Elektra-renovatie

Ik had dus dat fonteintje in de tuin gemaakt, maar moest nog een oplossing vinden voor de stroomaansluiting. Ik had namelijk geen buitenstopcontact.

Mijn eerste idee was om een stroomkabel te splitsen en via een gat in de muur van de schuur (dat er al zat vanwege de buitenlamp) naar buiten te leiden. Maar toen ik de elektra in mijn schuur eens goed bekeek, wilde ik niet nog een extra aftakking aan dat rommeltje knutselen. De bekabeling die er al in zat toen ik het huis kocht was oud, de pvc-buizen waar die doorheen waren gevoerd bogen door en hingen half van het plafond, en diverse kabeldoosjes hadden geen dekseltje.

Ook was er de afgetakte kabel die we hadden aangelegd toen we de overkapping met buitenlamp in mijn tuin maakten, die niet netjes aan de muur was bevestigd maar gewoon los hing, net als de kabel richting het stopcontact eronder dat er al langer zat, en blijkbaar een latere uitbreiding was door een vorige bewoner.

Mijn buitenlamp werkte tot nu toe alleen op een bewegingssensor. Maar er zit ook een optie ingebouwd om hem permanent aan te zetten, wat wel eens handig is als je ‘s avonds laat nog buiten wil zitten. Daarvoor moet er wel een schakelaar tussen zitten, die ik niet had. Zou wel mooi zijn als ik die gelijk kon inbouwen.

En als ik dan toch de boel aanpakte, kon ik ook gelijk stopcontacten aanleggen aan de andere kant van de schuur, waar mijn werktafel staat. Dat scheelt namelijk steeds klooien met verlengsnoeren.

Oftewel: genoeg redenen om dit grondig aan te gaan pakken. Als je iets doet, doe het dan goed!

Ik overwoog heel even om een elektricien te vragen. Maar dit kon toch niet zo moeilijk zijn? Er hoefde niets met een stoppenkast ofzo te gebeuren, het was alleen een kwestie van opnieuw kabeltjes trekken en schakelmateriaal bevestigen – allemaal opbouw, geen inbouw. En aangezien het in de schuur was, hoefde het ook niet perfect, want het is niet iets waar ik de hele dag naar kijk.
Toen Richard van mijn plannen hoorde, riep hij gelijk dat hij me wel wilde helpen – hij had in zijn eigen schuur ook zelf de elektra aangepast. Nou, mooi, gaan we doen dan!

Want de meeste stelletjes gaan in een lang vrij hemelvaartsweekend waarin het boven de 20 graden is, wellicht een uitje doen, buiten in de tuin zitten, of weet ik wat voor gezellige zomerse activiteiten doen – maar wij gaan lekker samen klussen.  :D
We passen zo goed bij elkaar: we zijn allebei mensen die altijd bezig zijn met iets en houden van dingen zelf maken. Het was dan ook echt superleuk om dit projectje samen te doen! <3 Ik heb ook nog wat dingen van hem kunnen leren, en ben nu jaloers omdat hij een betere boor heeft dan ik.  :P

Helaas kregen we niet alles in één dag af – uiteraard constateer je altijd halverwege je project dat je toch nog minimaal 1x terug moet naar de bouwmarkt voor extra materiaal, en misschien hebben we iets te vaak tussendoor geknuffeld.  :roll:  Dus vandaag haalde ik extra materialen en maakte ik in mijn eentje alles af.

Het was best wel spannend om de schakelaar in de meterkast weer om te zetten, maar gelukkig vonkte er niets en sprong de aardlekschakelaar er niet gelijk weer uit. Alles werkt, hoezee!!  :D

Dus nu heb ik netter weggewerkte bekabeling, een schakelaar voor de buitenlamp, stopcontacten aan beide kanten van mijn werkblad, en een stopcontact met tijdschakelaar voor de fonteinpomp!

Het is niet overal supermooi geworden (vooral de kabel die langs de overkapping naar buiten loopt – je krijgt kabels nu eenmaal niet in houtkleur en de dwarsbalken zaten te dicht op elkaar om er een boor tussen te krijgen zodat ik de kabels meer naar achteren door de dwarsbalken heen kon trekken, zoals ik binnen heb gedaan), en achteraf zou ik wat dingetjes anders hebben gedaan, maar het is in ieder geval beter dan hoe het was én superpraktisch!

En ja, de fontein waar het allemaal mee begon werkt inmiddels ook.  :lol:

Fontein met waterspuwer

Tijdens het opknappen van de tuin na de winter, kwam ik mijn gargoyle weer tegen. Het beeldje is gemaakt om echt water te spuwen, want er zit een slang in verwerkt. In mijn vorige huis had ik die daadwerkelijk aangesloten op een waterbak, maar na mijn verhuizing had ik hem gewoon in de tuin gezet. Een beetje in een hoekje. Eigenlijk wel sneu.

Dus ik besloot hem weer een functie te geven. Ik wist inmiddels ook wat een goede plek voor een waterpartij zou zijn: in de border tegen de schutting. Want ik vond dat schuttingdeel altijd al een beetje kaal:

Ik wilde de gargoyle graag op een stapel stenen plaatsen en dan het water naar beneden laten lopen over de stenen. Een vijver hoeft van mij niet – te veel onderhoud en te mug-vriendelijk. Dus ik had alleen een opvangbak voor het water met een rooster erover nodig, die ik kon ingraven in de grond.

Net als toen ik de waterpartij in mijn vorige huis maakte, schrok ik van de belachelijk hoge bedragen van vijveremmers en gegalvaniseerde roosters. Samen meer dan 100 euro! Mooi niet. Ik had nog een speciekuip in de garage staan die ik kon ingraven, en bij de bouwmarkt kon ik vast een goedkoop hekwerkje halen voor er overheen…

Omdat ik geen buitenstopcontact heb, overwoog ik een pomp op zonne-energie aan te schaffen. Maar ik betwijfelde of dat een succes ging worden. Voor een schattig klein fonteintje zou dat vast prima werken, maar het water moet bij mijn plan een behoorlijk eind omhoog worden gepompt en ik denk niet dat die dingen dat gaan redden. Ja, in de winter misschien één uurtje per dag als je geluk hebt en in de zomer een paar uurtjes. En daarbuiten heb je een zielig straaltje of helemaal niets. Er waren ook varianten met een oplaadbare accu, maar ten eerste moet daar ook maar genoeg zonlicht voor zijn en ten tweede waren die meer dan 200 euro. Ook veel te veel geld voor dit kleine projectje.
Gelukkig had ik de pomp uit mijn vorige huis nog in de schuur liggen. Die moest ik dan maar op de een of andere manier zien aan te sluiten.

De stenen kostten me ook niets: ik keek op Marktplaats.nl in de hoop sierkeien voor een zacht prijsje te vinden en wat denk je: iemand in de wijk naast de mijne bood net een partij geheel gratis aan! Meteen gebeld en ik kon ze dezelfde dag nog gaan ophalen. De man was blij dat hij er vanaf was en ik had gratis mooie decoratie voor mijn waterpartij!  :D
Man: “Als je er even met de hogedrukreiniger overheen gaat, zien ze er zo weer mooi uit!”
Euh, wat is er mis met deze stenen? Een beetje groen en mos is toch juist mooi…?  :|

Eigenlijk had ik het maken van de waterpartij gepland voor in het hemelvaartsweekend, maar dan heb ik waarschijnlijk al zo veel op de planning staan dat het krap zou worden. Dit weekend had ik met De Soete Inval kunnen optreden, maar mijn zusje is vandaag jarig dus dat had ik afgehouden. Alleen bleek mijn zusje het te vieren op vrijdagavond zodat ze daarna een heel weekend had om te zuipen met vrienden en bij te komen van de kater, dus had ik ineens twee weekenddagen vrij. Wat een luxe! Ik heb de zaterdag goed besteed aan samenzijn met Richard en een trip naar het tuincentrum en de bouwmarkt (voor dat hekwerk en voor diverse dingen voor andere klusjes in het hemelvaartsweekend), en aangezien het vandaag droog was en mijn handen jeukten, ben ik de fontein maar vast gaan maken. Getting things done!!  :D

Eerst maar eens de planten verwijderen en de speciekuip ingraven in de grond. Ik had verwacht dat dat laatste een zwaar karwei ging worden, maar de grond was redelijk vochtig en de spade ging er makkelijk in.

De bak vullen met water uit de regenton, pomp erin doen en afgeknipt stuk van het rooster erover leggen:

Stenen erop beginnen te stapelen en… erachter komen dat een officieel vijverrooster toch wel handig geweest zou zijn, want deze houdt het gewicht van die stenen echt niet.  :roll:

Tijd voor creatieve oplossingen dus. Ik vond een restant pvc-pijp in de garage en zaagde dat af op de diepte van de speciekuip:

Door de buis in het midden van de kuip te plaatsen, fungeert ‘ie als een stut voor het rooster.  8-)
Voor de zekerheid heb ik het resterende stuk rooster er ook maar (diagonaal) overheen gelegd.

Poging twee in het stapelen van de stenen. Ze bleven nu op het rooster liggen, maar het maken van een stapel bleek veel lastiger te zijn dan ik had verwacht, want de boel moet ten eerste stabiel liggen, ten tweede hoog en plat genoeg zijn voor het ornament en ten derde esthetisch ogen. Maar na een hoop gewissel van stenen, gevloek en gekneusde vingers, lag het dan eindelijk.

De volgende uitdaging was het aansluiten van de slangen. De slang in de gargoyle was namelijk niet lang genoeg om tot aan de pomp te reiken, dus moest ik die verlengen. Maar de slang die op de pomp paste was 1,3 cm in doorsnede, terwijl die van de gargoyle 1 cm doorsnede was. Ik had bij het tuincentrum een verloop-/koppelstukje gehaald, maar dat bleek niet te passen. Zucht. Weer tijd voor een creatieve oplossing dus. Dat was ditmaal het plastic dopje van een soort reageerbuisje, dat bovenin hol is. Door met een stanleymes een millimeter van de onderkant af te snijden, creëerde ik een doorlopende opening waar de grootste slang overheen geschoven kon worden. De kleinste slang kon in de opening in het dekseltje geduwd worden. Ducttape deed de rest (immers: wat is een doe-het-zelf-project zonder ducttape?  :roll:  )

Mooi, de stenen waren over de bak gestapeld, de slangen waren aan elkaar gekoppeld en nu hoefde ik de boel alleen nog aan te sluiten! Ik trok een verlengsnoer vanuit de schuur en stopte de stekker van de pomp erin. En… er gebeurde niets.

Ik was vooraf uiteraard zo slim geweest om de pomp even aan te zetten om te testen of die het nog deed, en hij maakte toen geluid, dus ik dacht dat het wel goed was. Nou, hij maakte (onder water) nog steeds geluid, maar er kwam geen water omhoog! Snik. Dus kon ik álle stenen weer eraf halen en het hekwerk optillen om de pomp er ter inspectie uit te halen. Nog meer snik.
(Ja ja, ik had de pomp natuurlijk óók nog een keer moeten testen toen die al in het water lag… les voor de volgende keer…  :| )

Wat bleek, na enig troubleshooten: er zat een schuifje op de pomp om de kracht van de watertoevoer te regelen en die zat helemaal dicht. Argh. Maar goed, het was iets dat makkelijk op te lossen was. Beter dan de hele pomp moeten vervangen.

Dus schuifje open, pomp weer in de bak, rooster weer op de bak, stenen weer stapelen, ducttape weer om de slangen (die had ik eraf gehaald omdat ik dacht dat daar een blokkade zat) en weer de stroom aansluiten. Fingers crossed…
…en…
…er kwam een lullig druppeltje uit de gargoyle. En even later nog eentje. Snik.

Maar we waren al verder dan voorheen. Ik vermoedde dat er wellicht in de afgelopen jaren troep in de buis van de gargoyle was gaan zitten. En jawel hoor, na een halve minuut kwam er wat prut uit de buis. En naarna nog wat. Na een minuut of 4 kwam er een dik stuk prut van maar liefst 5 centimeter lang uit. En toen begon het water eindelijk te stromen zoals bedoeld! Hoezee, mijn fontein werkt!! \o/  :D

Het totaalplaatje:

De opnieuw geplante plantjes staan er nog wat zielig bij, maar ik heb ze met wortel en al kunnen terugplanten, en aangezien het van dat spul is dat je hele border overneemt als je niet snel genoeg ingrijpt, komt dat vast snel goed en zie je straks echt niets meer van dat rooster.

Helemaal af is mijn waterornament nog niet, want de stroomaansluiting moet dus nog op een permanente manier worden geregeld. Mijn plan is om de kabel via een gat in de muur de schuur in te leiden en daar op een timer in een stopcontact aan te sluiten. Maar toen ik de elektra in mijn schuur eens goed bekeek, constateerde ik dat ik die beter gelijk geheel opnieuw aan kon leggen in plaats van weer een nieuwe aftakking toe te voegen, want de boel is oud en op diverse plekken liggen kabels open. Dat wordt wél een projectje voor het hemelvaartsweekend. Er is altijd iets te doen… kama-yaya-yippie-yippie-yay!

De lintjesrege(li)n(g)

Het is gelukt! Menno, Dorine en Jeroen hebben vanochtend een lintje gekregen en ze vermoedden vooraf helemaal niets!!  :D
En wat waren er een hoop prachtige plot twists in het proces om dit te regelen…  Voor degenen die zich afvragen hoe het nou allemaal precies is gelopen, hierbij het hele verhaal.

Het begon eigenlijk al jaren geleden. Ik las in een balfolknieuwsbrief een interview met Menno en daarin grapte hij dat hij doorging met al zijn vrijwilligersactiviteiten tot hij een lintje kreeg; hij was immers al bijna 15 jaar bezig.
Dat is blijven hangen. En dus besloot ik in februari vorig jaar om daadwerkelijk werk van dat lintje te gaan maken. Maar niet alleen voor Menno, want hij mag dan wel ‘het gezicht’ zijn van heel veel dingen, maar zijn partner Dorine is ook superactief op allerlei gebieden als vrijwilliger en doet bij folkevenementen veel meer achter de schermen dan de meeste mensen zich realiseren!

Ik verzamelde een team om mij heen, want in mijn eentje zou het niet lukken om genoeg details voor de lintjesaanvraag te verkrijgen. Normaal gesproken kun je bij de partner van diegene terecht voor alle informatie, maar dat was in dit geval dus geen optie. Gelukkig wilden Piter (vanuit Stichting Draailier & Doedelzak), Jeroen (vanuit Balfolk Nijmegen) en Wouter (als muzikant die veel met hen samen heeft gewerkt) me daarbij ondersteunen.

Desondanks was alleen de aanvraag al meer werk dan ik vooraf had ingeschat. Want je moet o.a. zo precies mogelijk het bestede aantal uren per activiteit per week aangeven en de exacte startmaanden van het vrijwilligerswerk. En we wilden niet alleen hun folkactiviteiten benoemen, maar ook zo veel mogelijk van al hun andere/vroegere vrijwilligerswerk, waar we niet zo veel van wisten. En wist je dat je ‘een verklaring van geen bezwaar’ van de werkgever van degene voor wie je een lintje aanvraagt moet hebben? Zo begon het speurwerk. Want wist ik veel wie Menno’s werkgever precies was… ik wist alleen bij welke nationale organisatie hij werkt en dat het ‘ergens in de randstad’ was. Dus belde ik met het landelijke hoofdkantoor in de hoop dat zij mij konden en wilden vertellen bij welke vestiging Menno precies werkt en wat de contactgegevens van zijn manager waren. Wonder boven wonder deden ze daar niet moeilijk over en wilde zijn manager ook gelijk meewerken.

Na vorig jaar mei een flink pak papierwerk plus aanbevelingsbrieven ingediend te hebben, was het lang afwachten totdat de aanvraag door de bureaucratische molen was gegaan. Want het moet eerst door de gemeente worden goedgekeurd, daarna door de provincie, en daarna moet het Rijk er nog een plasje overheen doen. Maar onze moeite was niet tevergeefs: in februari van dit jaar kreeg ik bericht van de gemeente Nijmegen dat onze aanvraag was goedgekeurd! Hoezee!

En toen begon het pas echt. Want nu moest er geregeld worden dat zowel Menno als Dorine nietsvermoedend op vrijdagochtend 26 april op een specifieke plaats zouden zijn om het lintje van de burgemeester te kunnen ontvangen. Alleen zouden we pas enkele weken van tevoren te horen krijgen op welke tijd dat precies zou zijn. Tot die tijd wisten we alleen dat het ‘tussen 9.00 en 13.00 uur’ zou zijn. Succes met regelen….
Oh, en het was natuurlijk ook wel leuk als er familie en goede vrienden aanwezig zouden zijn. Maar wie moest er allemaal worden uitgenodigd en hoe kwamen we aan die contactgegevens?

Van Dorine had ik al achterhaald dat ze op vrijdagochtend doorgaans naailes gaf. Mooi, want dan kon ik een collega van haar ronselen om haar lessen over te nemen en haar desnoods gewoon uit haar les te komen plukken. Menno was een grotere uitdaging, want die bleek op vrijdagen altijd vrij te zijn, dus was het niet te voorspellen of hij die dag thuis zou zijn of iets anders zou hebben gepland waar hij heen moest. Ik bleef mijn brein erover breken hoe we dit precies moesten regelen, want we konden wel een balfolkgerelateerde afspraak met hem maken, maar het was best raar om dat op een vrijdagochtend te doen, maanden van tevoren, wat de hele ochtend en begin van de middag zou gaan duren. Het moest wel geloofwaardig zijn.

Ondertussen gingen we verder met de rest van de organisatie. Ik scoutte locaties en met ons team stelden we een gastenlijst samen. Een hele uitdaging, want wie zijn eigenlijk hun ouders en beste niet-balkfolkvrienden? Bovendien is hun netwerk dermate enorm, dat het lastig is een grens te trekken welke mensen je wel en niet hiervoor hoort uit te nodigen. (Hierbij dus excuses aan iedereen die zich mogelijk gepasseerd voelt.)
Om de familieleden te achterhalen heb ik maar gewoon hun Facebookpagina’s bekeken en mensen met dezelfde achternaam op goed geluk een berichtje gestuurd. Uiteindelijk wist ik zo contact te leggen met de ouders van Menno, die me vervolgens weer hielpen contact te leggen met de ouders van Dorine. Toen had ik een goede ingang om meer informatie over ‘vrienden van vroeger’ en ‘vrienden van ander vrijwilligerswerk’ enzo te krijgen voor op de gastenlijst. Erg leuk en fijn hoe enthousiast de ouders van Dorine gelijk mee begonnen te denken! Het organiseren zit blijkbaar in de genen. :)

Toen kwam de grote plot twist. Ik kreeg een telefoontje van de gemeente: ze hadden een overeenkomst in onze lintjesaanvraag en die van iemand anders ontdekt. Tsja, ze mochten vanwege privacyredenen eigenlijk niet zeggen om wie het ging, maar… een van degenen die bij ons de aanvraag had gedaan, zou zelf ook een lintje krijgen! Ik wist gelijk dat het om Jeroen ging, want die is inderdaad ook superactief wat betreft vrijwilligerswerk. Gelukkig kon de gemeente dat bevestigen en wilden ze me wel in contact brengen met degenen die de aanvraag voor hem hadden gedaan. Want ik realiseerde me meteen dat het die groep waarschijnlijk niet zou gaan lukken om Jeroen nietsvermoedend die vrijdagochtend op een andere plek dan bij de uitreiking van het lintje van Menno en Dorine te krijgen!  :lol:

Vanaf dat moment spande ik dus samen met enkele collega’s van Jeroen en besloten we de uitreikingen te combineren. Dat maakte de organisatie enerzijds makkelijker, omdat we niet ieder voor zich dezelfde dingen hoefden te regelen, zoals een locatie, maar anderzijds maakte het alles wel enorm complex. Want we moesten dus met ons groepje, waar Jeroen in zat, de uitreiking voor Menno en Dorine blijven organiseren terwijl Jeroen niet mocht weten dat het stiekem ook voor hem was! Aldus begon een interessante communicatie over organisatorische dingen, waarbij ik continu héél goed op moest letten wat ik tegen wie vertelde!  :D

Het zorgde wel voor een manier om Menno en Dorine op het juiste moment op de juiste plek te krijgen. Want die waren ook bekend met Jeroen’s vrijwilligersactiviteiten en hoorden gewoon op de gastenlijst. Ik verwachtte wel dat ze daar tijd voor zouden inruimen, in ieder geval Menno. En mocht Dorine moeten werken, dan kon ik haar alsnog uit de les komen plukken, want ik had inmiddels al lang met haar collega geregeld dat zij die ochtend vrij zou houden als invalster.

Inmiddels was de lintjesuitreiking al behoorlijk uit de klauwen gelopen. ‘Familieleden en een paar goede vrienden’ zijn wellicht een handjevol gasten voor de meeste mensen, maar mensen zoals Menno, Dorine en Jeroen hebben een enorm netwerk en de gastenlijst bleef maar groeien en groeien… zeker aangezien we dus ineens een feestje voor 3 personen aan het regelen waren!

Er volgde dus ook een last-minute locatieswitch, want eigenlijk hadden we een locatie in de buurt van het werk van Dorine geregeld, zodat we haar makkelijk mee konden nemen naar het gebouw er tegenover, maar die had geen relatie met de activiteiten van Jeroen, was wat krap voor de hoeveelheid genodigden en was best duur. Gelukkig bleek café The Shuffle, waar folkbals door hen werden en worden georganiseerd, alsnog beschikbaar te zijn (dat was in eerste instantie niet het geval) en konden we daar terecht. En barman Kees is heel flexibel, wat ook wel nodig was. Want: hoe plan je een feestje als je pas een paar weken van tevoren weet van en tot hoe laat het precies moet zijn? Hoe lang huur je de locatie af, hoe lang kan de borrel duren en hoeveel muziek kun je inplannen? Hoe nodig je gasten uit zonder een exact tijdstip te communiceren? Kunnen familieleden die helemaal uit Groningen moeten komen er wel op tijd zijn? Kunnen hun ouders daarna nog met ze gaan lunchen? Etc.
Het vereiste dus ook eerst een algemene uitnodigingsmail en later een follow-upmail naar degenen die hadden aangegeven in principe te willen komen, met daarin het precieze tijdstip.

En hmm, wat is een feestje voor Menno en Dorine zonder folkmuziek? Er moeten muzikanten geregeld worden! Dus polste ik bij wat muzikanten op de gastenlijst die al hadden toegezegd te komen, of ze wellicht wat nummertjes wilden spelen na de officiële uitreiking en vroeg ik alle andere genodigden die een instrument bespeelden om dat vooral mee te nemen, zodat er daarna een sessie kon plaatsvinden.

Nieuwe plot twist: weer een telefoontje van de gemeente. Iemand van Stichting Balfolkfabriek had contact met hen opgenomen met vragen over hoe een lintjesaanvraag precies werkte, omdat ze voor Menno een Koninklijke onderscheiding wilden aanvragen. De medewerkster had niets over onze aanvraag durven/mogen vertellen, maar misschien was het wel handig als ik even contact met haar opnam…?
En dus legde ik contact met Anne, die me vertelde dat ze door Dorine was gevraagd om mee te helpen met de aanvraag van een lintje voor Menno, voor volgend jaar. Argh!  :lol:

Ik legde de situatie aan haar uit en we spraken af dat ze richting Dorine zou blijven doen alsof ze bezig was met de aanvraag, maar in werkelijkheid maar weinig daadwerkelijk in gang zou zetten. Ik nam ook nog even contact op met de folkies waaraan Dorine motivatiebrieven wilde vragen, om ze te vertellen dat ze zo’n verzoek gingen krijgen maar dat alles al was geregeld, en ze gewoon moesten doen alsof ze mee wilden werken, maar het daadwerkelijk aanleveren van motivatiebrieven nog even moesten traineren.  :roll:

Vervolgens was er nog de uitdaging om Menno, Dorine en Jeroen perfect op tijd op de locatie te krijgen. Immers: je wil niet dat zij eerder arriveren dan de burgemeester, want dan zien ze allerlei gasten die voor hén zijn gekomen in plaats van voor degene waarvan ze denken dat die een lintje krijgt, en gaan ze iets vermoeden. Anderzijds mogen ze ook niet later komen dan de burgemeester, want dan moet de goede man wachten en die heeft een drukke, strakke planning om die ochtend alle lintjes uit te reiken. Dus bedacht ik Een Plan.
Want wat bleek (minor plot twist): ook Dorine had input geleverd voor de lintjesaanvraag van Jeroen! Dus stelde ik aan het andere aanvraagteam voor dat zij Dorine zouden vragen om nog wat extra hulp, ‘omdat zij druk waren met het versieren van de locatie en opvangen van de gasten’, namelijk om Jeroen die ochtend thuis op te komen pikken met de mededeling: “We hebben een verrassing voor je en je moet nu meekomen!” En om vervolgens te zorgen dat ze stipt om 11 uur om de hoek van de locatie zouden klaarstaan totdat ze een appje kregen dat ze naar binnen mochten komen (wat wij zouden versturen op het moment dat de burgemeester binnenkwam).
Jeroen zouden we vragen om het spelletje mee te spelen: hij moest doen alsof hij niet wist dat hij een lintje zou krijgen (wat hij dus daadwerkelijk niet wist), en die vrijdagochtend thuisblijven omdat hij zogenaamd geïnterviewd zou worden door een lokaal nieuwsblad over zijn vrijwilligerswerk. En dat hij ‘heel verrast’ moest zijn als Menno en Dorine hem dan ineens kwamen oppikken.
Win-win: op die manier zorgden we ervoor dat alle drie de personen perfect op tijd op de locatie zouden zijn! Menno en Dorine zouden denken dat ze hielpen Jeroen goed getimed binnen te loodsen, en Jeroen zou denken dat hij dat deed voor Menno en Dorine.  :lol:

Ik moet bekennen dat ik af en toe versteld stond van mijn eigen vernuftigheid en succes in het bedenken en overtuigend uitdragen van al die complexe leugens…
Mijn contactpersoon uit het andere aanvraagteam mailde na het bedenken van bovenstaande plan ook al: “Jij bent verdacht goed in het plannen en misleiden van mensen.”
Euh, ja… eng hè?  Ik ben dan ook een marketeer en gespecialiseerd in het beïnvloeden van gebruikersgedrag. :roll: Maar wees gerust: ik pas mijn vaardigheden alleen toe bij leugentjes om bestwil hoor.  ;)

Deze complexe situatie zorgde ook voor hilarische momenten, want tijdens folkbals in Nijmegen sprak ik natuurlijk met Jeroen en hadden we binnenpretjes over onze plannetjes en hoe Menno en Dorine nog van niets wisten… terwijl ik nog een extra binnenpretje had over hoe Jeroen van niks wist en straks net zo hard verrast zou worden! Blijkbaar had Jeroen ook op zijn werk lopen vertellen dat hij ‘het smoesje’ was voor de lintjesuitreiking van vrienden en dat ene Lenny daar een heel slim plannetje voor had bedacht. Hij moest eens weten hoe slim. :lol:

We wisten bijvoorbeeld ook al vooraf dat een goede vriendin van Jeroen, die voor hen alledrie op de gastenlijst stond, bij hem zou zijn en samen met hem naar de uitreiking van de lintjes voor Menno en Dorine zou gaan. Dus had de andere aanvraaggroep Menno en Dorine alvast geïnstrueerd dat ook zij mee zou rijden. Waardoor ik een paar dagen voor de uitreiking eerst een mailtje van Jeroen’s collega kreeg ter bevestiging dat dit geregeld was, en ik een paar minuten daarna van Jeroen een mailtje kreeg waarin hij vroeg of ik wist of Menno en Dorine met de auto zouden komen? Want zijn vriendin moest ook meerijden, zou dat kunnen?  :lol:

Na maanden aan voorbereidingen was het vanochtend dan eindelijk tijd voor de uitreiking. Spannend!! We hadden vooraf zo veel mogelijk geregeld en iedereen geïnstrueerd, en we hadden die ochtend de locatie versierd voordat de gasten arriveerden, maar daarna moest ik het loslaten en erop vertrouwen dat alles goed zou komen: alle gasten op tijd aanwezig, en een perfecte afstemming van de komst van de burgemeester met de aankomst van Menno, Dorine en Jeroen, zonder dat laatstgenoemden al iets begonnen te vermoeden…

En hoezee, het verliep bijna volledig zoals gepland! \o/ \o/ \o/

Natuurlijk waren er wat kleinigheidjes, zoals twee automobilisten die precies die ochtend asociaal hadden geparkeerd naast de oprit waar de auto van de burgemeester moest komen te staan:

Maar dat was allemaal tijdig opgelost en dus kon de volledige aandacht gaan naar de decorandi! Die uiteraard bij binnenkomst volledig overdonderd waren en gelijk door naar het podium konden lopen om één voor één een uitgebreide speech van onze burgemeester te krijgen (wat hij ook heel leuk deed), waarna de officiële uitreiking van het lintje plaatsvond.

Na de uitreiking kregen ze uiteraard groot applaus van de werkelijk STAMPVOLLE zaal – ik gok dat er zo’n 120 gasten zijn komen opdagen! Het paste allemaal maar net in het café. Gelukkig was het goed weer, dus kon de borrel na afloop voor een deel buiten plaatsvinden, want anders had niemand zijn kont kunnen keren om een drankje te bemachtigen en felicitaties over te brengen.

Zoals verwacht heb ik zelf niet mee kunnen doen aan het sessie spelen, al had ik mijn doedelzak voor de zekerheid wel meegenomen, want ik werd uiteraard continu aangesproken door allerlei gasten voor complimenten/bedankjes en voor regeltechnische zaken. Voorafgaand aan de uitreiking vooral met vragen over het hoe en wat, en hoe dat nou zat met de aankomst van de decorandi: zouden ze niet te vroeg komen? Ik stelde ze allemaal gerust dat dat goed was geregeld. Het was lastig dat ze niet het hele verhaal kenden, want in het kader van ‘hoe minder mensen het weten, hoe minder mensen zich per ongeluk kunnen verspreken’ hadden we de meeste gasten niet ingelicht dat er ook nog een lintjesuitreiking voor anderen zou plaatsvinden.

Ik moest ook goed opletten wie zich allemaal aan me voorstelde, zodat ik onthield wie ‘de ouders van’ waren, wie de leden van het andere aanvragersteam, wie de fotografen en journalisten van de lokale kranten (die ook nog allerlei vragen hadden), etc. Desondanks spraken er een hoop onbekenden me aan, bijvoorbeeld met: “Hoi, ik ben <voornaam>, ik heb met je gemaild”, maar kon ik alleen denken: “Euhm, ja, jij en 30 anderen… wie zou dit nou weer zijn?”  :oops: Maar volgens mij heb ik niemand per ongeluk beledigd en de aankomst van de medewerkers van de gemeente, die net iets eerder arriveerden dan de burgemeester, hadden we ook tijdig gespot zodat ze niet naar mij en het aanspreekpunt van de andere groep op zoek hoefden in de enorme meute mensen.

Ik ben dan ook echt superblij met hoe alles is gegaan. Het is maar afwachten in hoeverre al je plannetjes ook uitpakken zoals bedacht, maar het is precies volgens planning verlopen! En wat is het toch een geweldige community! Ik heb heel veel hulp en ondersteuning gekregen: niet alleen van mijn mede-aanvragers, maar dus ook van de ouders van Dorine en Menno (die o.a. de drankjes voor de toast hebben gesponsord), barman Kees, de muzikanten, de collega van Dorine en uiteraard de andere groep aanvragers, die o.a. de hapjes hadden geregeld en hebben helpen versieren (dat was wel hard nodig, want Jeroen kon uiteraard niet helpen en Wouter en Piter konden helaas niet bij de uitreiking zijn omdat ze in het buitenland zitten), maar ook de mensen die spontaan meehielpen met bijvoorbeeld het opruimen van de versiering, toen ik daar aan het eind van de borrel alleen voor stond omdat de andere groep al eerder vertrokken was aangezien ze die middag nog moesten werken. <3 <3 <3

En al die moeite die iedereen erin heeft gestopt om het een prachtig moment voor alledrie te maken, is volledig terecht en verdiend!
Want als ik terugdenk aan wat Menno en Dorine voor mij hebben betekend, dan kan ik niet anders dan concluderen dat ze echt impact hebben gehad (en nog steeds hebben) op mijn leven. Als beginnend doedelzakspeelstertje werd ik ooit geattendeerd op het bestaan van het workshopweekend van Stichting Draailier& Doedelzak. Dat gaf mij de gelegenheid om mezelf verder te ontwikkelen als muzikant en om in contact te komen met andere muzikanten. Tijdens dat eerste weekend kwam ik ook voor het eerst in aanraking met balfolk. Niet veel later namen Menno en Dorine me mee naar een bal in Nijmegen. En de rest is geschiedenis. Dankzij hen heb ik enorm veel leuke en nuttige contacten in de balfolkwereld gelegd en ontelbaar veel plezier gehad tijdens diverse bals en evenementen. Ik denk niet dat ik mijn huidige niveau van doedelzakspelen had kunnen bereiken en in mijn huidige twee bandjes had gespeeld als zij niet al die jaren deze ontwikkelings- en ontmoetingsmogelijkheden hadden gefaciliteerd. <3

Dus betuig ik ook via deze weg mijn oneindige dank aan deze fantastische mensen. En verder kan ik alleen nog zeggen:

;)

Draailier & Doedelzak workshopweekend 2024

Afgelopen weekend was het weer tijd voor het workshopweekend van stichting Draailier & Doedelzak, oftewel een heel weekend lang een doedelzakworkshop volgen en vrijdag- en zaterdagavond luisteren naar concerten en dansen op balfolkmuziek! <3

Ik moest LARP-evenement Charm er voor missen, maar dat had ik er voor over. Want het is altijd thuiskomen op dat weekend. Ik kom er al heel lang en ken inmiddels enorm veel mensen. Ik heb het even teruggezocht en het blijkt een soort van persoonlijke jubileumeditie te zijn geweest, want het is 15 jaar geleden dat ik voor het eerst ging!  :o Ik heb nog geen 15x meegedaan, maar dat is omdat ik in 2010 blijkbaar niet ben geweest en vanwege de coronajaren.
Piter herinnerde het zich nog – die wist zich zelfs nog te herinneren dat ik ‘een jurk met rafels’ aan had. Heh, dat herinnerde ik me zelf niet eens meer. Maar ik wist wel welke jurk hij bedoelde. En stomtoevallig (of heeft het zo moeten zijn?) had ik voor de zondag een outfit meegenomen die er erg op leek! De jurk heb ik niet meer want die vond ik toch niet zo leuk, maar ik heb wel nog een rok van dezelfde stof, en de laarzen draag ik ook nog steeds. (Ik ben overduidelijk niet van de ‘fast fashion’ – mode interesseert me niet; ik heb mijn eigen stijl en koop liever dingen waar ik heel lang plezier van heb.  ;) ) Dus leek het ons een goed idee om een ‘toen versus nu’-foto te maken. En dit is het resultaat:  :D

(Het verschil tussen mij op m’n 30e en op m’n 44e is wel duidelijk, maar gelukkig niet al te pijnlijk.  :P  )

Ook mijn workshop was niet geheel nieuw, want 10 jaar geleden volgde ik ook al de doedelzakworkshop voor vergevorderden bij Eric Montbel. Eigenlijk had ik die blog eerst moeten teruglezen voordat ik me, zoals eigenlijk standaard, voor de vergevorderdenworkshop inschreef. Want het was destijds niet zo’n groot succes, omdat hij zo’n docent was die niet focuste op nieuwe technieken aanleren, maar vooral heul veul nieuwe liedjes in een weekend erin probeerde te stampen, wat niet mijn voorkeur heeft. Maar ach, ik bereidde me er mentaal op voor en ging gewoon om lekker plezier te maken.

De docent bleek in de afgelopen 10 jaar ook wel iets geleerd te hebben over lesgeven, want ditmaal kregen we daadwerkelijk overal bladmuziek van én er was een thema: typisch traditionele Franse versieringen. En er werd er af en toe tijd gemaakt om om beurten het nummer te spelen zodat je jezelf kon horen en wist of je het goed of fout deed. Desondanks ging het nog steeds op z’n Montbels: we kregen de bladmuziek, hij speelde het nummer 1x voor en vervolgens werden we geacht met z’n allen het nummer gelijk op full-speed mee te spelen. Na een paar keer het nummer herhaald te hebben, vertelde hij vervolgens op welke plekken welke versiering hoorde, en go! Meteen weer het nummer op full-speed, maar nu mét alle versieringen!
Een tweede stem die niet op blad stond aanleren ging zo: hij speelde ‘m 1x voor en vervolgens zei hij “Als je ‘m kunt oppikken, speel maar mee!”, waarna we met 12 doedelzakken de eerste stem inzetten en het onmogelijk was om nog te horen wat hij speelde. Snik. Toen heb ik toch maar voorgesteld om ‘m eerst even op langzaam tempo groepsgewijs door te spelen.

De momentjes om zelfstandig het nummer te spelen waren daarom op meerdere manieren nuttig, want niet alleen kon je eindelijk checken of je het juiste speelde, het werd zo ook duidelijk dat zowat iedereen* moeite had met bepaalde dingen. Ik ben zoiemand die het gewoon zegt als ik iets niet snap of kan volgen, maar veel mensen lijden in stilte en dan lijkt het alsof je de enige prutser bent…  :P Maar door één voor één de kring rond te gaan kon ik horen dat ik vaak nog best goed bezig was. Ik denk dat ik gemiddeld was qua niveau – er zaten zowel mensen in mijn workshopgroep die meer als minder gevorderd waren dan ik, dus dat was eigenlijk heel prima.
* Behalve Puck dan, een zeer goede doedelzakspeelster waar ik zelf meerdere workshops bij heb gevolgd tijdens deze weekends en die met de docent samen heeft gespeeld, en dus alles per direct foutloos toepaste. Verschil moet er zijn en je moet een voorbeeld hebben om naartoe te werken zullen we maar zeggen.  :roll: 

En het verschilde ook heel erg per nummer. Op zondag kreeg ik een nummer voorgeschoteld waarin versieringen zaten die ik wel vaker speel, en ook het nummer zelf sloot qua stijl aan bij wat ik met Androneda speel. Ik heb bv. geen moeite met iets in G mineur spelen en dan tijdens het nummer af en toe toch een fis ertussen te gooien. Anderen struikelden erover, ik speelde het nummer in één keer foutloos voor!
Van de andere kant kregen we op zaterdag een in theorie heel simpele bourrée, maar het ding klikte om onduidelijke redenen gewoon níét in mijn hoofd! Ik kon de bladmuziek totaal niet matchen met wat ik hem hoorde spelen (tot op het niveau dat ik me afvroeg of ik wel het juiste blaadje voor mijn neus had). Alles klonk hetzelfde en ik kon niet eens achterhalen waar in het nummer we zaten. Op een gegeven moment heb ik de bladmuziek aan de kant gegooid en alleen maar op gehoor het nummer proberen op te pikken. Dat lukte uiteindelijk redelijk en toen ik daarna weer naar de bladmuziek keek, snapte ik eindelijk hoe ik die had moeten interpreteren en bleek het behoorlijk eenvoudig te zijn. Maar de dag erna was dat begrip weer volledig verdwenen! Superraar!

Als extra uitdaging was er de taal, want de docent was Franstalig en dus was de workshop in het Engels, maar hij vergat dat af en toe en dan switchte hij weer terug naar het Frans, waarbij andere deelnemers in de groep die wel goed Frans spraken, daar gewoon in mee gingen. Er werd zelfs nog even Spaans gesproken door enkelen van de deelnemers. Gelukkig heb ik een basisbegrip van beide talen, maar het blijft toch wel lastig (en ook Engels-met-Frans-accent is niet altijd even makkelijk te volgen  :P )
En dan heb je natuurlijk nog het verschil in benoemen van noten. Feedback van de docent: “Just play si do si la si!” Euh… mag ik even op mijn vingers tellen welke noten dat in letters zijn?  :roll:

Aan het eind van het weekend hadden we maar liefst 10 nieuwe nummers geleerd. Ik vond ze zeker niet allemaal aansprekend, maar er zaten 2 nummers tussen die ik interessant genoeg vind om aan mijn eigen repertoire toe te voegen. Ook hebben we twee versieringen behandeld die ik nog niet standaard toepas, maar wel meer wil gaan gebruiken. Maar een van de ‘nieuwe’ versieringen (rappèls proppen tussen nootjes die al heel snel waren) vond ik niet mooi (zelfs toen hij ze voorspeelde vond ik het al rommelig en te vol klinken), dus daar ga ik niets mee doen. Met die keuzes ontstaat ook je eigen stijl van spelen, toch? 

Aan het eind van het weekend speelden we zoals inmiddels traditie is, met alle workshopgroepen hetzelfde liedje, waar ter plekke door de docenten een arrangement voor werd bedacht. Wat natuurlijk chaos alom was wat betreft onthouden welke groep wanneer wel of niet moest spelen, groepen aan de rechterkant die een volledig ander tempo hadden dan groepen aan de linkerkant waardoor het nummer niet meer synchroon liep, en zangers die gefrustreerd waren over het langzame speeltempo en het opschroefden, waardoor de arme beginners het nummer veel sneller moesten spelen dan ze ingestudeerd hadden. Maar leuk was het wel!  :D

Hilarisch moment: wij waren achter de trekzakspelers gaan staan. Last-minute voegde een verdwaalde trekzakspeelster nog even in tussen onze groepen. Maar zodra wij achter haar met onze doedelzakken begonnen te tetteren, vluchtte ze letterlijk per direct naar een andere locatie in de groep! :lol:

En dan was er natuurlijk nog de gezelligheid tussen de workshops door. Lekker socializen met oude bekenden en nog niet eerder ontmoette mensen, en ‘s avonds dansen. Het weer werkte ook goed mee, want het was heerlijk om buiten in het zonnetje te eten en te hangen!

Richard was al eens meegeweest naar een workshopdag, maar was nu voor het eerst naar het weekend meegekomen en volgde de workshop voor halfgevorderde doedelzakpelers. Dat was natuurlijk extra gezellig! <3
Ook Hugh was er voor het eerst bij, aangestoken door de balfolkworkshop die ik met Wouter tijdens zijn bruiloft gaf, en deed mee met de beginnersworkshop doedelzak. Hopelijk krijgt hij het thuis voor elkaar de doedelzak (of trekzak) te mogen blijven bespelen. (Hey Judith, hij is echt heel enthousiast en die instrumenten klinken heus niet zo hard als je denkt hoor!  ;) )

Helaas heb ik niet zoveel gedanst als ik normaal gesproken doe, want ik heb al dagen last van flinke pijn in mijn rug.  :(  Een deel van de avond heb ik dus op een stoel doorgebracht. Desondanks heb ik diverse leuke en fijne dansjes kunnen doen, dus ik heb niet alles hoeven missen.

Klik om ons in actie te zien! (Met dank aan Andreas)

En ik heb sessie gespeeld! Dat vind ik normaal eng, maar ze hadden het dit jaar anders aangepakt: vooraf was er een flink pak bladmuziek doorgestuurd zodat iedereen de kans had om zich voor te bereiden en er zeker weten liedjes tussen zaten die de meeste mensen kenden. De sessies werden iedere avond ook door iemand geleid. En dat werkte voor mij: nu kon ik lekker meespelen! Nadat het vaste repertoire was afgerond was de drempel om te blijven zitten en andere dingen te gaan spelen namelijk veel lager. Bovendien zijn op een workshopweekend als deze doedelzakken niet zo ongewenst tijdens sessies als soms het geval is, en voelt het veel meer als een plek waar je even mag prutsen en fouten maken, want we zijn er immers om te leren.

Beide avonden werd het dus 2 uur voordat ik naar bed ging, maar verbazend genoeg was ik de volgende dagen toch nog behoorlijk fit! Het is vast niet de leeftijd, maar wel de 15 jaar ervaring zullen we maar zeggen. ;)  Oftewel: volgend jaar weer! En dan is het het jubileumweekend van de stichting, want dan vieren ze hun 40-jarig bestaan!

Historisch Spektakel Grave

We mochten vandaag voor het eerst met De Soete Inval op Historisch Spektakel Grave spelen. Helaas hadden ze te weinig budget om ons het hele weekend in te huren, dus spraken we af dat we alleen de zondag zouden komen. Ook leuk. :)

Hoewel het dichtbij Nijmegen ligt (slechts 20 minuten rijden!), kom ik eigenlijk nooit in Grave. Maar het blijkt een heel leuk plaatsje te zijn met een mooi centrum! Ze hadden ook echt hun best gedaan om er een historische sfeer neer te zetten – zelfs de verkeersborden waren verhuld met jute zakken, dat zie je niet vaak! Er waren wel een hoop middeleeuwse groepen, hoewel de Slag om Grave uit 1674 werd herdacht. Wij hadden dus weer ons 17e-eeuwse kloffie aangetrokken (dat ik na maandag dus maar niet in de was had gegooid).

We mochten zelf bepalen waar in het centrum we muziek wilden maken, maar het verzoek was wel om met twee stoeten mee te lopen: een Blijde Incomste en een optochtje naar het slagveld.
De Blijde Incomste was niet ons grootste succes… het bleek een behoorlijk lange tocht te zijn, het waaide hard en de ondergrond was lang niet altijd even praktisch voor mensen in lange gewaden die geen handen vrij hebben (bergop op zachte modder en stro!). Dus waaide er tijdens de stoet een hoed af waar achteraangerend moest worden, viel er een trommelstok, en gleed Alexandra uit waardoor haar bourdonpijp met metalen rand met een flinke smak tegen mijn slaap knalde – ouch! Een 17e-eeuws evenement betekent bovendien behoorlijk wat trommelaars in de stoet, dus met flinke wind is het verbazend lastig om het ritme van je eigen trommelaar boven de rest uit te horen zodat je gelijk blijft spelen! En dan heb je natuurlijk nog heel irritant volk in het publiek dat niet begrijpt dat je aan de kant moet als er een optocht aan komt en dus domweg half op straat blijft staan, of de bocht blokkeert, of denkt zich er wel even snel tussendoor te kunnen proppen…

Foto door Henk van Maren

En dan heb je natuurlijk ook nog de mensen die, nadat je ergens een liedje hebt gespeeld, even een praatje komen maken en vooral graag zichzelf slimme opmerkingen willen horen maken. Ik had helaas twee klassiekers achter elkaar te pakken.
Eerst een vrouw: “Is dat nou iets Keltisch?” Zucht, daar komt de standaard uitleg weer. “Oh, maar ik dacht dat ik iets Keltisch hoorde. Een van jullie sloeg ook af en toe een noot over, toch?” Euh…?
Vervolgens nam een man die geen benul had van persoonlijke ruimte het van haar over: “Hee, jullie klinken niet zo hard als zo’n Schotse doedelzak!” Ik was amper begonnen met de uitleg, toen “Ik hoor iets Vlaams in je stem” volgde. Kon ik gelijk door met de standaard uitleg over het verschil tussen Vlamingen en Limburgers. “Ja, ik vul inderdaad snel iets in, maar weet je, dat levert wél altijd leuke conversaties op, toch?” *snik* Na nog wat dooddoeners waar ik geen behoefte aan had, stuurde hij de conversatie richting zijn te trage hartslag en hoge bloeddruk en heb ik me uit de voeten gemaakt omdat ik écht even pauze nodig had.  :?

Verder moet ik bekennen dat ik het niet kon laten om wat te zeggen van de hoge vaas-achtige kom met arme goudvissen, die de beheerder van een dierenwinkel samen met niet-levende koopwaar buiten in de brandende zon had gezet. Ze hadden nauwelijks beschutting, dus kun je nagaan hoe die beestjes (vissen hebben geen oogleden!) moeten hebben geleden door het felle licht in dat ronde glas, waar ook echt te weinig zuurstof in moet hebben gezeten. Maar uiteraard was het verzoek om ze binnen te zetten en een andere kom te geven, tegen dovemansoren gezegd. Ik word altijd erg verdrietig van dierenleed en er niets aan kunnen doen.  :cry:

Maar gelukkig waren dat uitzonderingen en was het over het algemeen een erg leuke dag! We hebben beter gespeeld dan vorige week (ik had hard geoefend om nog wat extra tweede stemmen te leren, om de uitval van Flip te compenseren) en het weer was wederom heerlijk – ditmaal was het al warm vanaf de ochtend. We hadden ook goede plekjes om te spelen, zodat er veel publiek was en het dankbaar musiceren was. Dus ik hoop dat we over twee jaar (het is geen jaarlijks evenement) weer worden uitgenodigd!

Foto door Monique Willemen

17e eeuws tasje

Ik was gefrustreerd. Want ik had rust nodig en kreeg het niet. Ik had een schoonmaakster geregeld, maar dat gaf niet snel genoeg verlichting en dus had ik ook deze week vrij gevraagd van mijn werk.

En toen moest ik Sammy in laten slapen. En invallen bij De Soete Inval. En de dag erna alles wegwerken aan administratie, huishouden en opleidingshuiswerk wat daardoor en door een dagje Pasen vieren bij mijn familie, was blijven liggen. Snik.

Vanaf gisteren had ik eindelijk tijd om te doen wat ik had willen doen. Ik had bedacht dat ik mijn vakantie niet zou gaan besteden aan dringende dingen op mijn to-do-lijst, maar juist aan dingen die ik al lang wilde doen maar waar ik nooit aan toekwam omdat andere dingen altijd meer prioriteit hadden. Zoals liedjes uitzoeken om samen met Richard te zingen en een nieuw nummer schrijven voor Androneda.

Maar gisteren had ik daar helemaal geen zin in. Ik besloot toch verder te gaan met het bouwen van een nieuwe website voor Stichting Draailier & Doedelzak, wat ik hen had toegezegd, terwijl ik eigenlijk niet mijn schaarse vakantiedagen had willen besteden aan dingen voor anderen doen. Maar ik had op dat moment zin om dat te doen.

En vandaag had ik ook geen zin in muziek maken of schrijven. Ik had zin om iets te maken. Een 17e eeuws tasje, want tijdens ons optreden afgelopen maandag had ik weliswaar mijn nieuwe 17e eeuwse outfit kunnen aantrekken, maar ik moest er een middeleeuws tasje bij dragen omdat ik niets anders had.

Ik besloot mezelf ook maar toe te staan om dat te gaan doen. Ik kan het komend weekend immers gelijk gebruiken omdat we dan weer een optreden in 17e eeuwse outfit hebben. En ik bedacht me dat ik zo veel meer zou ontspannen, dan wéér iets doen omdat ik me dat nu eenmaal had voorgenomen.
Ik kan namelijk heel erg blij worden van even wat maken dat in een dagdeel in elkaar zit. Zo had ik tijdens de coronaperiode ook ineens heel erg de drang om per direct wat te maken. En dan doe je van frutterdefrut, en dan heb je wat.

Dus ging ik aan de slag, niet gehinderd door al te veel historische kennis van 17e eeuwse tasjes, behalve het hebben bestudeerd van enkele plaatjes, en hopend dat de maker van dit soort tasjes met duidelijke foto’s van hun binnenkant op zijn website, er meer tijd in had gestoken dan ik.

Detail uit een schilderij van Jan Steen, 1674
Detail uit een schilderij van Jan Steen, 1661

Ik tekende een mal (groot genoeg voor mijn telefoon), gebruikte mijn coupeusekennis om de tekening voor het zakje voorop uit te draaien tot gewenst formaat, en knipte de patroondelen uit leer. Stof had ook gekund denk ik, maar ik had meer zin in met leer werken.

Een naaimachine gebruiken is niet historisch correct, maar wel makkelijk en snel.  :roll:

Het eindresultaat:

En dit is hoe mijn werk-/hobbykamer eruit ziet na een creatieve explosie. Heerlijk.  8-)

Het tasje is dus niet super historisch correct noch supernetjes gemaakt, maar het was klaar in één ochtendje! En zonder geld uit te geven, want gemaakt met spullen die in nog in huis had: restanten leer die ik ooit kreeg van mijn doedelzakbouwer, kraaltjes die ik ooit ergens vanaf heb gesloopt, en leren veters en leergaren die ik sowieso altijd in de kast heb liggen. Mocht ik te zijner tijd een betere/nettere versie willen, dan kan ik altijd een nieuw exemplaar maken. (Lees: ik zal dit tasje tot het einde der tijden gebruiken  :roll: )

1 April-viering Brielle

Ondanks verdriet om Sammy gaat het leven door – in sneltreinvaart. Dus vandaag stond ik alweer met een doedelzak in mijn pootjes in Brielle.

Eigenlijk zou ik niet meegaan naar dit optreden. Maar toen kregen we een berichtje dat Flip te veel last had van zijn rug om de komende evenementen mee te kunnen gaan. En Jan was ook nog eens ziek. Dus okee, dan zeg ik mijn plannen wel af om in te komen vallen…

Ik moest me er even toe zetten (ik kan niet zo goed tegen veranderende plannen, zeker niet als ik juist even rust nodig heb) en last-minute nog wat tweede stemmen instuderen, maar toen ik eenmaal aan het spelen was, was het gelukkig erg leuk! Brielle is een leuk en sfeervol stadje en het hele centrum stond in het tegen van de 1 april-viering (je weet wel: “op 1 april verloor Alva zijn bril” :) ).
De Soete Inval had al meermaals op dit evenement mogen spelen maar ik was voor het eerst mee, dus ik keek mijn ogen uit naar onder andere alle volgekalkte ramen. Er waren diverse ‘figuranten’ die bijvoorbeeld met karren met Spaanse koopwaar rondliepen, of als Spaanse soldaten langsmarcheerden (“Boeoeoe!!!”). Natuurijk marcheerden er ook Geuzen rond (“Joehoe!!”). Aan het begin van de dag wapperde er aan de kerktoren nog een Spaanse vlag, aan het eind van de dag was deze vervangen door een Geuzenvlag! :D

Er was behoorlijk wat publiek op de been omdat het dit jaar samenviel met Tweede Paasdag en dus veel mensen vrij waren. Een deel van het publiek had zich ook verkleed. Goedbedoeld, maar in reenactersogen werkelijk niet om aan te zien… :-X Van onafgewerkte mouwloze hesjes van lichtbruine teddy-stof in combinatie met een jute lap over één kuit, tot hybride fantasy-/Victoriaanse hoepelrok-outfits tot zelfs een Jack Sparrow… Ach ja.  :P

Ze hadden ook flink wat entertainment ingehuurd, want we waren bij lange na niet de enige muziekgroep. Het was dus superleuk om na de lange winter weer vele collega-muzikanten te treffen!
We waren ingepland op verschillende locaties in het centrum, waarbij iedereen na anderhalf uur wisselde van locatie, zodat we allemaal op 3 plekken hebben kunnen spelen. De ene locatie was drukker dan de andere en bij één van de locaties zijn we toch maar elders dan de aangewezen plek gaan staan, aangezien de omroepinstallatie voor een verhaal veel te hard stond om er tegenaan te kunnen spelen. Maar gelukkig stonden we toen nog steeds niet in de weg voor een andere groep.

Aan het begin van de dag was het nog behoorlijk fris en was ik blij dat ik een jas bij mijn outfit had gemaakt en ik handschoentjes mee had genomen, al waren we erg dankbaar dat het droog was. Maar bij het derde optreden begon het zonnetje te schijnen en konden we zonder jas spelen! Had ik mijn stro-hoed maar meegenomen, of zonnebrandcrème, want ik heb er zelfs een licht kleurtje aan overgehouden.

Het festivalseizoen is hierbij dus gekickstart. Volgende week weer een optreden. Het gaat los…!

Vaarwel, lieve Sammy :’-(

Ik heb gisteren mijn lieve Sammy in moeten laten slapen. :’-( :’-( :’-(

Begin deze week viel het me op dat er veel brokjes in zijn voerautomaat bleven liggen. Ik maakte me niet direct zorgen; hij had wel vaker periodes waarin hij wat minder at, en op andere momenten at hij eens wat meer. Maar toen bleef ook twee dagen achter elkaar de helft van zijn natvoer over. Toen hij het helemaal liet staan, belde ik de dierenarts. Die constateerde dat hij verder was afgevallen. Tijdens eerdere check-ups bleek al dat hij in gewicht achteruit was gegaan en tijdens de laatste controle, die zo’n twee maanden geleden had plaatsgevonden, woog hij nog maar 5 kilo (dat klinkt veel, maar toen we ‘m uit het asiel haalden was hij 7 kilo, wat we hebben weten terug te brengen naar 6). Donderdag zat hij op slechts 4,5 kilo!

De dierenarts nam bloed af en gaf Sammy een spuit die zijn eetlust zou moeten opwekken (wat een eerdere keer, toen hij ook was gestopt met eten, per direct had geholpen). Ze belde me aan het eind van de dag terug met de uitslag van het bloedonderzoek: het was niet goed. Eerdere bloedonderzoeken tijdens controles waren altijd goed geweest, maar nu ineens waren zijn waardes 10x hoger dan ze mochten zijn.
De arts legde uit dat er twee dingen aan de hand konden zijn: acuut nierfalen of chronisch nierfalen. Bij acuut nierfalen was er mogelijk iets aan te doen: Sammy kon 3 dagen lang worden opgenomen in een kliniek om in een hokje aan een infuus te liggen, zodat zijn bloed volledig doorgespoeld zou worden. Geen fijne optie voor hem, maar het zou kunnen helpen. Al zou het ook kunnen zijn dat het niet voldoende hielp, en/of dat zijn nieren al te veel beschadigd zouden zijn, waardoor hij er een chronisch probleem aan zou kunnen overhouden. En als het chronisch was, was er eigenlijk niets meer aan te doen. Mocht hij nog gaan eten dan zou hij op een nierdieet kunnen, en het wellicht nog een half jaar tot een jaartje uit kunnen houden, maar als hij niet bleef eten was het eigenlijk einde oefening.

Dus toen stond ik voor de moeilijke keuze wat er moest gebeuren.

Mijn eerste gevoel was natuurlijk: die nierdialyse! Want als iets kon helpen hem beter te maken, moest ik dat proberen natuurlijk.
Ik haalde sowieso allerlei soorten voedsel uit de kast om Sammy weer aan het eten te krijgen. Maar zijn gewone voer wilde hij nog steeds niet, zijn snacks probeerde hij te eten maar spuugde hij weer uit, het krachtvoer voor zieke dieren waar ik nog een blikje van had liggen, bliefde hij ook niet. Alleen kipfilet voor op de boterham ging naar binnen. Daar kocht ik dus gelijk 2 flinke pakken van bij de supermarkt, waarvan ik die avond een half pak beetje bij beetje bij hem naar binnen kreeg.
Hij had de vorige twee nachten al bij me in bed mogen liggen, en ook deze nacht liet ik hem uiteraard weer bij me slapen. Bleef hij de vorige twee nachten nog rustig tegen me aan of bij mijn voeten liggen, deze nacht ging hij er continu uit om te drinken bij het bakje water dat ik naast het bed had gezet. Het bakje met kipfilet ernaast negeerde hij.

De volgende ochtend kreeg ik ook de kipfilet er niet meer in. Alleen het zakje vloeibare snackvoer, dat ik ook gelijk bij de supermarkt had gehaald, wilde hij oplikken. Later op de dag wilde hij ook dat niet meer.

Inmiddels was ik me gaan realiseren dat het onwaarschijnlijk was dat een nierdialyse zou helpen. Ik had ‘s nachts liggen googlen om me erover in te lezen en te zien hoe een kat er dan bij zou liggen. Er waren positieve verhalen, maar ook een hoop situaties waarin het niet (genoeg) had geholpen. En gezien de huidige status van mijn katje wilde ik hem eigenlijk geen 3 dagen alleen laten in een kooitje in een vreemde omgeving. Bovendien geloofde ik eerlijk gezegd ook niet dat het een acuut nierprobleem was. Gezien het geleidelijke afvallen en het feit dat hij steeds meer was gaan drinken (waar ik vorig jaar ook al eens voor bij de dierenarts was geweest, maar toen hadden ze gezegd dat het niet abnormaal was hoeveel hij dronk, en uit testen kwam ook niets raars), denk ik dat dit toch al langer speelde. Het schijnt dat je pas symptomen bij je kat kunt zien als zijn nieren het nog maar voor 25% doen!

En dus was er maar één conclusie: er was niets meer aan te doen.

Sinds de avond ervoor was het ook veel duidelijker aan Sammy te merken dat hij zich niet goed voelde. Hij was veel minder energiek en wilde alleen op bed liggen, waar hij alleen vanaf kwam om te drinken.

Rationeel gezien wist ik dat ik hem het beste nu kon laten inslapen, want het zou de komende dagen alleen maar (snel) verder achteruit gaan – als zijn nieren het niet meer deden, was hij zichzelf van binnen aan het vergiftigen. En als hij niet meer at, ging ook zijn lever eraan. Laten inslapen was ook het advies van de dierenarts geweest, die niet heel enthousiast was geweest toen ze de optie van een nierspoeling voorstelde.
Maar emotioneel was ik er nog helemaal niet klaar voor. Zeker aangezien Sammy er niet doodziek uitzag. Eigenlijk wilde ik het nog een paar dagen aanzien, totdat ik met 100% zekerheid zou kunnen zeggen dat hij er echt niet meer bovenop ging komen.
Maar ik besefte ook dat dat egoïstisch en wishful thinking was. En gezien het de vrijdag voor het Paasweekend was, gaf dat ook praktische problemen: in het weekend en met feestdagen zijn dierenartsen slecht beschikbaar en ik wilde niet dat Sammy dagenlang moest lijden totdat hij op dinsdag eindelijk ergens terecht kon, alleen maar omdat ik het probleem tijdelijk had proberen te ontkennen. Met daarbij Zulay, onze vorige kat, in herinnering houdend – bij haar hadden we eigenlijk te lang gewacht met haar te laten inslapen en daar had ik spijt van, want het was aan het eind zo’n sneu hoopje ellende… ook toen hebben we in het weekend iemand moeten opsnorren om haar uit haar lijden te verlossen.

En dus belde ik diverse dierenartsen af met de vraag of er iemand thuis langs kon komen om Sammy in te laten slapen. Want Zulay had destijds heel veel stress gehad toen ze in zo’n zieke status naar de dierenarts moest en dat wilde ik Sammy zo veel mogelijk besparen. Maar helaas – vanwege Goede Vrijdag was het bij alle artsen loeidruk en niemand kon thuis langskomen. Dus maakte ik toch maar een afspraak bij mijn eigen dierenarts, die aan het eind van de dag nog één gaatje over had.

Mark en ik hadden Sammy destijds samen in in huis gehaald en Sammy heeft zo’n drie jaar bij ons in huis gewoond totdat we gingen scheiden, dus het was toch ook nog steeds een beetje zijn kat. Ik had Mark gisterochtend daarom ingelicht over de situatie en gevraagd wat hij wilde. Hij was het eens met mijn keuze en wilde er ook wel bij zijn als Sammy zou inslapen. We hadden hem immers samen uit het asiel gehaald, dan was het ook mooi om hem samen te begeleiden naar het eind van zijn leventje. Dat vond ik echt een heel mooi en fijn idee, dus ik was heel dankbaar voor zijn aanwezigheid. En ik heb er natuurlijk zelf ook steun aan gehad. <3

Gelukkig was Sammy slechts een beetje gestresst door de rit naar de dierenarts en de behandelkamer. Ik had geleerd van de vorige keer met Zulay en besloot hem op mijn arm te houden toen de dierenarts hem de injectie met de narcose gaf. Zulay was destijds in no-time weg geweest na die eerste injectie, maar mijn pittige Sammy uiteraard niet. Na even in mijn armen te hebben gelegen, terwijl Mark hem wat lekkers voerde, wilde hij er weer af en zette ik hem in zijn kartonnen doos die ik van thuis had meegenomen. Toen ging het ineens hard en ging hij snel liggen. Toen hij rustig in slaap was gevallen, opgerold in zijn vertrouwde doos, kreeg hij de laatste injectie die zijn hartje deed stoppen. We hebben hem de hele tijd geaaid en vastgehouden, dat was fijn. Maar wel ontzettend verdrietig.

Het voelt ook ontzettend tegenstrijdig.

Rationele Lenny: Het was de beste keuze voor Sammy. Eigenlijk was er niet eens een andere keuze, tenzij ik Sammy heel veel extra stress had aangedaan met weinig kans op resultaat. Ik heb mijn hele leven voor hem gezorgd en ben mijn hele leven voor hem verantwoordelijk geweest, dus ik ben het nu ook verplicht om deze keuze voor hem te maken.

Emotionele Lenny: Ik was er nog helemaal niet klaar voor om afscheid te nemen! Arme Sammy, hij had nog dagen en misschien langer kunnen genieten van het leven! En wat nou als ik de verkeerde beslissing heb genomen en hij toch met een nierspoeling beter had kunnen worden?? Wie ben ik uberhaupt om deze keuze voor hem te maken???

Getraumatiseerde Lenny: IK HEB MIJN KAT LATEN VERMOORDEN!!! HOE KON IK?!?!

Het is echt makkelijker om te beslissen je kat in te laten slapen om zijn lijden te stoppen, dan om te voorkomen dat hij gaat lijden. Want in het eerste geval zie je waarom het nodig is, in het tweede geval blijf je twijfels hebben.

Ik heb het er nu dus behoorlijk moeilijk mee. Ik heb gisteren heel veel en heel hard gehuild. Mijn arme, lieve katje… Ik hield zo veel van hem! Hij is 17,5 jaar oud geworden, waarvan hij zo’n 10 jaar bij mij heeft gewoond. Hij was al die jaren mijn huisgenootje en mijn maatje en ik heb veel met hem meegemaakt en met periodes instensief voor hem gezorgd. De laatste tijd denk ik veel over de definitie van ‘houden van’ en om heel eerlijk te zijn, kan ik bij mensen niet zeggen of ik van ze houd of alleen maar veel om ze geef, of dat ik iets voor hen doe omdat dat nou eenmaal het juiste is en ik goed ben opgevoed. Sammy was de enige waarover ik geen enkele twijfel had: alleen al het idee dat er iets met hem zou kunnen gebeuren, deed mijn hart en mijn maag in elkaar krimpen. En al die opofferingen die ik voor hem heb gemaakt, zoals het compleet op de kop zetten van een kamer omdat hij niet mocht springen, en alle kosten voor dierenartsbezoeken, operaties en structurele medicatie, had ik volledig met liefde voor hem over. Een huisdier is wat dat betreft eigenlijk gewoon je kindje.

De komende dagen zal ik dus nog wel meer huilen. En ervaren hoe leeg en stil het huis is zonder hem en zijn gesnurk, dat je door het plafond kon horen. Ik merk nu al hoeveel rekening ik altijd met zijn aanwezigheid hield: bij het gaan lopen altijd uitkijken of hij niet achter me stond om te voorkomen dat ik op hem ging staan, voordat ik ging eten (koken) even naar hem toegaan om hem te laten weten dat hij ook naar beneden kon komen, hem even een kusje geven voor het weggaan, bij het opstaan en thuiskomen altijd checken waar hij is, bij het neerzetten van iets altijd checken of Sammy het niet kon gaan opeten of omgooien, de deuren in huis voor hem open laten, etc. etc.

Er zijn natuurlijk ook dingen die ik niet ga missen. Zoals het harde nachtelijke miauwen, het op een heel negatieve en volhardende manier aandacht vragen als ik druk met iets bezig was, of het immer over de vloer verspreide kattengrit. Maar ook die dingen tolereerde ik met liefde van hem, want zijn aanwezigheid had zoveel meerwaarde!

Ik wilde in deze post de leukste foto’s van Sammy plaatsen, maar bij het doornemen ervan bleek dat het er veel te veel zijn. Ik kan alleen al een hele fotoserie maken van hem in kartonnen dozen, of van hem in relaxte posities op de bank of op de vensterbank. Het was dan ook zó’n ontzettend leuke kat met een enorm uniek karakter! Lief, aanhankelijk, lomp, sociaal, stronteigenwijs, communicatief, niet bijster intelligent, schattig, liefdevol en eigenzinnig.

Hij kon zo heerlijk tegen me aan of op schoot kruipen. Hij was niet bang voor bezoek en kwam altijd even knuffelen bij iedereen. Bij de buren liep hij zomaar naar binnen – de buurvrouw trof hem al eens op zolder aan terwijl ze daar aan het strijken was. Toen ik mijn seniore buurman ging helpen met zijn telefoon, wandelde Sammy mee naar binnen (dat mocht, hij was er eens eerder binnen geweest vertelde de buurman), settlede hij zich op een stoel, en wandelde hij rustig weer met mij mee naar buiten toen ik klaar was. Hij heeft ook al eens een paar straten meegelopen toen ik ging collecteren voor de Dierenbescherming, tot grote hilariteit van de mensen die open deden.

In de loop van zijn leventje is hij natuurlijk ook veranderd. Vroeger was hij veel speelser, veel meer gefocust op (het jatten van) eten dan vroeger en was hij ook minder beperkt in zijn beweging, waardoor hij vaak op en in dingen klauterde. Dus accepteer ik maar dat ik in één blogpost niet kan beschrijven hoe en wat hij was, en dat ik alleen maar kan zeggen dat ik heel veel van hem hield en hem heel erg zal missen. :’-(

Een eigen logo!

Nu ik officieel een eigen bedrijfje heb, moest er ook een logo komen. Nou ja, het moest niet, maar als online marketeer zijnde wil ik natuurlijk ook mezelf kunnen branden. ;)

Ik had al wat eigen ideeën, maar ik twijfelde erover. Ik wilde een deel van mijn activiteiten visueel in mijn logo laten terugkomen, maar al mijn eigen schetsen werden nogal crappy en ik vond het amateuristisch uitzien:

Een alternatief idee was om mijn eigen naam visueel uit te lichten:

In ieder geval wilde ik een logo dat ik kon hergebruiken als merk: ik wil de verschillende dingen die ik doe als merk in de markt kunnen zetten, en door een woord achter mijn hoofdlogo te zetten, wil ik daar een merklogo van kunnen maken. Zoiets:

Omdat ik wel besefte dat mijn eigen vaardigheden beperkt zijn op dit gebied, besloot ik een professional in te huren om mijn logo daadwerkelijk te ontwerpen. Ik vond iemand via Fiverr.com, een freelancersplatform waar ik destijds ook de illustrator voor mijn boek vond. Er is een heel groot aanbod en mensen hebben duidelijke portfolios en de diensten zijn doorgaans prima betaalbaar, dus zo hoefde ik niet gelijk een kapitaal kwijt te zijn aan een eigen logo.

Ik stuurde de ontwerper mijn schetsen en lichtte mijn ideeën toe. Hij besloot tot mijn verbazing toch te gaan voor de versie met afbeeldingen erin!

Na wat heen en weer mailen, was de derde versie de definitieve. Hierbij presenteer ik: het bedrijfslogo en de merklogo’s van Millennyum Creative Projects! ^_^

Enerzijds vind ik het natuurlijk wel een beetje een ding dat ik als creatief persoon dit heb uitbesteed, maar van de andere kant is het idee in de basis toch van mijzelf afkomstig en heeft de ontwerper het vooral een stuk professioneler en in bruikbaar bestand uitgewerkt. Vergelijkbaar met hoe het is gegaan bij de cover van mijn boek dus. En nu heb ik ook gelijk twee huisstijlkleuren, want mooie kleurenpaletten samenstellen vind ik écht heel lastig!

Dus nu kan ik aan de slag met het opmaken van mijn facturen en het herstylen van mijn bedrijfswebsite. Er is altijd iets te doen…

Escape from Wonderland

Vorige maand zouden David, Bertine, Jeroen en ik weer een escape room gaan doen. Helaas ging dat niet door en werd het in plaats daarvan een spelletjesavond met Jeroen, Bertine, Richard en ik. Ook gezellig! Maar uiteraard moest die escape room alsnog gedaan worden. Want we hadden een hele bijzondere op het oog: “Escape from Wonderland” in Leiden, oftewel weer eentje in het thema ‘Alice in Wonderland’ (wat zijn daar een hoop van!) en met een superhoge gemiddelde review-score, omdat hij blijkbaar écht bijzonder/goed is. Die wilden we natuurlijk niet missen!

Vaak heb je escape room-bedrijven ergens aan de rand van een stad, die meerdere escape rooms aanbieden. Deze lag midden in het centrum van Leiden en was alleen die in het Alice-thema. Wat betekende dat ze er volledig op hadden kunnen focussen en in de loop der jaren allerlei Alice in Wonderland-prullaria bij elkaar hadden gespaard, waardoor alleen al de wachtruimte en het toilet bewonderenswaardig mooi waren ingericht! Op de tafel stonden uiteraard theekopjes en theepotten, en potten met allerlei snoep, gelabeld met ‘eat me’, ‘lick me’, etc.  :D

De escape room zelf was ook erg mooi opgezet. Ik mag natuurlijk niets spoileren, maar er waren verrassend veel ruimtes om doorheen te gaan met prachtige verborgen deuren die ineens openden als we weer wat hadden opgelost. De puzzels waren interessant en uitdagend en het was goed dat we naar de instructies vooraf hadden geluisterd en regelmatig de taken verdeelden, want als we allemaal tegelijk met dezelfde puzzels bezig waren gegaan, hadden we het niet gered. Het is gebruikelijk dat je je tijdens escape rooms af en toe even niet zo nuttig voelt en op andere momenten juist weer wel. Dat was ook hier het geval, maar ik had bijzonder weinig momenten dat ik het idee had dat ik even niets aan het bijdragen was! We hadden allevier afwisselend onze briljante momenten; het was erg leuk om te merken hoe iedereen diens bijdrage aan het team heeft geleverd! En het was best goed te doen om in ieder geval een globaal idee te hebben welke puzzels er nog waren waar anderen mee bezig waren.

We hebben optimaal gescoord, want met slechts één minuut resterend op de klok, hebben we de ruimte uitgespeeld…  :o Oftewel: we hebben zo veel mogelijk tijd waarvoor we hebben betaald, gebruikt om binnen te zijn en dus optimaal genoten van de ervaring!  :P  En we hebben het echt best goed gedaan. De idioot goede toptijd van een groep Polen (die volgens de medewerkster al meer dan 600 escape rooms hadden gedaan en heel Europa doorreisden op zoek naar de leukste escape rooms) van 35 minuut nogwat hebben we uiteraard niet gehaald, maar dat was ook niet ons streven. Blijkbaar lukt het maar 40% van de mensen om de ruimte binnen het uur uit te spelen, dus we zijn trots en blij!

De leuke en succesvolle ervaring zijn we daarna natuurlijk gaan vieren, met een lekkere lunch. Op naar de volgende escape room!  :D