Het is gelukt! Menno, Dorine en Jeroen hebben vanochtend een lintje gekregen en ze vermoedden vooraf helemaal niets!!
En wat waren er een hoop prachtige plot twists in het proces om dit te regelen… Voor degenen die zich afvragen hoe het nou allemaal precies is gelopen, hierbij het hele verhaal.
Het begon eigenlijk al jaren geleden. Ik las in een balfolknieuwsbrief een interview met Menno en daarin grapte hij dat hij doorging met al zijn vrijwilligersactiviteiten tot hij een lintje kreeg; hij was immers al bijna 15 jaar bezig.
Dat is blijven hangen. En dus besloot ik in februari vorig jaar om daadwerkelijk werk van dat lintje te gaan maken. Maar niet alleen voor Menno, want hij mag dan wel ‘het gezicht’ zijn van heel veel dingen, maar zijn partner Dorine is ook superactief op allerlei gebieden als vrijwilliger en doet bij folkevenementen veel meer achter de schermen dan de meeste mensen zich realiseren!
Ik verzamelde een team om mij heen, want in mijn eentje zou het niet lukken om genoeg details voor de lintjesaanvraag te verkrijgen. Normaal gesproken kun je bij de partner van diegene terecht voor alle informatie, maar dat was in dit geval dus geen optie. Gelukkig wilden Piter (vanuit Stichting Draailier & Doedelzak), Jeroen (vanuit Balfolk Nijmegen) en Wouter (als muzikant die veel met hen samen heeft gewerkt) me daarbij ondersteunen.
Desondanks was alleen de aanvraag al meer werk dan ik vooraf had ingeschat. Want je moet o.a. zo precies mogelijk het bestede aantal uren per activiteit per week aangeven en de exacte startmaanden van het vrijwilligerswerk. En we wilden niet alleen hun folkactiviteiten benoemen, maar ook zo veel mogelijk van al hun andere/vroegere vrijwilligerswerk, waar we niet zo veel van wisten. En wist je dat je ‘een verklaring van geen bezwaar’ van de werkgever van degene voor wie je een lintje aanvraagt moet hebben? Zo begon het speurwerk. Want wist ik veel wie Menno’s werkgever precies was… ik wist alleen bij welke nationale organisatie hij werkt en dat het ‘ergens in de randstad’ was. Dus belde ik met het landelijke hoofdkantoor in de hoop dat zij mij konden en wilden vertellen bij welke vestiging Menno precies werkt en wat de contactgegevens van zijn manager waren. Wonder boven wonder deden ze daar niet moeilijk over en wilde zijn manager ook gelijk meewerken.
Na vorig jaar mei een flink pak papierwerk plus aanbevelingsbrieven ingediend te hebben, was het lang afwachten totdat de aanvraag door de bureaucratische molen was gegaan. Want het moet eerst door de gemeente worden goedgekeurd, daarna door de provincie, en daarna moet het Rijk er nog een plasje overheen doen. Maar onze moeite was niet tevergeefs: in februari van dit jaar kreeg ik bericht van de gemeente Nijmegen dat onze aanvraag was goedgekeurd! Hoezee!
En toen begon het pas echt. Want nu moest er geregeld worden dat zowel Menno als Dorine nietsvermoedend op vrijdagochtend 26 april op een specifieke plaats zouden zijn om het lintje van de burgemeester te kunnen ontvangen. Alleen zouden we pas enkele weken van tevoren te horen krijgen op welke tijd dat precies zou zijn. Tot die tijd wisten we alleen dat het ‘tussen 9.00 en 13.00 uur’ zou zijn. Succes met regelen….
Oh, en het was natuurlijk ook wel leuk als er familie en goede vrienden aanwezig zouden zijn. Maar wie moest er allemaal worden uitgenodigd en hoe kwamen we aan die contactgegevens?
Van Dorine had ik al achterhaald dat ze op vrijdagochtend doorgaans naailes gaf. Mooi, want dan kon ik een collega van haar ronselen om haar lessen over te nemen en haar desnoods gewoon uit haar les te komen plukken. Menno was een grotere uitdaging, want die bleek op vrijdagen altijd vrij te zijn, dus was het niet te voorspellen of hij die dag thuis zou zijn of iets anders zou hebben gepland waar hij heen moest. Ik bleef mijn brein erover breken hoe we dit precies moesten regelen, want we konden wel een balfolkgerelateerde afspraak met hem maken, maar het was best raar om dat op een vrijdagochtend te doen, maanden van tevoren, wat de hele ochtend en begin van de middag zou gaan duren. Het moest wel geloofwaardig zijn.
Ondertussen gingen we verder met de rest van de organisatie. Ik scoutte locaties en met ons team stelden we een gastenlijst samen. Een hele uitdaging, want wie zijn eigenlijk hun ouders en beste niet-balkfolkvrienden? Bovendien is hun netwerk dermate enorm, dat het lastig is een grens te trekken welke mensen je wel en niet hiervoor hoort uit te nodigen. (Hierbij dus excuses aan iedereen die zich mogelijk gepasseerd voelt.)
Om de familieleden te achterhalen heb ik maar gewoon hun Facebookpagina’s bekeken en mensen met dezelfde achternaam op goed geluk een berichtje gestuurd. Uiteindelijk wist ik zo contact te leggen met de ouders van Menno, die me vervolgens weer hielpen contact te leggen met de ouders van Dorine. Toen had ik een goede ingang om meer informatie over ‘vrienden van vroeger’ en ‘vrienden van ander vrijwilligerswerk’ enzo te krijgen voor op de gastenlijst. Erg leuk en fijn hoe enthousiast de ouders van Dorine gelijk mee begonnen te denken! Het organiseren zit blijkbaar in de genen.
Toen kwam de grote plot twist. Ik kreeg een telefoontje van de gemeente: ze hadden een overeenkomst in onze lintjesaanvraag en die van iemand anders ontdekt. Tsja, ze mochten vanwege privacyredenen eigenlijk niet zeggen om wie het ging, maar… een van degenen die bij ons de aanvraag had gedaan, zou zelf ook een lintje krijgen! Ik wist gelijk dat het om Jeroen ging, want die is inderdaad ook superactief wat betreft vrijwilligerswerk. Gelukkig kon de gemeente dat bevestigen en wilden ze me wel in contact brengen met degenen die de aanvraag voor hem hadden gedaan. Want ik realiseerde me meteen dat het die groep waarschijnlijk niet zou gaan lukken om Jeroen nietsvermoedend die vrijdagochtend op een andere plek dan bij de uitreiking van het lintje van Menno en Dorine te krijgen!
Vanaf dat moment spande ik dus samen met enkele collega’s van Jeroen en besloten we de uitreikingen te combineren. Dat maakte de organisatie enerzijds makkelijker, omdat we niet ieder voor zich dezelfde dingen hoefden te regelen, zoals een locatie, maar anderzijds maakte het alles wel enorm complex. Want we moesten dus met ons groepje, waar Jeroen in zat, de uitreiking voor Menno en Dorine blijven organiseren terwijl Jeroen niet mocht weten dat het stiekem ook voor hem was! Aldus begon een interessante communicatie over organisatorische dingen, waarbij ik continu héél goed op moest letten wat ik tegen wie vertelde!
Het zorgde wel voor een manier om Menno en Dorine op het juiste moment op de juiste plek te krijgen. Want die waren ook bekend met Jeroen’s vrijwilligersactiviteiten en hoorden gewoon op de gastenlijst. Ik verwachtte wel dat ze daar tijd voor zouden inruimen, in ieder geval Menno. En mocht Dorine moeten werken, dan kon ik haar alsnog uit de les komen plukken, want ik had inmiddels al lang met haar collega geregeld dat zij die ochtend vrij zou houden als invalster.
Inmiddels was de lintjesuitreiking al behoorlijk uit de klauwen gelopen. ‘Familieleden en een paar goede vrienden’ zijn wellicht een handjevol gasten voor de meeste mensen, maar mensen zoals Menno, Dorine en Jeroen hebben een enorm netwerk en de gastenlijst bleef maar groeien en groeien… zeker aangezien we dus ineens een feestje voor 3 personen aan het regelen waren!
Er volgde dus ook een last-minute locatieswitch, want eigenlijk hadden we een locatie in de buurt van het werk van Dorine geregeld, zodat we haar makkelijk mee konden nemen naar het gebouw er tegenover, maar die had geen relatie met de activiteiten van Jeroen, was wat krap voor de hoeveelheid genodigden en was best duur. Gelukkig bleek café The Shuffle, waar folkbals door hen werden en worden georganiseerd, alsnog beschikbaar te zijn (dat was in eerste instantie niet het geval) en konden we daar terecht. En barman Kees is heel flexibel, wat ook wel nodig was. Want: hoe plan je een feestje als je pas een paar weken van tevoren weet van en tot hoe laat het precies moet zijn? Hoe lang huur je de locatie af, hoe lang kan de borrel duren en hoeveel muziek kun je inplannen? Hoe nodig je gasten uit zonder een exact tijdstip te communiceren? Kunnen familieleden die helemaal uit Groningen moeten komen er wel op tijd zijn? Kunnen hun ouders daarna nog met ze gaan lunchen? Etc.
Het vereiste dus ook eerst een algemene uitnodigingsmail en later een follow-upmail naar degenen die hadden aangegeven in principe te willen komen, met daarin het precieze tijdstip.
En hmm, wat is een feestje voor Menno en Dorine zonder folkmuziek? Er moeten muzikanten geregeld worden! Dus polste ik bij wat muzikanten op de gastenlijst die al hadden toegezegd te komen, of ze wellicht wat nummertjes wilden spelen na de officiële uitreiking en vroeg ik alle andere genodigden die een instrument bespeelden om dat vooral mee te nemen, zodat er daarna een sessie kon plaatsvinden.
Nieuwe plot twist: weer een telefoontje van de gemeente. Iemand van Stichting Balfolkfabriek had contact met hen opgenomen met vragen over hoe een lintjesaanvraag precies werkte, omdat ze voor Menno een Koninklijke onderscheiding wilden aanvragen. De medewerkster had niets over onze aanvraag durven/mogen vertellen, maar misschien was het wel handig als ik even contact met haar opnam…?
En dus legde ik contact met Anne, die me vertelde dat ze door Dorine was gevraagd om mee te helpen met de aanvraag van een lintje voor Menno, voor volgend jaar. Argh!
Ik legde de situatie aan haar uit en we spraken af dat ze richting Dorine zou blijven doen alsof ze bezig was met de aanvraag, maar in werkelijkheid maar weinig daadwerkelijk in gang zou zetten. Ik nam ook nog even contact op met de folkies waaraan Dorine motivatiebrieven wilde vragen, om ze te vertellen dat ze zo’n verzoek gingen krijgen maar dat alles al was geregeld, en ze gewoon moesten doen alsof ze mee wilden werken, maar het daadwerkelijk aanleveren van motivatiebrieven nog even moesten traineren.
Vervolgens was er nog de uitdaging om Menno, Dorine en Jeroen perfect op tijd op de locatie te krijgen. Immers: je wil niet dat zij eerder arriveren dan de burgemeester, want dan zien ze allerlei gasten die voor hén zijn gekomen in plaats van voor degene waarvan ze denken dat die een lintje krijgt, en gaan ze iets vermoeden. Anderzijds mogen ze ook niet later komen dan de burgemeester, want dan moet de goede man wachten en die heeft een drukke, strakke planning om die ochtend alle lintjes uit te reiken. Dus bedacht ik Een Plan.
Want wat bleek (minor plot twist): ook Dorine had input geleverd voor de lintjesaanvraag van Jeroen! Dus stelde ik aan het andere aanvraagteam voor dat zij Dorine zouden vragen om nog wat extra hulp, ‘omdat zij druk waren met het versieren van de locatie en opvangen van de gasten’, namelijk om Jeroen die ochtend thuis op te komen pikken met de mededeling: “We hebben een verrassing voor je en je moet nu meekomen!” En om vervolgens te zorgen dat ze stipt om 11 uur om de hoek van de locatie zouden klaarstaan totdat ze een appje kregen dat ze naar binnen mochten komen (wat wij zouden versturen op het moment dat de burgemeester binnenkwam).
Jeroen zouden we vragen om het spelletje mee te spelen: hij moest doen alsof hij niet wist dat hij een lintje zou krijgen (wat hij dus daadwerkelijk niet wist), en die vrijdagochtend thuisblijven omdat hij zogenaamd geïnterviewd zou worden door een lokaal nieuwsblad over zijn vrijwilligerswerk. En dat hij ‘heel verrast’ moest zijn als Menno en Dorine hem dan ineens kwamen oppikken.
Win-win: op die manier zorgden we ervoor dat alle drie de personen perfect op tijd op de locatie zouden zijn! Menno en Dorine zouden denken dat ze hielpen Jeroen goed getimed binnen te loodsen, en Jeroen zou denken dat hij dat deed voor Menno en Dorine.
Ik moet bekennen dat ik af en toe versteld stond van mijn eigen vernuftigheid en succes in het bedenken en overtuigend uitdragen van al die complexe leugens…
Mijn contactpersoon uit het andere aanvraagteam mailde na het bedenken van bovenstaande plan ook al: “Jij bent verdacht goed in het plannen en misleiden van mensen.”
Euh, ja… eng hè? Ik ben dan ook een marketeer en gespecialiseerd in het beïnvloeden van gebruikersgedrag. Maar wees gerust: ik pas mijn vaardigheden alleen toe bij leugentjes om bestwil hoor.
Deze complexe situatie zorgde ook voor hilarische momenten, want tijdens folkbals in Nijmegen sprak ik natuurlijk met Jeroen en hadden we binnenpretjes over onze plannetjes en hoe Menno en Dorine nog van niets wisten… terwijl ik nog een extra binnenpretje had over hoe Jeroen van niks wist en straks net zo hard verrast zou worden! Blijkbaar had Jeroen ook op zijn werk lopen vertellen dat hij ‘het smoesje’ was voor de lintjesuitreiking van vrienden en dat ene Lenny daar een heel slim plannetje voor had bedacht. Hij moest eens weten hoe slim.
We wisten bijvoorbeeld ook al vooraf dat een goede vriendin van Jeroen, die voor hen alledrie op de gastenlijst stond, bij hem zou zijn en samen met hem naar de uitreiking van de lintjes voor Menno en Dorine zou gaan. Dus had de andere aanvraaggroep Menno en Dorine alvast geïnstrueerd dat ook zij mee zou rijden. Waardoor ik een paar dagen voor de uitreiking eerst een mailtje van Jeroen’s collega kreeg ter bevestiging dat dit geregeld was, en ik een paar minuten daarna van Jeroen een mailtje kreeg waarin hij vroeg of ik wist of Menno en Dorine met de auto zouden komen? Want zijn vriendin moest ook meerijden, zou dat kunnen?
Na maanden aan voorbereidingen was het vanochtend dan eindelijk tijd voor de uitreiking. Spannend!! We hadden vooraf zo veel mogelijk geregeld en iedereen geïnstrueerd, en we hadden die ochtend de locatie versierd voordat de gasten arriveerden, maar daarna moest ik het loslaten en erop vertrouwen dat alles goed zou komen: alle gasten op tijd aanwezig, en een perfecte afstemming van de komst van de burgemeester met de aankomst van Menno, Dorine en Jeroen, zonder dat laatstgenoemden al iets begonnen te vermoeden…
En hoezee, het verliep bijna volledig zoals gepland! \o/ \o/ \o/
Natuurlijk waren er wat kleinigheidjes, zoals twee automobilisten die precies die ochtend asociaal hadden geparkeerd naast de oprit waar de auto van de burgemeester moest komen te staan:
Maar dat was allemaal tijdig opgelost en dus kon de volledige aandacht gaan naar de decorandi! Die uiteraard bij binnenkomst volledig overdonderd waren en gelijk door naar het podium konden lopen om één voor één een uitgebreide speech van onze burgemeester te krijgen (wat hij ook heel leuk deed), waarna de officiële uitreiking van het lintje plaatsvond.
Na de uitreiking kregen ze uiteraard groot applaus van de werkelijk STAMPVOLLE zaal – ik gok dat er zo’n 120 gasten zijn komen opdagen! Het paste allemaal maar net in het café. Gelukkig was het goed weer, dus kon de borrel na afloop voor een deel buiten plaatsvinden, want anders had niemand zijn kont kunnen keren om een drankje te bemachtigen en felicitaties over te brengen.
Zoals verwacht heb ik zelf niet mee kunnen doen aan het sessie spelen, al had ik mijn doedelzak voor de zekerheid wel meegenomen, want ik werd uiteraard continu aangesproken door allerlei gasten voor complimenten/bedankjes en voor regeltechnische zaken. Voorafgaand aan de uitreiking vooral met vragen over het hoe en wat, en hoe dat nou zat met de aankomst van de decorandi: zouden ze niet te vroeg komen? Ik stelde ze allemaal gerust dat dat goed was geregeld. Het was lastig dat ze niet het hele verhaal kenden, want in het kader van ‘hoe minder mensen het weten, hoe minder mensen zich per ongeluk kunnen verspreken’ hadden we de meeste gasten niet ingelicht dat er ook nog een lintjesuitreiking voor anderen zou plaatsvinden.
Ik moest ook goed opletten wie zich allemaal aan me voorstelde, zodat ik onthield wie ‘de ouders van’ waren, wie de leden van het andere aanvragersteam, wie de fotografen en journalisten van de lokale kranten (die ook nog allerlei vragen hadden), etc. Desondanks spraken er een hoop onbekenden me aan, bijvoorbeeld met: “Hoi, ik ben <voornaam>, ik heb met je gemaild”, maar kon ik alleen denken: “Euhm, ja, jij en 30 anderen… wie zou dit nou weer zijn?” Maar volgens mij heb ik niemand per ongeluk beledigd en de aankomst van de medewerkers van de gemeente, die net iets eerder arriveerden dan de burgemeester, hadden we ook tijdig gespot zodat ze niet naar mij en het aanspreekpunt van de andere groep op zoek hoefden in de enorme meute mensen.
Ik ben dan ook echt superblij met hoe alles is gegaan. Het is maar afwachten in hoeverre al je plannetjes ook uitpakken zoals bedacht, maar het is precies volgens planning verlopen! En wat is het toch een geweldige community! Ik heb heel veel hulp en ondersteuning gekregen: niet alleen van mijn mede-aanvragers, maar dus ook van de ouders van Dorine en Menno (die o.a. de drankjes voor de toast hebben gesponsord), barman Kees, de muzikanten, de collega van Dorine en uiteraard de andere groep aanvragers, die o.a. de hapjes hadden geregeld en hebben helpen versieren (dat was wel hard nodig, want Jeroen kon uiteraard niet helpen en Wouter en Piter konden helaas niet bij de uitreiking zijn omdat ze in het buitenland zitten), maar ook de mensen die spontaan meehielpen met bijvoorbeeld het opruimen van de versiering, toen ik daar aan het eind van de borrel alleen voor stond omdat de andere groep al eerder vertrokken was aangezien ze die middag nog moesten werken. <3 <3 <3
En al die moeite die iedereen erin heeft gestopt om het een prachtig moment voor alledrie te maken, is volledig terecht en verdiend!
Want als ik terugdenk aan wat Menno en Dorine voor mij hebben betekend, dan kan ik niet anders dan concluderen dat ze echt impact hebben gehad (en nog steeds hebben) op mijn leven. Als beginnend doedelzakspeelstertje werd ik ooit geattendeerd op het bestaan van het workshopweekend van Stichting Draailier& Doedelzak. Dat gaf mij de gelegenheid om mezelf verder te ontwikkelen als muzikant en om in contact te komen met andere muzikanten. Tijdens dat eerste weekend kwam ik ook voor het eerst in aanraking met balfolk. Niet veel later namen Menno en Dorine me mee naar een bal in Nijmegen. En de rest is geschiedenis. Dankzij hen heb ik enorm veel leuke en nuttige contacten in de balfolkwereld gelegd en ontelbaar veel plezier gehad tijdens diverse bals en evenementen. Ik denk niet dat ik mijn huidige niveau van doedelzakspelen had kunnen bereiken en in mijn huidige twee bandjes had gespeeld als zij niet al die jaren deze ontwikkelings- en ontmoetingsmogelijkheden hadden gefaciliteerd. <3
Dus betuig ik ook via deze weg mijn oneindige dank aan deze fantastische mensen. En verder kan ik alleen nog zeggen: