Eigenlijk zou ik vandaag met Richard op kraamvisite gaan bij Sandra. Maar toen bleek dat samen te vallen met de Rode Lijn-demonstratie in Amsterdam – het grote protest tegen de inactiviteit van onze regering rondom de gruwelen in Gaza. En daar wilde ik eigenlijk wel aan bijdragen.
Dus excuseerde ik me voor de afspraak, knutselde ik een protestbord en sprong ik vanochtend in de trein richting onze hoofdstad.
Op het perron van Nijmegen CS begon de boel al rood te kleuren en onderweg naar de hoofdstad werd de trein alleen maar roder én voller. Er ontstond gelijk een groepsgevoel en ik had onderweg een leuk gesprek met wat mede-demonstranten.
In Amsterdam had ik afgesproken met Gerben (van balfolk) en Gijs en Anne (van LARP) en laatstgenoemden hadden ook weer wat aanhang meegesleept, die elkaar ook niet noodzakelijk onderling kenden. Zo vormden we een mooi gelegenheidsclubje met z’n allen. 😋
We startten op het Museumplein met wat speeches en kregen op een gegeven moment de instructie om vast te beginnen met het lopen van de route, ook al waren die speeches nog niet klaar. Maar er waren dermate veel mensen op het plein dat de speeches al lang klaar waren voordat wij van dat plein waren – volgens mij waren we na een uur nog niet van start! We hebben uiteindelijk, met vele anderen, maar een soort alternatieve route genomen om op een iets later moment in te voegen in de officiële looproute.
Het was dus wel zeker een geslaagde demonstratie; de eerste schatting was dat er zo’n 250.000 mensen waren komen opdagen! En zeker niet alleen jongeren; er waren mensen van alle leeftijden. Ondanks het regenachtige weer. Maar gelukkig duurden de veelvuldige buitjes steeds maar heel even, dus echt nat ben ik niet geworden.
Ook mijn protestbord was een groot succes, op meerdere vlakken (letterlijk en figuurlijk). Ik had namelijk zowel op de voor- als achterkant een leus gezet. Eentje wat meer genuanceerd en eentje wat confronterender. Ik gokte dat de laatste het meest zou aanslaan. In praktijk werd het een soort van A/B-test om te zien welke kant de meeste reacties kreeg – ik blijf toch marketeer, hè. 😉
De “Wir haben es gewußt”-slogan is inderdaad echt vaak op de foto gezet! Ben benieuwd of ik hem nog ergens in de media terug ga zien. (Al vraag ik me af of iedereen hem begreep. Van een van de demonstranten, een lerares, hoorde ik dat er tegenwoordig een hoop jongeren zijn die geen idee hebben wie Hitler was 😱). Maar ook de langere slogan sloeg aan. (Een vrouw vroeg me of ze hem mocht fotograferen: “Ik ben speciaal ervoor een stuk achter je aan gelopen!”) 😄
En ik kreeg zelfs een compliment van een man voor de constructie (met schroeven en van die metalen ringetjes door het karton tegen een houten lat). 😂 Dat bleek inderdaad een professionele constructie, vergeleken met alle met de hand vastgehouden kartonnetjes en kartonnen borden met houten pollepels of mattenkloppers aan de achterkant. Wel heel creatief allemaal. 😄
Gelukkig was de sfeer heel goed. Tijdens de route hingen er ook een hoop mensen uit de ramen, al dan niet met Palestijnse vlag of spandoek, en vaak ook zelf in het rood gekleed. Voor zover ik kon zien zijn er geen problemen veroorzaakt. En ik hoop dat het ook vreedzaam en niet-destructief is gebleven nadat ik ben vertrokken, toen we na zo’n anderhalf uur wandelen weer terug op het Museumplein waren.
Naast het protestbord knutselde ik overigens ook nog wat anders: weer een baddoek voor de kraamvisite, die ik aan Richard meegaf. Want ik wilde toch wel laten weten dat ik aan hen dacht, ook al was ik niet aanwezig. ❤️
Het was de bedoeling om een soort grasparkiet te maken, maar bij nader inzien is het een beetje een body builder geworden… 🤪
Anyway, ik hoorde van Richard dat ze er erg blij mee waren, dus gelukkig was ook dat een geslaagde actie. 🙂
Afgelopen zaterdag reed ik ‘s ochtends naar Zaltbommel voor het jaarlijkse symposium van het Lewis Carroll Genootschap. Leuk, weer lekker socializen met mede Lewis Carroll- en Alice in Wonderland-nerds!
Naast lezingen was er ook de gelegenheid tot het kopen van boeken. Regelmatig nemen deelnemers wat boeken mee uit hun eigen voorraad, die ze bijvoorbeeld dubbel hebben, maar ditmaal kon er flink ingeslagen worden. Eerder dit jaar is namelijk één van de oorspronkelijke oprichters van het Genootschap overleden en die had een enorme persoonlijke verzameling, die nu werd aangeboden ter verkoop. Er was al eerder een online veiling geweest, en tijdens het symposium waren er ‘slechts’ een stuk of 10 dozen met zijn resterende boeken meegezeuld, van de… 100 ofzo?
Ik zei al tegen de bestuursleden dat we hen eigenlijk moesten aanklagen wegens het stimuleren van hebberigheid.
Ik ben met slechts 5 exemplaren naar huis gegaan. Zelf had ik één boekje dat ik dubbel had meegenomen en dat was verkocht, dus effectief ben ik maar 4 boeken rijker, dus dat valt best mee, toch?
Ik ging overigens niet alleen met boeken naar huis, maar ook een schattig klein zakhorloge! Ik was namelijk de topscoorder tijdens de quiz met Lewis Carroll-weetjes. Het zweet klotste in mijn oksels, want iedereen verwachtte dat ik ging winnen… The pressure!! Hee, ik weet echt niet alles! Zeker als de vragen zijn van het niveau “Wie van deze 4 mannen lijkt het meest op Humpty Dumpty?” (Antwoord: Pieter Cobelens. Wie?? ) Maar ondanks een close call met de hete adem van andere deelnemers in mijn nek, mocht ik toch de prijs in ontvangst nemen.
Helaas kon ik de laatste lezing van de dag niet bijwonen, want ik moest vanuit Zaltbommel rechtstreeks doorkarren naar België voor een soundcheck, want we hadden die avond ook nog een optreden met Androneda. Waarover morgen meer in een volgend blogje!
Ik heb de afgelopen weken vele uren geïnvesteerd in het opnieuw inrichten van mijn werkkamer. Het was allemaal de schuld van Microsoft.
Het begon namelijk met mijn desktopcomputer: Windows gaf aan dat die niet geschikt was voor Windows 11, terwijl in oktober dit jaar de ondersteuning voor Windows 10 stopt. Tsssk… schandalig dat je nog prima werkende hardware verplicht moet vervangen omdat de softwareleverancier besluit het niet meer te ondersteunen! Da’s toch niet duurzaam? Mijn trouwe pc’tje was pas 11 jaar oud… die had best nog even meegekund…
Maar goed, er moest dus een nieuwe komen. Ik besloot om voor een laptop in plaats van desktop te gaan, want het is toch wel handig als ik ook vanaf de bank in de woonkamer even wat kan doen. Tot nu toe gebruikte ik daar de laptop van mijn werk voor, maar ik vind het toch fijner om werk en privé van elkaar gescheiden te houden. Tot nu toe werkte ik ook thuis vanaf mijn privé-computer, want ik had al eens gekeken naar een docking station om makkelijk te kunnen wisselen tussen werk- en privé-computer zonder alle kabels van monitors, toetsenbord en muis te moeten ompluggen, maar dat was destijds niet haalbaar omdat mijn desktop verouderde aansluitingen had en een docking station nu eenmaal makkelijker werkt als alle computers die je erop wil aansluiten, via usb-c eraan gekoppeld kunnen worden. Dat kon ik nu dus ook gelijk optimaliseren.
Wel heeft een laptop een klein scherm. Ik kon wel eentje met een groot scherm kopen, maar dat neemt dan weer niet zo makkelijk mee, wat toch wel het idee van een laptop is. Dus besloot ik er eentje met een 15″-scherm te nemen en deze te gebruiken als derde scherm, in plaats van het laptopscherm één van mijn twee monitors te laten vervangen. Bij het geven van trainingen miste ik soms namelijk wel een derde scherm (eentje voor de videobeelden van de deelnemers, eentje voor mijn presentatie en eentje voor aantekeningen).
Het betekende wel dat ik meer ruimte op mijn bureau nodig ging hebben om die laptop te kunnen neerzetten, terwijl mijn bureau eigenlijk al aan de krappe kant was. Ik heb ooit twee bureautafels van een bedrijf overgenomen en naast elkaar gezet, zodat ik zowel ruimte had om achter mijn computer te werken als om te hobby’en. Voor naaiwerk is een grote tafel namelijk wel handig. Maar eigenlijk was de huidige versie daar al te krap voor. Idealiter is er tegelijkertijd ruimte voor een naaimachine, lockmachine en plek voor het werkstuk, terwijl ik nu steeds de apparaten heen en weer moest schuiven als ik aan het werk was. Dus eigenlijk moest ik niet alleen de computer vervangen, maar ook het bureau…
Ik besloot om één van de tafels te vervangen voor een hoekbureau.
Dat had weer als consequentie dat twee kastjes, die tot dan toe in de betreffende hoek hadden gestaan, weg moesten gaan of verplaatst moesten worden. Waardoor ik minder opbergruimte had. Dat leidde tot het plan om ook de kastruimte te gaan optimaliseren: weg met alle lage kastjes die ik uit mijn vorige huis had overgehouden en maar gewoon in mijn werkkamer had gezet. In plaats daarvan wilde ik een hoge boekenkast hebben, zodat ik alle boekwerken uit mijn IKEA-stellingkast daarin kon doen, en ik in die stellingkast meer dozen met hobbymateriaal kwijt kon. Veel efficiënter.
Het moest wel een beetje een mooie boekenkast worden. Tot nu toe was mijn werkkamer vooral functioneel ingericht, maar aangezien het de ruimte in huis is waar ik de meeste tijd doorbreng, mocht er eigenlijk wel wat meer aandacht komen voor een mooie styling. Dus… werk aan de winkel!!
De situatie vóór de herindeling:
Ik ging daarom niet alleen op zoek naar een geschikte laptop, maar speurde tegelijkertijd Marktplaats.nl af naar een hoekbureau én een boekenkast.
Al snel vond ik een mooie grenen kast. Wel behoorlijk groot en hij kon niet uit elkaar. Maar hij paste vast wel in mijn car of holding. Dus reed ik optimistisch 40 minuten heen en terug naar Boekel om hem op te halen. En ja hoor, met wat beschermende dekens en een beetje creatief touw om de achterklep binden ging het vervoer naar huis probleemloos!
(Verkoper: “Toen je aan kwam rijden met die auto dacht ik: ‘Nou…’. Maar inderdaad, het past prima!” )
Eenmaal thuisgekomen zette ik de kast in mijn eentje op een steekwagentje en reed ik ‘m de garage in. Ha, kijk mij dit kunnen!
Ik was wel zo verstandig om niet te proberen het meubelstuk in mijn eentje de trap op de zeulen. Qua gewicht had dat vast gekund, maar omdat hij een bocht om moest zou ik waarschijnlijk mijn muren én de kast ermee beschadigen. Dus vroeg ik Richard om te helpen.
En toen… bleek de kast niet door het trapgat te passen. Grom ende vloek… Terug naar de garage met het ding.
Dus moest ik toch op zoek naar een IKEA-kast, of in ieder geval een model dat uit elkaar kon.
Ik vond via Marktplaats een boekenkast van hetzelfde model als die al in mijn woonkamer stond. Mooi. Daarvoor reed ik naar Reuver. Helaas bleek bij aankomst dat de kast in het echt een stuk donkerder was dan die op de foto’s leek. Ik had verwacht dat hij net een tintje donkerder zou zijn dan mijn huidige kast, maar hij was écht heel donkerbruin. Ik heb hem toch maar meegenomen, omdat de kast maar €20 was en ik niet drie kwartier voor niets wilde rijden. Maar eenmaal thuis vond ik definitief dat hij niet mooi genoeg was om in mijn herinrichtingsplan te passen. Exit kast dus en wéér op zoek naar een nieuwe.
Maar het bleef wel knagen, want de eerste kast vond ik toch echt vele malen mooier dan die demonteerbare kasten. Bovendien had die een ideale indeling, want hij had niet alleen legplanken maar ook een brede lade, die ik zou missen door het wegdoen van mijn vorige kastjes.
Toen bedacht ik dat ik één raam op de eerste verdieping had waar hij wellicht doorheen zou kunnen, mits ik het hang- en sluitwerk eraf zou slopen (het is een klapraam). Hmmm… de kast gewoon langs een ladder omhoog hijsen zou waarschijnlijk ook een beschadigde kast opleveren, maar misschien kon ik zo’n verhuislift huren…?
Aldus geschiedde. Het kostte wel een flinke duit, vele malen meer dan ik voor de kast had betaald, maar het was nu een principekwestie geworden…
Een uur voordat de verhuislift zou komen, belde het bedrijf af: ze stonden met pech onderweg op de ANWB te wachten. Of ze ook een andere keer langs konden komen? *Snik*
Maar een paar dagen later was het dan éindelijk zo ver!
De buurman hielp om met een lange houten paal het klapraam horizontaal open te houden, zodat ik de kast naar binnen kon sleuren. Hoera, missie toch nog geslaagd!
Goed, dat was de kast. Er moest dus ook nog een hoekbureau komen. Aangezien ik leer van mijn fouten, had ik me bedacht dat de plank van een enorm hoekbureau, wellicht ook niet door mijn trapgat zou kunnen en ik dus beter een bureau kon aanschaffen waarbij het blad uit twee delen bestond. (Dit vond plaats in de periode vóórdat ik me realiseerde dat ik een traplift kon huren.) Ik vond op Marktplaats slechts één betaalbaar hoekbureau in de juiste afmetingen, een in mijn kamer passende kleur (helaas niet helemaal matchend met de al aanwezige tafel) én met opsplitsbaar blad: in Hengelo. Oftwel anderhalf uur heen én anderhalf uur terug met de auto. Oh well, je moet er iets voor over hebben.
Eenmaal aangekomen, bleek het bureau al voor een groot deel uit elkaar te zijn. Ik kreeg de onderdelen en een zak met schroefjes mee. Hoe het ding precies in elkaar zat? Geen idee, zijn vader had hem uit elkaar gehaald. Succes ermee!
Argh.
Na veel gevloek, gescheld en vele onderdelen meermaals opnieuw elders geplaatst te hebben, zat het bureau eindelijk in elkaar. Behalve de afdekplaten die om de poten moesten. Ik had me lang mijn hoofd gebroken over hoe die dingen in elkaar hoorden en kon maar tot één conclusie komen: een ontwerpfout. Op alle bureauhoogtes behálve de allerlaagste positie kon je ze er gewoon in klikken. En raad eens op welke hoogte ik het bureau wilde instellen…? Snik.
Past niet.
Dus keek ik mijn vriendje lief aan en zette hij zijn slijptol in om de drie afdekplaten op maat te maken. Ha, weer een probleem getackeld! Met grof geweld, ditmaal.
Past!
Ik wilde ook graag een plankje boven het bureau monteren. Niet zozeer om functioneel spulletjes op te kunnen stallen, maar om met leuke items wat sfeer te kunnen maken. Ik herbruikte hiervoor een oude kastplank die nog in de garage stond, waaraan ik plankdragers die ik al eerder online had gespot (maar niet had besteld omdat ik er toen geen doel voor had), monteerde. Mooi dat ik nu een excuus had kunnen vinden om ze alsnog te kopen. En yay, dit ging bijna gelijk goed! (Afgezien van één te groot in de muur geboord gat omdat ik nu eenmaal een &*$#% muur heb.)
Inmiddels was ook mijn nieuwe laptop gearriveerd, die ik installeerde. Gelukkig hoefde ik geen extra randapparatuur aan te schaffen, want via mijn werk kon ik thuiswerkapparatuur lenen! Oftewel: een monitor (een grote, ter vervanging van de kleinste die ik had), een laptophouder én het lang gewenste docking station!
Helaas bleek de monitor niet goed op mijn bureau te passen. Er zat een enorme steun aan de achterkant, die tegen mijn vensterbank aan kwam en ervoor zorgde dat de monitor heel ver naar voren kwam. Grom… Dat werd dus monitor terugbrengen en wéér Marktplaats.nl afstruinen op zoek naar een exemplaar met platte achterkant. Die kwam er, na enige standaard Marktplaats-uitdagingen en hindernissen (je kent ze wel), uiteindelijk ook.
Ik schafte tot slot nog wat meer sfeervolle opbergmandjes, klappers en tijdschriftencassettes aan, kocht nog een mini-ladenkastje via Marktplaats, en toen was eindelijk alles aanwezig om de boel te gaan herinrichten. De boeken verhuisden zoals gepland naar de boekenkast, het bureau werd voorzien van de nieuwe apparatuur en kreeg een hoekje voor naaimachines, het plankje werd voorzien van gezellige creatieve meukjes, en mijn oude muziekinstrument-kastje verhuisde naar een andere muur. Ik greep de gelegenheid aan om mijn spulletjes eens goed uit te mesten, dus er is o.a. veel oude administratie richting papierbak gegaan. Mijn bladmuziek heb ik deels uitgezocht en geherorganiseerd, maar dat grondig doen is een project op zich en komt later nog. De detailinrichting van de kasten en plankjes zal t.z.t. waarschijnlijk ook nog wat gaan veranderen, maar voor nu verklaar ik project Werkkamer als gereed!
De situatie na de herindeling:
Zo, ik heb weer een heerlijke werkruimte! ^_^
(En onthoud: deze hele beproeving was dus allemaal de schuld van Microsoft!)
Gisteren gingen we voor de derde keer langs bij Richard’s moeder om haar te helpen haar huis op te ruimen. De eerste keer voerden we vooral spullen af naar de milieustraat, de tweede keer legden we laminaat en mestten we keukenkastjes uit. Vandaag was het de beurt aan de voorraadkast. Daar keek ik stiekem al lang naar uit, want ik vind voorraden structureren een van de leukste dingen aan opruimen.
Richard’s moeder houdt van aanbiedingen hamsteren en dus was er véél voorraad. Zoveel dat het niet in de voorraadkast paste en er her en der door het huis voorraadjes van allerlei artikelen te vinden waren. Ik begon met alles uit de kasten halen en de plukjes voorraden uit andere ruimtes erbij te plaatsen, zodat ik inzicht kreeg in om hoeveel spullen en welke categorieën spullen het ging. Oftewel: chaos!! Het moet eerst erger worden voordat het beter wordt…
Ik keek vervolgens Richard lief aan, want ik vond de hoeveelheid opbergruimte in de voorraadkast erg beperkt. Kon hij wellicht een extra kastje timmeren van de oude kastplanken die nog in mijn garage stonden en die ik met een vooruitziende blik mee had genomen? Uiteraard kon hij dat! <3
Nadat ik alle gelijksoortige spullen had gegroepeerd, en Richard’s moeder had aangegeven wat ze wilde houden en wat weg mocht, kon alles worden schoongemaakt en heringedeeld. Gelukkig bleek een deel van de spullen in de voorraadkast te bestaan uit lege bakjes (die grotendeels weg of heringezet konden worden) en niet-voorraden (die ik elders in huis onder kon brengen). En hoewel ik een deel van de voorraad in een andere kast in de woonkamer heb moeten onderbrengen, paste het meeste gewoon in de voorraadkast, en nog ruim ook! Mede dankzij de additionele plankruimte die Richard ter plekke had gemaakt. Hoezee!
Helaas ben ik wéér vergeten om een voor-foto te maken, maar je moet je voorstellen dat alle planken mudvol stonden, met allerlei artikelen door elkaar heen, er geen loopruimte meer was op de vloer, en er flessen water, pakken toiletpapier en flessen wc-eend op de vloeren van andere ruimtes stonden, die nu weer vrij zijn. En dit is hoe de kast er nu uitziet:
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik word hier dus echt héél gelukkig van!
(En zelfs de stofzuiger heeft nu weer een plekje gekregen zodat die niet in het zicht in de gang hoeft te staan.)
Ik ben overgestapt van de ING naar de ASN, want: beter voor de wereld. Naast dat je dan je rekeningnummer bij allerlei instanties moet wijzigen, is het ook handig om je familie van je nieuwe rekeningnummer op de hoogte te stellen. Dus stuurde ik mijn ouders en Zwusje gisteren een mailtje met het nieuwe nummer van mijn bankrekening en het verzoek hun adresboek te updaten.
Vanochtend zag ik het volgende mailtje van Zwusje in mijn mailbox:
Haha, grapjas… Maar hee, een appje kan ik natuurlijk wel sturen. 😈
Diezelfde ochtend postte ze een screenshot van dat bericht in de familie appgroep en kreeg ik niet veel later een telefoontje van Zwusje. Was ik misschien gehackt? 🙊😂
Ik legde uit dat het een grapje was en we hebben er smakelijk om gelachen.
Vervolgens kreeg ik een appje van mijn moeder: Of ik wel écht een nieuw rekeningnummer had, wilde ze even checken? Okee, de grap was dus duidelijk geslaagd én uit de hand gelopen 🤣
Zojuist logde ik in en zag ik het volgende op mijn nieuwe rekeningafschrift staan:
Ik hou van onze familiehumor! 😂🤣😂
(En erg goed dat ze het beiden voor de zekerheid toch even checkten! 😃👍)
De vorige keer vonden we pakken laminaat in de garage, die daar al behoorlijk lang stonden te wachten totdat ze ooit gelegd mochten worden. Richards oude slaapkamertje was namelijk al geruime tijd toe aan een nieuwe vloer (lees: op de plek van de bureaustoel was de bovenlaag van het oude laminaat compleet verdwenen), maar het was er nooit van gekomen. In het kader van ‘hoe minder spullen in de garage, hoe beter’, hadden we besloten het dan maar gewoon te gaan leggen. Win-win.
Aangezien ik al één keer eerder in mijn leven laminaat had gelegd, was ik eenoog in het land der blinden, dus samen met mijn handige vriendje zouden we dat klusje wel eens gaan klaren. (Bovendien is Youtube je vriend ).
Wel met gekruiste vingers, want dat laminaat had niet alleen lang in de garage vertoefd, maar ook nog eens op zijn kant tegen een muur gestaan. Zou het nog wel recht zijn? Ook al had het sinds de vorige klusdag binnen en plat op de vloer gelegen, we hadden er niet 100% vertrouwen in dat het nog bruikbaar was.
En uiteraard duurt zo’n klus altijd langer dan je wil. Want de kamer moest natuurlijk eerst worden schoongemaakt, anders leg je een mooie nieuwe vloer, maar ziet de rest er niet uit. (Idealiter hadden we ook meteen het behang vervangen, maar hee – eigenlijk kwamen we om op te ruimen, dus deze klusactie was al meer dan oorspronkelijk de bedoeling was.) Daarnaast zijn er natuurlijk de *#^%$-plekjes rondom de leidingen die je precies moet zien uit te zagen. En dan zijn er nog de onvermijdelijke oepsjes.
Gelukkig zijn Richard en ik écht een goed team en zijn we nog steeds dermate verliefd dat we elkaar elkaars oepsjes liefdevol vergeven. Dus gaf ik hem een dikke kus in plaats van hem de huid vol te schelden toen bleek dat hij het allerlaatste resterende stukje laminaat (het was erg strak berekend…) verkeerd om had gezaagd, en bleef hij liefdevol tegen mij glimlachen toen ik overmoedig dacht dat ik met mijn coupeuse-skills de plint echt wel met de hand strak in een hoek van 45 graden kon aftekenen en zagen, in plaats van het ding met zijn professionele tools verstek te zagen.
<3
Maar uiteindelijk lag alles, en houdt een plakplint twee stukken laminaat vast wel tegen elkaar aan, zijn de iets te grote gaten rondom de leidingen creatief afgedekt met restanten van betreffende plakplint, en staan de zijkanten van de vloer slechts íétsje hol, maar niet dermate veel dat de deur niet meer open kan en hebben we er vol vertrouwen in dat de laminaatplanken in de loop van tijd alsnog iets zullen rechttrekken. O:-)
Tadaa:
Helaas zijn we vergeten om een vóór foto te maken toen de kamer nog niet schoon was gemaakt en de spullen er nog in stonden, want we hebben bijvoorbeeld ook een kast van de muur gehaald en meubilair op een andere plek gezet. Dus dan maar op deze manier een voor- en na-foto:
Terwijl Richard de laatste (zwaarste) loodjes van het leggen aan het doen was, ben ik alvast met zijn moeder de inhoud van de keukenkastjes gaan uitzoeken. Ook daar hebben we weer hele goede slagen mee gemaakt, dus diverse planken zijn inmiddels leeg!
Helaas zijn we niet aan alle keukenkastjes toegekomen en ook niet aan de voorraadkast, wat ik graag had willen doen (voorraadkasten herinrichten geven een bijzondere mate van voldoening op de een of andere manier, herkennen jullie dat?), maar dat komt dan wel de volgende keer. To be continued!
Een tijdje geleden was Richards zolder aan een grondige opruimbeurt toe. Daar wilde ik hem uiteraard wel bij helpen. Ook bij dit klusje bleken we erg goed samen te kunnen werken! We werden enthousiast, het liep het uit de hand, en in een paar dagen tijd reorganiseerden we zowat alle kamers van zijn huis én de garage. Spullen werden afgevoerd, verkocht, gedoneerd of gerecycled en meubilair werd verplaatst. Wat een heerlijkheid, zowel de optimalisatieslag als het eindresultaat! En hoewel ik bang was dat ik wellicht wat te nadrukkelijk mijn visie had opgedrongen, was Richard er helemaal blij mee. En ik vond het stiekem enorm leuk om te doen! ^_^
Hm. Zijn moeder kon eigenlijk ook nog wel wat hulp gebruiken op dat gebied. Die kwakkelt al een tijdje met haar gezondheid en kan fysiek dus niet veel tillen of verslepen. En vanwege het moeten zorgen voor Richards vader, was er de afgelopen jaren ook helemaal geen tijd of mentale ruimte geweest om het huis bij te houden. Dus stelden we voor als ‘huis hulptroepen’ een aantal dagen bij haar huis te komen houden om haar te helpen ontspullen. Gelukkig stond ze daar wel voor open (knap hoor!). Afgelopen zaterdag gingen we aan de slag!
Stap één was om zoveel mogelijk uit het huis te halen wat naar de milieustraat kon. Van een hoop spullen was namelijk al duidelijk dat die weg konden. Gelukkig waren we zo verstandig geweest om met beide onze auto’s te komen, want ze zaten proppievol… Lang leve mijn car of holding, want hoewel de achterklep niet meer dicht kon, paste de doorgezakte bank er gewoon in zonder dat we deze eerst in stukken moesten zagen.
Vervolgens gingen we samen door andere spulletjes om te kijken of er nog meer weg kon, deden we kleine klusjes zoals deurscharnieren smeren, haalden we her en der er een stofzuiger overheen, en maakten we al een eerste begin met het verplaatsen van wat meubels. We werkten van 10 uur ‘s ochtends tot 8 uur ‘s avonds en poeh, ik moet zeggen dat ik het vandaag wel een beetje in mijn spieren voel hoor… In één dag hebben we al enorm veel werk kunnen verzetten, maar we zijn er nog lang niet, dus we hebben gelijk een volgende datum geprikt om verder te kunnen gaan!
Ik moet bekennen dat ik helemaal in mijn element ben als ik mag helpen bij het reorganiseren van een huis. Veel mensen zullen er als een berg tegenop zien, maar ik vind het heerlijk en mijn handen jeuken bij het zien van chaos in een ruimte. Ik ben absoluut geen schoonmaakster, maar ik kan wel goed structureren en heb inzicht in hoe je je kamers en kasten optimaal kunt indelen om de ruimte efficient en effectief te benutten.
Ik zat me dan ook achteraf te bedenken: mensen met een onopgeruimd / door spullen overspoeld huis zijn lang niet altijd notoire sloddervossen. In heel veel gevallen is het of een situatie die hen boven het hoofd is gegroeid, of hebben ze gewoon geen goed inzicht in hoe en waar ze hun spullen het beste structureel kunnen opbergen. En dan kun je mensen dus met slechts één keer helpen, al de basis geven die ze nodig hebben om het daarna zelf te doen. Mooi toch?
Dus mocht ik ooit mijn baan bij de universiteit verliezen/opzeggen, dan kan ik (naast muzikante, affiliate marketeer en kleermaakster) volgens mij prima een carrière starten als opruimcoach / personal organizer. (In tegenstelling tot mijn andere genoemde beroepen is daar als ZZP’er vast wél een fatsoenlijke boterham mee te verdienen. )
Eigenlijk had een weekje geleden een enthousiaste post moeten verschijnen over het weekendje Xanten dat ik met Richard had gepland. Even samen lekker weg. Daar keek ik naar uit, en ook naar het weekje herfstvakantie dat ik daarna had opgenomen, want ik was echt even toe aan rust.
Niet dat ik daardoor heel veel dagen had om thuis te hobbyen en dingen bij te werken, want vanaf donderdagavond tot en met zondag zou ik alweer richting Groenlo gaan vanwege het spelen tijdens de Slag om Grolle met De Soete Inval.
Dat was ook een ding, want de donderdag t/m zondag dáárna zou ik naar balfolkfestival CaDansa gaan: om zelf te dansen maar ook om daar de vrijdagavond met Androneda te spelen! Het is een belangrijk optreden voor ons en daar moest ik nog flink voor oefenen, terwijl alle vrije avonden ervoor al vol zaten met bandrepetitie, coupeuse-opleiding en meer. Wanneer had ik eigenlijk tijd om voor mezelf het repertoire door te nemen? Maar goed, met hard werken, efficiënt plannen en genoemde vrije dagen zou het ongeveer moeten lukken.
Aldus vertrokken Richard en ik vrijdagochtend de 18e richting ons hotelletje in Xanten. We checkten in, rustten even uit in de kamer, liepen een rondje door het centrum en aten in een restaurantje.
Maar eenmaal terug in het hotelletje konden we onze spullen weer pakken, want het bleek erg slecht te gaan met Richards vader. Hij was gevallen, lag in het ziekenhuis, en het ging dermate slecht dat de arts zijn moeder had geadviseerd de familie bijeen te roepen voor een slechtnieuwsgesprek… Hij bleek namelijk vanwege zijn leeftijd en slechte gezondheid niet meer operabel te zijn en er zat niets anders op dan het hem zo comfortabel mogelijk maken met morfine en wachten op het einde. 😥
Dus reden we midden in de nacht van Duitsland naar het Tilburgse ziekenhuis, waar we dag en nacht om beurten bij hem hebben gewaakt, totdat hij op zondagochtend is overleden. 😢
En toen begon natuurlijk de achtbaan van het langskomen van de lijkschouwer, het regelen van de uitvaart en het leeghalen van zijn appartement in het verzorgingstehuis. Alles moest binnen een week, maar eigenlijk in nog minder tijd, want Richard moest net als ik vrijdag t/m zondag met zijn band spelen tijdens die genoemde Slag om Grolle.
De zondag van dat optreden hebben we wel laten vervallen vanwege het afscheidsmoment dat vanochtend was gepland in het uitvaartcentrum (over het optreden vrijdag en zaterdag volgt binnenkort meer in een volgend blogje) en morgen is dan de uitvaart. En daarna blijven natuurlijk de emoties en nog meer regelwerk, zoals het laten maken van een grafsteen en opzeggen van alle abonnementen enzo, maar dat heeft minder druk en daar kan ik hen ook niet bij ondersteunen.
Dus. Alle routine was de afgelopen dagen uit onze systemen, ik ben nauwelijks thuis in Nijmegen geweest omdat ik zoveel mogelijk bij Richard wilde zijn om hem te steunen, en zowat alles wat ik had willen doen afgelopen week heeft zich alleen maar meer opgestapeld. Ik blijf me voortdurend afvragen welke dag van de week het ook alweer is. Gelukkig mag ik van mijn baas wat van de voor de herfstvakantie opgenomen verlofdagen omzetten in bijzonder verlof, maar ik weet nog niet precies hoeveel.
Maar het is nu eenmaal even zo en ik ben vooral heel blij dat ik Richard en zijn familie tot steun kan zijn in deze periode, zowel emotioneel als praktisch. Richard en ik zijn door dit alles ook weer dichter naar elkaar toegegroeid en bovendien was het een snelkookpan om zijn familie te leren kennen, die ik nog niet zo vaak had gezien. Gelukkig hebben ze me met open armen in de familie opgenomen. ❤️ Vanaf komende dinsdag zie ik wel weer hoe ik alles zelf ga bijwerken, voordat ik donderdag naar het balfolkfestival vertrek.
Als jullie de afgelopen periode en de komende anderhalve week weinig van me hebben gehoord / horen of reactie van me kregen /krijgen, dan weten jullie dus waarom…
Vandaag was de 8e bijeenkomst van het Lewis Carroll Genootschap, wederom in de inmiddels vertrouwde locatie in Zaltbommel.
Het is te merken dat het Genootschap inmiddels jaren bestaat en het symposium net zolang wordt georganiseerd, want het is nu veel gestructureerder dan in de begintijd het geval was. De techniek werkt (alleen nog de juiste bestanden op de laptop terugvinden… ), de tijdsplanning van het programma wordt redelijk strak in de hand gehouden, en ditmaal was er ook gekozen voor interviews in plaats van al dan niet voorgelezen Powerpointpresentaties, wat het geheel een stuk gezelliger en onderhoudender maakte, al was het alleen maar omdat ook de zaalopstelling erop was aangepast: de stoelen stonden in 3 rondlopende rijen om de presentatoren en geïnterviewden heen in plaats van in lange rechthoekige rijen richting het eind van de zaal.
De eerste gast was ver- en ‘her’taalster Tiny Fisscher, die vertelde over haar werkwijze wat betreft het bewerken van bekende kinderboeken, waarna een discussie volgde over het al dan niet gewenst zijn van bewerkingen van Alice in Wonderland.
De tweede gast was Maria Kager, die recentelijk een boek publiceerde met daarin diverse Alice-referenties, waar wij natuurlijk alles van wilden weten.
Tot slot werd de nieuwste publicatie van het Genootschap, of eigenlijk van de voorzitter van het Genootschap, gepresenteerd: “Lewis Carroll: columnist avant la lettre”, waar alle ‘vrienden van’ het Genootschap (het is een stichting, dus er zijn geen leden) een gratis exemplaar van mee naar huis mochten nemen!
Vooraf, in de pauzes tussendoor en achteraf was er uiteraard gelegenheid om gezellig met elkaar te kletsen of lekker te nerden: heerlijk, zo’n clubje gelijkstemden, waar er altijd wel iemand is die in een zeer bijzonder detail is geïnteresseerd en een twinkel in diens ogen krijgt als die erover praat – van een net iets van de standaard afwijkende advertentie voor andere boeken op de achterflap van een ‘Alice’-editie, tot de kleur van Heidi’s en Alice’s haar (want er zijn niet alleen Carroll-nerds, er is overlap met andere auteurs, zoals dus Spyri en Joyce).
Ik heb zelf onder andere enthousiast genetwerkt met een schrijfster die twee jaar eerder een presentatie bij het Genootschap had gegeven over haar boek, en ook bij een boekenwinkel genaamd ‘Alice in Wonderland’ blijkt te werken! Ik was die al eens tegengekomen toen ik boekhandels zocht om mijn boek bij onder de aandacht te brengen, maar ik las op hun site dat zij gespecialiseerd zijn in kinderboeken en aangezien mijn boek in het Engels is, dacht ik dat ze dan waarschijnlijk toch geen interesse zouden hebben. Maar wat blijkt: kinderen van tegenwoordig willen en kunnen al relatief jong in het Engels lezen, dus vanwege de vraag had deze boekwinkel inmiddels een Engelstalige afdeling in het leven geroepen. Nou, daar zie ik dan wel mogelijkheden…
Aangezien ik toch twee exemplaren van mijn boek bij me had, heb ik haar dus eentje meegegeven. De boeken waren over van de Deventer boekenmarkt, waar het Genootschap eerder dit jaar met een kraampje had gestaan. Ik had uiteraard van de gelegenheid gebruikgemaakt om mijn boek daarbij te laten leggen en er zijn die dag 4 exemplaren van verkocht, dus daar was ik erg blij mee! Deze twee resterende exemplaren kreeg ik vandaag retour, inclusief de poster die ik op verzoek had ontworpen en die één van de bestuursleden blijkbaar in enorm formaat had laten afdrukken en in een mooie lijst had geplaatst, om deze goed te kunnen displayen tijdens de boekenmarkt!
Ik had zelf ook nog twee Carroll-gerelateerde boeken meegenomen die ik dubbel had, waarvan er eentje is verkocht. Maar aangezien er meer mensen stonden met enorme collecties waar ze vanaf moesten (de interne boekenmarkt is inmiddels een vast en zeer gewaardeerd onderdeel van het jaarlijkse symposium), ben ik uiteindelijk met meer boeken naar huis gegaan dan waar ik mee kwam…
Mede-genootschappers, verbaasd: “Maar Lenny, heb jij niet inmiddels alle boeken al?” LOL, nee, ik heb misschien wel het imago van uber-Alice-expert (ik werd vandaag zelfs ‘coryfee’ genoemd ), maar zelfs ik heb nog niet álles wat er te lezen valt, gelezen!
Eigenlijk zou ik vandaag een enthousiaste blogpost over LARP-evenement Charm moeten plaatsen, waar ik vrijdag t/m zondag heen zou gaan. Maar die komt er niet, want ik ben niet gegaan.
Ik merkte de week ervoor dat ik er totaal niet naar uitkeek. Het was niet dat ik er tegenop zag, maar ik had gewoon veel meer zin om thuis te blijven en daar wat aan te rommelen en taakjes van mijn to do-list af te tikken.
De afgelopen weken ben ik namelijk weer veel te druk geweest. Boombal festival, twee verjaardagen waaronder mijn eigen, optreden op Middeleeuws ter Apel… En afgelopen maandag na dat optreden kwamen twee van mijn bandgenootjes gelijk weer bij me over de vloer voor een vijfdaagse logeerpartij, want zij hadden een opdracht in Nijmegen en konden niet vanuit huis heen en weer blijven rijden. Zangles en mijn coupeuse-opleiding zijn ook weer begonnen, dus de taakjes en huiswerk bleven zich opstapelen in plaats van minder te worden en ik had inmiddels gewoon genoeg mensen om me heen gehad.
Dus zwaaide ik vrijdagmiddag mijn Soete Inval-bandgenootjes met al hun spullen uit die weer naar huis gingen, zwaaide ik Richard (die donderdag ook was blijven slapen en rechtstreeks vanuit mij naar een optreden in Duitsland ging) en al zijn spullen uit, nam ik nog even wat trekharmonica’s aan van Menno die ze langs kwam brengen opdat ik ze maandagavond tijdens onze Androneda-repetitie aan Wouter mee kon geven en dacht ik: fuck this shit. Ik hóéf niet te gaan. LARP is een hobby, die leuk moet zijn.
Charm is geen evenement met voorgeschreven rollen, waarbij het een probleem voor het spel is als iemand niet komt, en ik heb er ook geen npc-rol waardoor mensen op me rekenen. Dus ook al is het jammer om alle leuke mensen niet te zien, jammer van het geld dat ik al had betaald, en jammer dat het leuke spel dat ik daar op zich wel heb niet verder gaat – ik kan best niet gaan. Vorig evenement had ik ook al moeten missen omdat dat samenviel met het workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak, dus ik had toch al de introductie van de nieuwe setting en een stukje plot dat ook op mijn personage betrekking had, gemist.
Ik heb al eerder een Charm-pauze ingelast en eerlijk gezegd denk ik dat het goed is om dat weer te doen. Ik ben al een tijdje klaar met de ‘old school’ fantasy-LARPs en ging alleen opnieuw naar Charm vanwege de mensen, die ik anders helemaal nooit meer zie. Maar eigenlijk schijf ik me liever incidenteel in voor one-shot LARPs die me qua onderwerp en setting meer trekken.
Ik moet sowieso echt gaan schrappen in mijn activiteiten, want ik ben gek op mijn vriendje, maar het kost wel gemiddeld een dag per week om elkaar te zien en die heb ik niet. Ik ben dus nog steeds op zoek naar een schoonmaakster, als mijn strippenkaart op is stop ik waarschijnlijk met zanglessen (een avond per twee weken les hebben lukt, tussentijds oefenen niet voldoende), en niet meer naar Charm gaan scheelt ook weer 3 weekenden per jaar.
En dan nog iets heel anders wat meespeelde: de kans was groot dat ik afgelopen weekend weer ongesteld zou worden. Degenen die mijn blogje trouw volgen, hebben waarschijnlijk al meegekregen dat dat steeds meer een ding werd de afgelopen tijd. Het maakte optreden tijdens Middeleeuws Montfort lastig en zorgde ervoor dat ik een dag later dan gepland naar Boombal festival ging. Ik zag het echt niet zitten om tijdens een queeste midden in het bos te zitten, terwijl ik ieder moment dringend een toilet nodig kon hebben.
Nee, zo heftig ongesteld worden is niet normaal, en ook niet dat het steeds erger leek te worden. Dat vond de huisarts ook, dus die heeft begin dit jaar wat onderzoeken bij me afgenomen en me uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze constateerden dat ik een myoom (ook wel vleesboom genoemd, oftewel een klompje spiercellen dat is gaan woekeren) in mijn baarmoeder had. ‘Had’, want vanochtend ben ik daar eindelijk aan geopereerd. Geen prettige operatie, maar ik ben heel erg blij dat er een duidelijke oorzaak is gevonden voor mijn problemen en pijn, in plaats van te horen te krijgen: “Vrouwenkwaaltje, leer er maar mee leven”.
Dus vandaag ga ik weer door met rustig aan doen en ik ga hopen dat ik vanaf nu in ieder geval om die reden niet meer op hoef te zien tegen de deur uit gaan.
) Maar ondanks een close call met de hete adem van andere deelnemers in mijn nek, mocht ik toch de prijs in ontvangst nemen.
Grom ende vloek… 
Terug naar de garage met het ding.
Spullen werden afgevoerd, verkocht, gedoneerd of gerecycled en meubilair werd verplaatst. Wat een heerlijkheid, zowel de optimalisatieslag als het eindresultaat! En hoewel ik bang was dat ik wellicht wat te nadrukkelijk mijn visie had opgedrongen, was Richard er helemaal blij mee. En ik vond het stiekem enorm leuk om te doen! ^_^
