg terug te vinden was in de coupé, maar moest ik nou aan de raamkant gaan zitten of aan de gangkant…?
Als ik de tijd neem om het plaatje goed te bestuderen, kan ik een theorie vormen over hoe ze dit hebben bedoeld en wat de conclusie moet zijn. Maar in praktijk neem je hier niet de tijd voor: je bent gehaast en gestresst die trein binnengekomen en wil zo snel mogelijk op de juiste plek gaan zitten, omdat je niet met al je bagage het gangpad wil blokkeren voor je medepassagiers.
Dit plaatje had heel makkelijk verduidelijkt kunnen worden met bijvoorbeeld een paar pijltjes:
Volledig stumped was ik echter over de visuele instructie over hoe we geacht werden de noodhamer op het raampje te gebruiken:
En dit moet je dus snel kunnen begrijpen in een noodsituatie?!
Zelfs met volledige aandacht voor deze tekeningen kan ik niet anders dan concluderen dat we achtereenvolgens moeten doen:
Met de hamer op het raam slaan
Nogmaals met de hamer op het raam slaan
Nogmaals met de hamer op het raam slaan
[het raam repareert zichzelf nu op magische wijze]
De linker bovenhoek van het raam omhoog bewegen en naar buiten omklappen
De rechter bovenhoek van het raam omhoog bewegen en naar buiten omklappen
(Saillant detail: er was in de hele coupé geen noodhamer te bekennen.)
Hebben jullie lezers enig idee wat ze hebben geprobeerd te communiceren met deze instructies?
Ik hoorde af en toe een klaterend geluid in een van mijn radiatoren, dus besloot ik mijn verwarming te ontluchten. Maar ik checkte eerst nog even de waterdruk van de CV-ketel.
Oei, 1.0… da’s echt véél te laag! Eerst de ketel bijvullen dus, anders blijf ik bezig.
*Koppelt slang aan waterkraan en ketel en draait kraan open.*
Hm… waarom zie ik de druk niet oplopen op het display van de ketel…? 🤔
*Ontkoppelt slang weer en checkt of er wel water uit de kraan komt*
Dat was gewoon het geval.
Zou de druksensor kapot zijn en ik inmiddels al veel te veel water het ding in hebben gepompt? Of was er iets anders mis? Een flinke lekkage in een leiding wellicht?
Zucht… wat nu? Op de zondag voor kerst de CV-ketelreparateur bellen zou vast een duur geintje worden.
*PLING* doet mijn telefoon. Een notificatie van de buurtapp over een P2000-melding in mijn straat. Blijkbaar is de brandweer onderweg vanwege wateroverlast.
Euh… hóé hard heeft mijn ketel water gelekt…? 😮
Na even de straat op gelopen te zijn, bleek er om de hoek een lek in de waterleiding te zijn. De straat stond half blank en de brandweer was inderdaad al bezig.
Oftewel: blijkbaar was de waterdruk gewoon even niet hoog genoeg om de ketel bij te vullen. Wat een timing….
Na 3 heerlijke weken is morgen dan echt mijn zomervakantie voorbij. Sip.
Dus nu moet ik me mentaal gaan voorbereiden op de shitload aan mail en taken die vast en zeker op me liggen te wachten (of nog erger: die mijn collega’s hebben geprobeerd zelf over te nemen zodat ik, net als na mijn vorige vakantie, eerst puin kan ruimen) en, nog veel erger, de vraag van mijn collega’s die ongetwijfeld de hele dag door herhaald gaat worden: “En, ben je nog weg geweest?”
Euh nee, waarom draait iedereen zijn zomervakantie toch altijd om op vakantie gaan? Gelukkig kan ik zeggen dat ik naar Castlefest (nou ja, naar “een festival”) ben geweest, om ze tevreden te stellen.
Maar mijn vakantie draait om leuke dingen doen. In praktijk komt dat doorgaans neer op creatieve dingen doen. Zodra ik eindelijk tijd heb, ga ik aan de slag met de projectjes die ik al in mijn hoofd had. En als ik iets meer mentale ruimte krijg dan gemiddeld, creëert mijn hoofd nog véél meer nieuwe ideeën!
Die mentale ruimte moet ik wel bewust maken, want mijn eerste neiging is om mijn complete to-do-list in mijn vakantie te gaan afwerken. Waardoor ik dan aan het eind altijd sip bedenk dat ik weliswaar heel nuttig en productief ben geweest, maar er niet noodzakelijk van heb genoten. Dus deze vakantie heb ik bewust met mezelf afgesproken dat ik maar een paar nuttige klusjes mocht doen. En dat ik níét ging werken aan dingen waar ik buiten de vakanties ook al veel tijd in stop en waar altijd wel iets voor te doen blijft, zoals repeteren voor mijn bandjes of huiswerk maken voor mijn coupeuse-opleiding. En dat ik juist wel ruimte moest maken voor ook niet-productieve maar leuke dingen, zoals lezen, gamen en sociale afspraken.
En ondanks dat het drie behoorlijk regenachtige weken waren en genieten van zon en buiten dus niet echt mogelijk was, is het gelukt!
Deze zomervakantie las ik daadwerkelijk een boek uit. Ik speelde deel 1 van Monkey Island weer uit. Ik ging uit eten met Marcel, lunchte met Alice en maakte zelf pizza’s met Judith. En natuurlijk was er Castlefest. <3
Naast het schilderen van mijn tuinoverkapping en het doen van de laatste keukenverbouwingsklusjes, kwam ik eindelijk toe aan het naaien van mijn eigen items in plaats van iets voor mijn opleiding, zoals een complete Castlefest outfit en ging ik ook verder aan een jas voor mijn Charm-personage. Ik verbeterde mijn garenklosjes-vliegengordijn, en ik bedacht en maakte leuke cadeautjes voor een bruiloft en een verjaardag.
En ik maakte muziek, die niet noodzakelijk voor mijn bands was! Liedjes voorbereiden om te zingen met Richard, gewoon wat spelen en oefenen op mijn blokfluiten (inmiddels meerdere, ja…) en wat liedjes instuderen op de doedelzak gewoon omdat ik ze leuk vind en wil kunnen.
En hoewel ik flink wat heb gedaan, is mijn to-do-lijst net zo vol gebleven als die was, omdat ik ook weer heel veel nieuwe leuke projectjes heb bedacht. Alleen ga ik nu niet meer zo veel tijd hebben om die uit te werken, want straks beginnen de coupeuse-opleiding, de zanglessen en de bandrepetities weer. Ook leuk (nou ja, behalve die opleiding), maar door al het huiswerk dat dat structureel met zich meebrengt, blijft er eigenlijk veel te weinig ruimte over voor nieuwe dingen.
Eigenlijk zou ik heel graag nog een dag minder gaan werken – 3 in plaats van 4 dus. Ik heb mijn werk namelijk geen seconde gemist de afgelopen drie weken. En ik ben ook echt mentaal afgeschakeld van al het gedoe rondom het websiteproject, alle Heul Belangrijke Dingen die nog moeten gebeuren en alle trainingen die ik nog aan meer of minder gemotiveerde collega’s moet geven, dus wat dat betreft was mijn vakantie ook succesvol.
Als ik kijk hoeveel hobbies en vaardigheden ik heb die mij geld (kunnen) opleveren (website, optreden met de bands, muziekles geven, dansles geven, kleding naaien, boek schrijven), zou ik dan niet een dag per week daaraan kunnen besteden in plaats van voor een baas werken in de online marketing, vraag ik me regelmatig af? Maar ik weet ook dat ik daar niet noodzakelijk gelukkig van word. Ten eerste omdat ik houd van zekerheid (o.a. wat betreft voldoende inkomen) en ten tweede: alles wat ‘moet’ omdat je een verplichting richting iemand anders bent aangegaan, doodt uiteindelijk de creativiteit. Ik word toch vooral het gelukkigst van dingen voor mezelf doen en steeds iets nieuws bedenken of maken, in plaats van dingen te herhalen.
Dus zet ik morgen toch maar weer die wekker en open ik toch maar weer mijn werk-mailbox. Zucht. Wanneer beginnen de herfst- en kerstvakantie?
Ik heb deze week een weekje vrij genomen en wat is dat heerlijk! Aan het begin van het jaar heb ik nooit zo veel behoefte aan vakantie, maar aan het eind des te meer. Ik denk dat het komt doordat mijn weekends in januari/februari/maart nooit heel vol zitten, waardoor ik genoeg tijd heb voor mezelf. September en oktober zijn juist het tegenovergestelde. Dus neem ik doorgaans pas in mei voor het eerst een weekje vrij, daarna een zomervakantie in augustus, om vervolgens al mijn nog resterende vrije dagen in te zetten zodat ik vanaf september tot aan het eind van het jaar iedere maand een weekje vrij heb. Zoals nu dus.
Ik wilde ditmaal wel voorkomen dat ik alleen maar nuttige dingen van mijn to-do-lijst aan het wegwerken was. Dus sprak ik met mezelf af dat ik iedere dag zowel iets nuttigs als iets leuks zou gaan doen. En dat ben ik erg goed aan het volhouden! Het helpt daarbij dat de nieuwe versie van Monkey Island vorige week maandag uitkwam. Normaal gesproken vind ik spelletjes spelen zonde van mijn tijd en doe ik liever iets dat concreet resultaat oplevert, maar dit is wel een uitzondering. ^_^
Aan het begin van de week ben ik dus ‘s ochtends nuttige dingen gaan doen, ‘s middags ben ik gaan naaien aan een nieuw kostuum in Dickens-stijl (zowel nuttig als leuk), om dan ‘s avonds op de bank lekker te gaan gamen. En er was ook nog ruimte voor sociale activiteiten: woensdagavond ben ik heerlijk gaan balfolken (Yay, veel nieuwe mensen! Waaronder iemand die me uitdaagde om een soort tango-improvisatie te doen die zeer fijn uitpakte! <3 ).
foto door Menno
Donderdag ben ik eerst met Rinske gaan wandelen in de Hatertse Vennen, daarna hebben we bij een eettentje in de buurt geluncht en in de middag zijn we bij mij thuis lekker gaan handwerken tijdens het verder bijkletsen. Om ‘s avonds Kees mee te sleuren naar de bios, waar we ‘See how they run‘ hebben gezien: geen briljante hoogdravende film, maar wel grappig en vermakelijk. Het is zeg maar een whodunnit over een whodunnit gebaseerd op een whodunnit: een groep mensen voert een toneelstuk gebaseerd op een boek van Agatha Christie uit, maar dan wordt er echt iemand vermoord. En moet een detective en zijn rookie assistente op klassieke wijze gaan uitvogelen wie de dader is. Er zijn vervolgens uiteraard heel veel overeenkomsten tussen het toneelstuk en het echie – vooral voor de mensen die ‘The Mousetrap’ van Christie daadwerkelijk kennen. De sfeer van de film is heel mooi, want in de jaren ’50, met oude auto’s en klassiek ingerichte panden. En lekker Brits. Ik heb zelf Agatha Christies verhalen verslonden in mijn jeugd, dus dat is echt wel iets waar ik blij van word (ik zou ze eigenlijk moeten herlezen, maar het risico is natuurlijk dat je je te vroeg herinnert wie het heeft gedaan).
Vandaag weer wat anders: ik vertrek zo naar Zaltbommel voor het symposium van het Lewis Carroll Genootschap. En dan nog een weekendje lekker aanrommelen om de week mee af te sluiten. Ik kijk nu al uit naar mijn herfstvakantie in oktober, hopelijk wordt die net zo fijn! ^_^
Ik vrees dat ik wel een beetje de Mier ben, uit de fabel van ‘De Krekel en de Mier’. De zomer is leuk (en muziek maken ook), maar ik ben nu al bezig met het klaarmaken van mijn huis voor koudere periodes. Normaal gesproken begint die drang pas in de herfst, maar ik vermoed dat onder andere het maken van mijn garenklosjesgordijn het een beetje heeft vervroegd. Zo ligt er al een stapeltje boeken klaar om gelezen te worden tijdens donkere avonden, en heb ik alle versies van Monkey Island aangeschaft tijdens een Steam-sale, om die weer een keer te kunnen gaan spelen in de kerstvakantie ofzo. Wat kon ik nog meer doen? De voorraadkast onder de trap aanpakken! Want een volle, knusse voorraadkast vind ik heerlijk en is natuurlijk dé ideale manier om winterklaar te raken.
Tijdens de eerste lockdown was ik al eens enthousiast aan de slag gegaan met die voorraadkast en had ik alles van een nieuw laagje witte verf voorzien. Later dat jaar reorganiseerde ik de boel nog wat en ook op latere momenten bracht ik steeds verder verbeteringen aan wat betreft de indeling. Maar het kon vast nog mooier.
Jullie kennen vast wel die trend van tegenwoordig om een loeistrakke pantry te hebben, met allemaal van die plastic bakjes gesorteerd op kleur, zoals ze onder andere in The Home Edit laten zien:
Super om naar te kijken natuurlijk, maar ik ben er om meerdere redenen toch niet helemaal fan van. Ten eerste laat ik mijn verpakkingen het liefst zo lang mogelijk dicht, totdat ik werkelijk iets van de inhoud nodig heb. Als je alles gelijk overgiet in een bakje, blijft het veel minder lang goed. Ten tweede zijn doorzichtige bakjes wel handig om te kunnen zien wat er in zit, maar veel etenswaren kun je beter in een ondoorzichtige doos bewaren omdat licht ook invloed heeft op de kwaliteit ervan. En ten derde heb ik domweg niet zo veel snacks en ander eten in huis als de gemiddelde Amerikaan, en al zeker niks dat zo fantastisch kleurrijk / op kleur te sorteren is… Oh ja, en ik houd niet van plastic.
Ik koos dus voor een middenweg: een zo veel mogelijk netjes ingedeelde voorraadkast, maar wel eentje waar functionaliteit net iets belangrijker bleef dan hoe het oogt. Want tsja, die stofzuiger moet toch echt ergens staan, net als die bezems en dweilen. En de potjes met etenswaren wil ik in één oogopslag kunnen blijven zien, zodat ik weet wat ik nog in huis heb en snel kan checken wat de houdbaarheidsdatum is. Ik stopte dus alleen maar allerlei kleine huishoudelijke objecten, zoals schuursponsjes en luciferdoosjes, bij elkaar in een mandje. Idem voor spul dat ik zelden gebruik, zoals de potten verf (die ik liever in de schuur bewaar bij de rest, maar deze verf is duur en mag niet bevriezen in de winter).
Om het toch ook mooi te maken, zette ik niet alleen alles zo netjes mogelijk neer, maar niette ik ook kanten bandjes langs de randen van de planken. Wat een leuk effect geeft dat!! <3 (Ik had dit kant nog in mijn kast liggen en gelukkig ook nog genoeg over om alle randjes mee te kunnen aankleden, maar ik heb geen idee meer waar dit een restant van was. Ik dacht in eerste instantie dat ik het had gekocht voor het naaien van mijn talma wrap, maar daar blijken alleen maar lange franjes op te zitten.)
Voor en na
Om meer ruimte te maken, zowel op de legplanken als op de vloer, besloot ik dat vooral de tassen gereorganiseerd moesten worden. De AH-shopper met mijn voorraad plastic tasjes verving ik door een rieten mand, waar ik ze nog veel makkelijker snel uit kan trekken. De stoffen draagtasjes, boodschappentasjes, diepvriestasjes en groentennetjes kregen een plekje aan een haakje aan de deur (in een grotere tas), net zoals mijn kleine handtasjes en vaak gebruikte laptoprugzak. Maar alle minder vaak gebruikte rugzakken en grote handtassen verhuisden naar de kast op zolder, waar ik al mijn koffers en reistassen bewaar.
In die zolderkast was te weinig plek, dus zaagde en bevestigde ik er een tweede legplank in van hout dat nog in de garage lag. (De vorige bewoners gebruikten deze kast als kledingkast, vandaar de hangstang. Maar die is voor mij niet nuttig.)
En hoewel ik binnenkort een nieuwe keuken ga uitzoeken, bood een extra plank in een van mijn keukenkastjes dermate veel direct voordeel, dat ik ook die zaagde en installeerde. Dit is echt veel handiger om mijn pannen te kunnen bewaren in plaats van een la, waarin je alles in elkaar moet stapelen en dus de binnenkant van de pannen beschadigt. Voorheen gebruikte ik mede daarom zowel de legplanken als de la, maar nu past alles in dat ene keukenkastje en heb ik zelfs een la over!
Eens kijken, wat wordt mijn volgende klus? Zucht, die nieuwe keuken dus vrees ik… Tijd voor een einde aan dat KVOG-gen (Keuken-Verbouw-Ontwijkend-Gedrag), Lenny!
Zo, dat zit erop. Vanochtend is dan eindelijk de nieuwe website van de Radboud Universiteit live gegaan. Het is een project waar ik zo’n 3 jaar mee bezig ben geweest en het heeft behoorlijk wat voeten in de aarde gehad om het ding live te krijgen.
Het was namelijk geen kwestie van even een nieuwe vormgeving over de oude site heen gooien. We hebben zo’n 400 individuele websites op de universiteit, want iedere afdeling, onderzoeksgroep, clubje en andere eenheid die zichzelf heel wat vindt, moest en zou een eigen website hebben. “Ik heb een website, dus ik besta”, ofzoiets. Een hel, want nu staat dezelfde informatie op verschillende plekken, al dan niet up-to-date, en niemand weet meer welke informatie waar te vinden is.
Ons doel is om toe te werken naar één website waar alles op te vinden is, die niet meer is ingedeeld op basis van onze organisatiestructuur. Leuk in theorie, maar in praktijk betekent dat heel veel afstemmen met inhoudelijk deskundigen binnen allerlei plekken in de organisatie, die je ten eerste moet overtuigen dat ze hun eigen site los moeten laten, ten tweede moet overtuigen dat heel veel content domweg weggegooid moet worden omdat die weinig bijdraagt richting onze bezoekers en ten derde moet alle resterende content herschreven worden op een klantgerichte manier. En dan staat het nog steeds niet daadwerkelijk op de nieuwe site.
We hebben het project daarom in twee fases opgeknipt: in fase 1 zetten we alleen de meest belangrijke content, waar de meeste bezoekers voor komen, op de website. Die nieuwe website draait dan tijdelijk naast de resterende oude sites. In fase 2, na livegang van het eerste deel, gaan we stapsgewijs alle oude sites één voor één ontmantelen en de content ervan (indien nuttig en herschreven) overzetten naar de nieuwe site.
Daarnaast wilden we een nieuw CMS, want het oude heeft behoorlijk wat beperkingen en kon niet alles wat we wilden. We zijn overgestapt op Drupal. Dat is open source en dus flexibel. Ik dacht: nou mooi, dan heb je een goede basis die je een beetje kunt tweaken naar je wensen en kies je wat kant-en-klare modules die je installeert voor aanvullende functionaliteiten. Niet dus. Ons technische team is enorm lang bezig geweest met alles bouwen en inrichten. Voor mijn gevoel hebben we zelf een compleet nieuw CMS ontwikkeld!
Om een lang verhaal kort te maken: alles liep gigantisch uit en de periode waarin we dachten live te kunnen gaan, is meermaals opgeschoven. Uiteindelijk hadden we écht een datum, die daadwerkelijk naar de rest van de organisatie is gecommuniceerd. Maar ook die bleek lastig te halen. De rest van de organisatie en het management was er echter inmiddels klaar mee en dus werd er veel druk uitgeoefend om tóch live te gaan. Dan krijg je compromissen. We hadden al veel geschrapt in de functionaliteiten; de site met nog minder mogelijkheden opleveren zou geen ‘minimum viable product’ meer opleveren. Dus werd er voor gekozen om de livegang op te splitsen: op de afgesproken datum alleen live voor mensen die ons interne netwerk gebruikten (voornamelijk studenten en medewerkers) en een paar weken later alsnog live voor de buitenwereld (voor o.a. aankomend studenten, sollicitanten, stakeholders etc.). Ook weer leuk bedacht, want zo kun je de grootste kinderziektes er vast uit halen voordat iederéén ze ziet, maar voor enkele teams, waaronder voor mij, zorgde dat alleen maar voor meer complexiteit en dus nog meer werk.
Die interne livegang was een paar weken geleden.
Onze bingokaart, waarop we alle voorspelbare reacties van bezoekers op de nieuwe site konden afvinken. Hij is inmiddels bijna vol.
De externe livegang zou vorige week zijn – precies tijdens mijn weekje vakantie, die ik onder andere had opgenomen om de laatste hand te kunnen leggen aan de werkstukken voor mijn coupeuse-examen. Dat was niet handig, maar okee, het moest maar. Dus droeg ik alles over en zette ik eindelijk het project even uit mijn hoofd. Afgelopen maandag logde ik weer in en wat denk je – de oude site stond nog steeds live. Er waren wat infrastructurele issues geweest, waaronder een beveiligingsprobleem en een crashende server. Argh. De dagen erna werden er verhitte discussies gevoerd over of en wanneer we dan alsnog live gingen. Afdeling ICT stond er niet achter om het er alsnog snel door te drukken, maar vanuit het management werd de druk weer opgevoerd en uiteindelijk zijn we vandaag alsnog live gegaan.
‘Het enige’ wat vanochtend mis ging was dat ons intranet ineens publiekelijk toegankelijk was… Maar dat is snel opgelost en inmiddels werkt alles weer. Wellicht valt straks alles alsnog om, maar hoe dan ook, het ding staat nu dus eindelijk live. Hoezee! En straks is er taart. Bij de interne livegang was er al een feestelijke borrel georganiseerd (waar ik het eerste uur van gemist heb, omdat ik nog hard door zat te werken omdat alles nog stééds niet af was…), inclusief een showtje van een vuurspuugster die een banner met een afbeelding van onze oude site erop, ritueel in brand stak.
Mijn team, met rechts de smeulende restanten van de oude site. Burn, baby, burn!!
Het werk is uiteraard nog lang niet klaar, want nu moeten door het technische team nog alle features opgeleverd worden die er eigenlijk al lang in hadden moeten zitten. En daarna alle aanvullende ‘would haves’ voor de volgende fase. En moet het contentteam aan de slag met het overzetten van de content op de resterende oude sites en die stapsgewijs uitfaseren. Maar gelukkig gaat het tempo nu wel een stuk omlaag.
En dat was echt nodig, want ik stond eerlijk gezegd wel een beetje op omvallen. Toen begin dit jaar de coronamaatregelen verdwenen, constateerde ik al dat ik nu ineens zowel mijn normale activiteiten terug had, als nog steeds alle extra activiteiten had die ik had opgepakt tijdens de coronaperiode om mezelf bezig te houden. En dat was best wel veel. En toen bleken ook nog allerlei deadlines allemaal in mei/juni te vallen: de livegang van de website, mijn coupeuse-examens, en ook nog een paar hobbydingen. Terwijl ook nog eens de festivalperiode was begonnen en ik dus complete weekenden weg was vanwege optredens met de band.
Maar ik leef nog. En hoewel ik op het werk wel een paar steekjes heb laten vallen (als zelfs ík het overzicht verlies, dan is er écht wat aan de hand…) en zangles meermaals heb moeten verzetten, zijn de meeste dingen goed blijven lopen (het huishouden doen heeft geen prioriteit en mag je best een weekje overslaan, toch? :-X ).
Afgelopen week, nadat ik mijn coupeuse-examen had afgerond, heb ik nog even hard gewerkt om mijn enorm opgelopen to-do-list wat te reduceren: ik heb diverse klusjes in huis alsnog gedaan en mijn overlopende stapel met her- en verstelwerk weggenaaid, zodat ik weer zowel mentale als fysieke ruimte heb voor nieuwe naaiprojecten als zo meteen de zomerstop is van mijn coupeuse-opleiding. Nu heb ik ook weer tijd om afspraken te maken met vrienden die ik de afgelopen periode wat heb verwaarloosd.
En omdat ik niet leer van mijn fouten en het blijkbaar niet kan laten, heb ik me gelijk iets nieuws op de hals gehaald: ik heb me opgegeven voor een koor, dat in november mag meezingen tijdens een concert van K’s Choice in de Stadsschouwburg in Utrecht!! Verplichte aanwezigheid bij alle 6 de repetities, die op weekenddagen in oktober en november vallen. Dus ik heb er een LARP-evenement voor moeten afzeggen, een vervangend muzikant moeten regelen voor een optreden met De Soete Inval en een Heksengodinnenuitje moeten verzetten, maar dat was te overzien. Want hoe gaaf is het om met één van je favoriete bands te mogen optreden?? <3
Meer details volgen later. Nu eerst even niks vanavond naar een concert in Amsterdam, morgen een bandrepetitie met Androneda in Nieuwegein, zaterdag een optreden met De Soete Inval in Ommen, en zondag naar Zuid-Limburg voor vaderdag. (Heerlijk toch, die rust… )
Ik sta direct op van de bank en loop de gang in. Maar als ik de voordeur open, lijkt er niemand te staan. Na om het hoekje te hebben gekeken, blijkt de jongeman die had aangebeld, al bij de buren te staan. Die ook net open doen.
Er is even gedoe, maar hij wendt zich in eerste instantie toch weer tot mij. Hij is van de KPN en wil mijn meterkast en kruipruimte zien, aangezien onze wijk binnenkort glasvezel krijgt. Okee, prima, dit bezoek was aangekondigd, dus ik laat hem binnen.
Hij pakt mijn gegevens erbij en noteert mijn e-mailadres. (“Alice-in-wonderland.net? Briljant!”)
Ik trek de meterkast voor hem open en het eerste wat hij uitroept is: “Oh gelukkig, geen asbest!” *twitch* :-X
Bijna meteen daarna valt zijn oog op de deurknop van mijn Alice in Wonderland-toilet. Wat gaaf!! Mag hij daar een foto van maken voor op Instagram? Ik kan zijn enthousiasme wel waarderen en trek ook maar even die deur open zodat hij de rest van het toilet kan bewonderen (dat ik net een dag geleden opnieuw heb ingericht, na de asbestsanering). Ook daar is hij helemaal weg van.
Enkele seconden later ziet hij door de deuropening mijn gevilte schapenvachtje op de bank. Hij begint er gelijk aan te friemelen. “Is die echt?”
Oh ja, hij moest ook nog de kruipruimte bekijken. Terwijl ik het luik vrijmaak, stuitert hij alweer verder door de gang. “Ja, sorry, ik heb ADHD en ik raak nogal snel afgeleid. Ik zie hier ook zó veel leuke dingen. Oh kijk!! *wijst naar mijn gargoyle naast de voordeur* XD
Superschattig… Ik heb diverse ADHD-ers in mijn vriendenkring, maar zó letterlijk heb ik dat aandachtsverspringen (“squirrel!”) nog nooit meegemaakt. Hopelijk krijgt hij zijn rondes op tijd af, want als hij ieder huis in de wijk gaat bewonderen en fotograferen is hij nog wel even bezig…
Als je alleen woont, moet je op het één en ander voorbereid zijn. Als je met meerdere mensen in huis woont ook natuurlijk, maar als single komt het allemaal op jou aan.
Ik zorg er dan ook voor dat de sleutels van de voor- en achterdeur altijd in de buurt liggen, zodat ik in geval van nood snel naar buiten kan komen. Om dezelfde reden heb ik mijn ochtendjas en sloffen op een snel pakbare positie gelegd. Want als er ‘s nachts brand uitbreekt wil je toch niet alleen in je slipje buiten op de brandweer moeten wachten… :-X
Waar ik nog niets voor had geregeld, was inbrekers. Ik ben niet het type dat bij verdachte geluiden bibberend onder de dekens gaat afwachten tot het weer stil is; ik weet zeker dat ik op zo’n moment ga kijken. Maar ja, ik kan nog zo zelfverzekerd zijn en me nog wel wat herinneren van mijn blauwe band jiu-jitsu: een inbreker gaat dat in die fractie van een seconde die hij heeft om te kiezen tussen ‘fight’ of ‘flight’ niet inzien. En dan moet ik helaas realistisch zijn: een opdondertje in een fluffy ochtendjas is nu eenmaal niet de meest indrukwekkende gestalte…
Daarom arriveerde zojuist mijn hulpmiddel, om er voor te zorgen dat ongure sujetten de juiste keuze maken. B-)
Jaja, ik had natuurlijk ook een LARP-wapen naast mijn bed kunnen zetten. In het schemerdonker zijn die vast ook indrukwekkend. Maar in het geval dat ik het ding echt moet gebruiken, wordt vast (niet) pijnlijk duidelijk dat die dingen juist gemaakt zijn om weinig zeer te doen.
Dus beste inbreker: als je meeleest met mijn blog in de hoop er achter te komen waar ik precies woon en wanneer ik niet thuis ga zijn: als je besluit langs te komen dan kun je er maar beter héééél zeker van zijn dat ik niet aanwezig ben…
Ik merk dat er verschillende fases zijn in mijn corona-isolatieperiode. In het begin heb ik fanatiek mijn to-do-lijst af proberen te werken. Enerzijds met veel resultaat, anderzijds blijkt het ook een beetje hopeloos, want hoe meer klusje ik aftik, hoe meer nieuwe klusjes ik verzin om te doen. Ergo: het lijstje blijft domweg even lang. (Er is altijd iets te doen – kamayaya yippieyippieyee!)
Toen kwam fase 2: nieuwe dingen gaan leren. Mijn Duolingo-streak is inmiddels immens, dus mijn Spaans is er zeker op vooruit gegaan. Ik heb sinds een paar weken vioolles via webcam, en ik heb plannen gemaakt om in september wellicht toch maar eens aan die coupeuse-opleiding te gaan beginnen in plaats van mijn naaiclubje te blijven bezoeken.
Inmiddels heb ik fase 3 bereikt en die kenmerkt zich vooral door creativiteit. Het opnemen en editen van filmpjes. Het schrijven van nieuwe nummers voor Androneda. En… het schrijven van een boek!
Dat laatste stond al een tijdje op mijn bucket-list. Iedereen die mij kent weet wel dat ik groot fan van Lewis Carroll’s boeken “Alice’s Adventures in Wonderland” en “Through the Looking Glass and what Alice found there” ben. Naast het feit dat ik de boeken zowat van buiten ken, weet ik ook heel veel over hun achtergrond en allerlei verborgen verwijzingen in de verhalen. Dus ik wilde heel graag een soort ‘derde deel’ schrijven, volledig in de stijl van Carroll.
Niet dat dat nog nooit eerder is gedaan, maar de meeste schrijvers hebben of enkel wat Wonderland-personages gerecycled voor hun eigen compleet andersoortige verhaal, of hun schrijfstijl komt niet genoeg overeen met die van Carroll en ze komen niet verder dan een paar tenenkrommende woordgrapjes – verwijzingen en versjes zitten er in het geheel niet in. Ik als ‘expert’ zijnde ben dan arrogant genoeg om te denken dat ik het beter kan… :-X
Niet dat ik denk een heel goede schrijver te zijn hoor. Mij breekt het klamme zweet al uit als ik een achtergrond voor mijn LARP-personage moet verzinnen. Plot schrijven is niet mijn ding, maar gelukkig hoeft dat ook niet voor een ‘Alice’-boek. Het plot daarin komt neer op ‘Alice komt in een rare wereld terecht, loopt van de ene naar de andere scène met nieuwe wezens en wordt vervolgens wakker’. Niks opbouw van spanning, niks verrassende plotwendingen, niks karakterontwikkeling, niks climax. Maar wel een hoop omdenk-grapjes, woordspelingen en gedichten. Laat ik dát nou wél kunnen!
Ik was in februari al begonnen met het bedenken van de grote lijnen voor het boek en het maken van een rode draad en hoofdstukindeling, en heb daarna voorzichtig de eerste stukjes geschreven. Maar de afgelopen periode heb ik natuurlijk ineens enorm veel tijd erbij gekregen en ben ik zo hard opgeschoten dat ik het boek vandaag genoeg af vond om het op te sturen naar een uitgever!
Ik hoor jullie al denken: “Ja ja, nu begint het pas. Wacht maar totdat je afwijzing na afwijzing krijgt.” Maar ik zit in de ‘Alice in Wonderland-scène’ (jawel, dat is een ding!) en dus heb ik Connecties. Ik ken een Ierse uitgever die onder andere Alice in Wonderland-gerelateerde boeken publiceert, zoals vertalingen, dus die heb ik benaderd. Hij is overigens ook degene die het resultaat van ons bibliografieproject gaat uitgeven (hopelijk komende herst!). Ik had dus al zo’n vermoeden dat hij mijn verhaal wel zou willen publiceren, maar zelfs ik was verrast. Want een uur nadat ik hem het verhaal had gemaild, had ik al een reactie binnen: “Of course I’ll publish it :-)”
Dus ik heb een uitgever!! \o/ \o/ \o/
Ik heb echt ontzettende mazzel gehad. Alle horrorverhalen die je altijd hoort over mensen die hun boek willen uitgeven heb ik overgeslagen: ik heb er niet jaren over gedaan om het te schrijven, ik ben niet door een uitgever opgesloten om over mijn writers block heen te komen (wat niet wil zeggen dat ik geen hoofdbrekens heb gehad over bepaalde scènes hoor…) en ik heb niet wanhopig bij uitgevers hoeven te leuren met mijn verhaal om afwijzing na afwijzing te moeten incasseren.
Toegegeven: mijn boek is natuurlijk maar een relatief kort verhaal in plaats van een driedelige fantasyreeks met duizend pagina’s per boek. En mijn uitgever is geen grote naam zoals een Macmillan. Het is een eenmansbedrijfje, wiens eigenaar het volgens mij grotendeels voor de lol doet en er zijn huur mee probeert te betalen. Commercieel is hij dan ook niet – hij doet niet aan promotie, dat moet ik zelf doen. Maar hee – als online marketeer heb ik daar uiteraard al lang een plan voor klaarliggen.
In principe gaat het publiceren me gelukkig niets kosten, want alle kosten worden door de uitgever op zich genomen (waaronder het corrigeren van mijn spelling enzo, wat vast erg nodig gaat zijn omdat ik in het Engels heb geschreven). Dat houdt natuurlijk wel in dat de marges laag zijn en ik er waarschijnlijk amper geld aan ga overhouden. Maar dat maakt me niet uit. Mijn doel is om mijn boek gepubliceerd te krijgen en het liefst zonder dat ik er geld op toe moet leggen.
Het enige ding wat me de komende tijd hoofdbrekens zal gaan kosten, is het vinden van een illustrator. Want, zoals Alice zelf al zei: “What is the use of a book without pictures or conversations?”. En enkele van mijn grapjes moeten via afbeeldingen duidelijk worden.
Het ding is: de kosten van de illustraties moet ik wel zelf ophoesten. En omdat ik nauwelijks winst verwacht, betekent dat waarschijnlijk: hoe meer / beter de illustraties, hoe groter het verlies. Van de andere kant verkoopt een boek met mooie illustraties veel beter. Ik weet dat veel collega-Carrollians vooral interesse hebben in de boeken vanwege alle verschillende illustraties die ervoor zijn gemaakt, dus alleen dat moet de afzetmarkt al vergroten.
Daar komt ook nog eens bij dat ik natuurlijk wel afbeeldingen wil in de stijl van John Tenniel, de oorspronkelijke illustrator. Dus het kan niet zomaar iedere illustrator zijn. En als ik zo veel mogelijk Carroll’s boek wil immiteren, moeten er minimaal 42 illustraties in. Slik. Auw.
Stiekem heb ik al maanden iemand op het oog: https://www.redmerhoekstra.nl/. Hij maakt de meest fantastische illustraties die hélemaal in de juiste stijl zijn. Nadat ik zijn werk had gezien was ik er meteen van overtuigd dat hij de aller-aller-enige is die mijn boek kan illustreren en dat ik daarna nooit meer iemand ga vinden die ook maar in de buurt komt. (Je kent het wel: het effect van dat éne perfecte stofje voor je kostuum zien liggen om er dan achter te komen dat het €100 per meter is. Of dat er nog maar 1 meter op de rol zit terwijl je er 6 nodig hebt. Waarna je nooit meer helemaal blij kunt zijn met het alternatieve stofje dat je kocht, omdat je weet hoe het ook had kunnen zijn.) Heel fijn Lenny, heel fijn. Want ik vermoed dat ik één afbeelding van zijn hand kan betalen met mijn budget. Hoe ik aan de andere 41 ga komen? Misschien toch maar een Staatslot aanschaffen…?
Maar wie niet waagt, wie niet wint is mijn motto. Dus ik ga hem zometeen aanschrijven en me mentaal voorbereiden op het verschrompelen van mijn droom.
Hoewel ik desondanks nog wel iemand anders in gedachten heb om te benaderen, wil ik in de tussentijd aan jullie vragen: weten jullie wellicht nog een goede en enigszins betaalbare illustrator? Het gaat dus om zwart/wit pentekeningen in deze stijl. De illustrator moet daarnaast dieren in menselijke houdingen kunnen tekenen, en ook verschillende soorten vissen (dus er moet onderscheid zijn tussen bv. een zalm en een haring) en herkenbare menselijke gezichten (om bv. iemand te parodiëren). Alle tips zijn welkom!
Verplichte aanwezigheid bij alle 6 de repetities, die op weekenddagen in oktober en november vallen. Dus ik heb er een LARP-evenement voor moeten afzeggen, een vervangend muzikant moeten regelen voor een optreden met De Soete Inval en een Heksengodinnenuitje moeten verzetten, maar dat was te overzien. Want hoe gaaf is het om met één van je favoriete bands te mogen optreden?? <3
Hopelijk krijgt hij zijn rondes op tijd af, want als hij ieder huis in de wijk gaat bewonderen en fotograferen is hij nog wel even bezig… 
