Ik loop echt dramatisch achter met bloggen… Vorige week zat ik namelijk van dinsdag t/m donderdag in België voor een LARP-evenement. Nadat ik donderdagavond (iets eerder dan de anderen, die pas op vrijdagochtend vertrokken) naar huis was gereden om nog één nachtje in mijn eigen bed te kunnen slapen, kon ik vrijdagochtend alle Victoriaanse spullen uitpakken en vervangen door middeleeuwse, want die middag reed ik alweer door naar Groningen om tot en met zondag met De Soete Inval muziek te maken op Middeleeuws Ter Apel!
Vanaf maandag moest ik overdag gewoon weer naar kantoor, ‘s avonds had ik bandrepetitie met Androneda, dinsdagavond begon mijn coupeuseopleiding weer (eigenlijk de week ervoor al, maar toen zat ik dus op het LARP) en woensdagavond namen enkele bandgenootjes van De Soete Inval me mee uit eten als bedankje voor het feit dat ze deze week van maandag t/m vrijdag in mijn huis mochten overnachten omdat ze een klusje in Nijmegen hadden. Dus… pfff….

Langzaam maar zeker begin ik alle achterstanden in huis, administratie en andere zaken weer wat in te halen, dus vandaag alsnog een blogpost over Middeleeuws Ter Apel (die over het LARP-evenement volgt morgen).

Spelen op Middeleeuws Ter Apel was zoals vanouds weer gezellig. Het voelt daar een beetje als thuiskomen, niet alleen omdat ik er al vaak ben geweest maar ook omdat ik er altijd heel veel bekenden zie. Niet alleen medemuzikanten van andere muziekgroepen, maar bijvoorbeeld ook mijn oud-groepsgenootjes van ‘t Vaerdich Volk en andere re-enactors. Onder de andere muziekgroepen bevond zich Compagnie Gallimaufrey, dus net als vorig jaar kon ik het evenement gezellig samen met Richard doorbrengen en sliep hij ‘s nachts bij mij in de tent! ^_^

Misschien moeten we wel een beetje oppassen dat we niet té klef worden en onze groepen teveel integreren, want toen ik op een gegeven moment met De Soete Inval stond te spelen, kwam er een vrouw op ons af die vroeg: “Waar is Richard?” en toen moesten we uitleggen dat hij toch echt bij een andere band hoorde.   
Toen we op zondag ergens samen stonden te wachten, kwam er een bezoeker op ons af die zei: “Jullie zijn het mooiste stel van vandaag!” Awww…. <3

Zoals De Soete Inval betaamt hadden we weer eens een zeer flexibele samenstelling, maar we hadden gelukkig ruim voldoende bandleden om lekker te spelen.

Naast gewoon langs de straatjes het publiek amuseren hadden we ook dit jaar weer wat extra taakjes. Zo mochten we de stoet bobo’s begeleiden naar het podium waar de officiële opening van het evenement plaats ging vinden. Ook mochten we voorop lopen toen de vechters richting het slagveld liepen.

Nieuw dit jaar was dat we waren gevraagd om een middeleeuwse dansworkshop te begeleiden. Het was een initiatiefje van een van de vrijwilligers en de workshop was bedoeld voor re-enactors, niet voor bezoekers. Maar wellicht zou die volgend jaar worden uitgebreid als het een succes was. En volgens mij was het dat, want er was een behoorlijke opkomst! Het was nog even zoeken qua aanpak voor de workshopbegeleidster, die het voor het eerst deed, en ook voor ons, want wij hadden dat ook nog niet eerder op deze manier gedaan, maar het ging goed genoeg. Met voldoende hilariteit, want de instructie “Eerst een stap vooruit, dan eentje terug. Dan een pas naar links doen en daarna weer eentje naar rechts” werd door de deelnemers spontaan omgezet in een met zingen begeleid “Van vóór, naar achter, van links, naar re-hechts…”  

En uiteraard sloten we zoals de traditie voorschreef, het evenement ook weer samen met alle aanwezige muzikanten af. Had ik jaren geleden nog geen idee wat er allemaal gespeeld werd, inmiddels ken ik alle gebruikelijke liedjes wel en speel of zing ik ze lekker mee!

Volgend jaar ben ik er er dus graag weer bij! (Al hoop ik wel dat ze dan op het grote weiland eens een luifeltje ofzo plaatsen zodat daar ook wat schaduw is, want we zijn in de middagen zowat weggebrand…)

Ik loop ernstig achter met mijn blogposts aangezien ik de afgelopen anderhalve week zo goed als niet thuis ben geweest, dus de komende week ga ik even wat inhalen. Allereerst een blogje over ons optreden met De Soete Inval op Middeleeuws Montfort, waar we twee weekenden geleden stonden!

Het weekend was erg leuk en gezellig. Ze hadden dit jaar uitgebreid, dus het terrein was een stuk groter dan de voorgaande edities. We waren dit jaar daarom niet de enige muzikanten – er was ook een Duitse band uitgenodigd. Wij zworven zoals gebruikelijk over het hele evenemententerrein, dus zowel over het veld waar onze tent stond als het erbij gekomen veld, waar we die Duitse muzikanten op een bankje aantroffen.
Ik: “Zijn jullie de leden van de andere band?”
Zij: “Ja! Leuk jullie te ontmoeten!” *bla, bla, bla* “Oh, willen jullie onze cd hebben?”
Euh, ja, dankjewel!  

Onze mede-muzikanten waren een beetje verbaasd dat ze geen speelschema hadden gehad – ze waren gewend dat ze op vaste tijden ingepland werden maar dat was hier blijkbaar niet het geval…? Inderdaad, welkom in Nederland!   Aangezien zij niet zo mobiel waren als wij, zijn zij op dat andere veld gebleven om af en toe volgens hun eigen schema op een podiumpje daar te gaan muziek maken, dus we hebben ons best moeten doen om op zoveel mogelijk andere plekken muzikale opleuking te verzorgen.

Op een gegeven moment waren we ergens aan het spelen en stonden twee jongens achter ons een beetje te dralen. Nadat ons nummer was afgelopen, kwamen ze naar ons toe. Grinnikend: “Kennen jullie ook ‘Thunderstruck’ van AC/DC?” Heh, wij als band niet, maar ik kan wel een stukje spelen.  

Hoewel het terrein dus vergroot was, was het helaas niet minder beschut gemaakt tegen regen of zon… We waren er eerdere jaren ook al weggebrand en hadden ook al eens onder een bezoekersluifel moeten schuilen voor regen, dus ik zag de (spreekwoordelijke én letterlijke) bui al hangen. Het weerbericht voorspelde namelijk 31 graden (wat het zaterdag ook werd) én bijna net zoveel hitte plus onweer op zondag. Mijn bandgenootjes checkten zowat om de twee uur hun weer-apps, maar ik had de insteek: we hebben de spullen bij ons die we bij ons hebben, we kunnen daaraan én aan het weer niets meer veranderen, dus gewoon gaan met die banaan en we zien wel wat het weer gaat doen.

Maar het was best wel zwaar om te spelen in die hitte. Ik heb erg mijn best gedaan om het groepsmoraal hoog te houden. Ook Flip’s rug hield het niet lang vol, dus besloten we om mijn houten bankje mee te zeulen zodat hij tijdens het spelen erbij kon gaan zitten.   Gelukkig was het op de meeste momenten wat bewolkt en waaide het wel wat, anders was het niet uit te houden geweest. En: na sluitingstijd konden we een ijsje scoren bij een nabijgelegen boerderij!  

Toch besloot de organisatie het evenement op zondag eerder af te breken. Om 4 uur werd omgeroepen dat het festival om half 5 (in plaats van 6 uur) zou sluiten en werden de bezoekers vriendelijk doch dringend verzocht vast naar huis te gaan. De re-enactors mochten al gelijk beginnen met afbreken. Dat was niet voor niets, gezien het weerbericht.

Desondanks kwam die beslissing te laat: we waren nog maar net teruggekeerd naar onze tent en omgekleed om de boel af te gaan breken, of de wind stak op. Om ons heen gingen diverse luifels de lucht in of plat. En toen kwam de stortregen.

Gelukkig stond Wigo niet al te lang in de file om met de bus het terrein op te kunnen en werkte mijn plan om zo effectief en efficiënt mogelijk alles af te breken: al onze spullen rechtstreeks vanuit de tenten de bus in flikkeren en vervolgens met z’n allen steeds één van onze tenten afbreken (en zeiknat in de bus mikken), in plaats van dat iedereen tegelijkertijd zijn eigen tent afbrak.

Wij hebben gelukkig geen schade gehad – we waren alleen maar nat tot op onze onderbroek. Helaas gold dat niet voor alle deelnemers. Dikke complimenten voor de organisatie en hun vrijwilligerscrew: niet alleen kwamen ze tijdens het hele weekend regelmatig even inchecken of alles nog goed ging, maar ook in de noodsituatie kwamen ze van alle kanten te hulp om aan scheerlijnen te gaan hangen of om te helpen de boel enigszins droog te houden. Go Cranenburch Events! <3

Omdat mijn huis maar een uurtje rijden van Montfort ligt en op de route van de rest, zijn we eerst met z’n allen bij mij thuis gaan opdrogen en pizza eten, voordat de andere bandleden hun reis vervolgden. En gelukkig is iedereen veilig thuisgekomen. Bovendien: na regen volgt zonneschijn!  

Dit weekend mocht ik eindelijk weer eens spelen bij de Slag om Doornenburg in kasteel Doornenburg! Ik stond er vroeger al eens met mijn re-enactmentgroep, en ik had er in 2018 mijn eerste optreden als bandlid bij De Soete Inval. Ook het jaar daarna speelden we daar weer en, na een corona-pauze, in 2022 nogmaals (maar jammergenoeg kon ik daar toen niet bij zijn). In 2023 en 2024 werden we helaas niet geboekt. Iets met een wisseling van het bestuur die blijkbaar andere voorkeuren had. Dat bleek overigens goed uit te pakken voor Richard, want die mocht er toen met zijn groep Compagnie Gallimaufry spelen. Tssss… concurrentie!    Maar dit jaar hebben we ons plekje terug geclaimd.  

Omdat het voor mij maar 40 minuten rijden is, overwoog ik om gewoon thuis te gaan slapen en me het gedoe met een tent opbouwen (en nat mee naar huis nemen) te besparen. Maar we zouden een nieuw groepslid introduceren en dan is het ook wel leuk als er veel mensen na sluitingstijd blijven om te socializen. Bovendien zou de groep anders zonder luifel zitten en dat was natuurlijk ook niet zo leuk voor ze.

Ik herinnerde me namelijk dat het altijd heftig weer is op dat veld bij het kasteel. Of wegbranden, of wegregenen, of wegwaaien. En de voorspellingen voor zondag waren wederom niet al te best. Zaterdag hadden we geluk, want hoewel het drukkend warm was, hield de zon én de regen zich heel erg in. Op zondag begon het na het middaguur wel te regenen en, zoals ik al verwacht had, werd het alleen maar erger en hield het niet meer op. Daardoor konden we niet meer de stoet richting het steekspel-veld muzikaal begeleiden en moesten we na twee nummertjes spelen op het slagveld (om het publiek te vermaken in afwachting van de komst van de ridders) alweer richting een afdakje vluchten. De rest van de middag hebben we onder onze luifel staan spelen voor de plukjes bikkelende bezoekers (op zo’n moment is iedere positieve vibe die je weet uit te stralen welkom, dus het was heel dankbaar om kletsnatte mensen toch te zien dansen op onze muziek) en hebben we onszelf vermaakt met het zingen van canons en andere liedjes en chips eten, totdat de organisatie kwam melden dat ze het evenement eerder stopten wegens gebrek aan publiek, en we om half 5 al met onze auto’s het terrein op mochten om af te breken.

Desondanks hebben we ons goed vermaakt. Het was niet heel druk qua publiek, maar we hebben echt heel leuke interacties gehad met de andere deelnemers! Ik zag ook weer diverse bekenden, waaronder mensen die ik al heel lang niet meer had gezien, zoals Gerard en Marijke. Laatstgenoemde had haar kitten meegenomen en precies op het moment dat ik even hoi kwam zeggen, moest ze haar auto wegzetten en had ze een kattenoppas nodig. Géén probleem! <3 <3 <3

De media heeft ons ook goed weten te vinden, want we zijn prominent in beeld én te horen in het videoverslag van BN De Stem. Wel jammer dat ze nét dat éne nummer dat we niet meerstemmig speelden en dus wat saai was, hebben gekozen om op te nemen… Ach ja.

We hadden zoals gezegd ook een nieuwe trommelaar bij ons: Onno was er voor het eerst bij als Invaller, aangezien Wigo niet kon. Dat was natuurlijk wel even wennen, want hij kent ons repertoire nog niet zo goed, maar gelukkig pikte hij alles heel snel op! Op vrijdagavond hebben we de nummers en speciale dingen in de arrangementen even doorgenomen en tijdens de optredens wachtte hij gewoon totdat hij het liedje doorhad, voordat hij inviel met de trommel. Bij diverse nummers werkte dat zelfs juist leuk! Wel blijken djembé-spelers (wat hij vooral is) net een ander slag percussionisten te zijn dan ik gewend ben, want ze blijken de neiging tot versnellen te hebben… dus naast het aansturen van de groep wat betreft de keuze van nummers en start-/stopmomenten moest ik regelmatig ook hard werken om de boel op een constant tempo te houden.   

Onno past gelukkig prima in de groep en het ging ook lekker qua samenstelling van ons groepje. Die is natuurlijk iedere keer anders. Het ging er gemoedelijk aan toe, onze instrumenten waren qua volume heel goed op elkaar afgestemd, iedereen deed automatisch zijn taak in het kampement en we wilden allemaal rond dezelfde tijd slapen, dus dat werkte goed!  

Er was maar één oepsje: de waterton. Onno heeft een grote bus en hij had zich heel lief opgeofferd om in plaats van Wigo, die normaal al onze groepsmeuk in zijn bus meeneemt maar er nu dus niet bij kon zijn, onze groepsspullen, waaronder die waterton, mee te nemen. Toen ik hem ging vullen bij het waterpunt lekte het water er aan de onderkant net zo hard uit als dat het erin stroomde… Blijkbaar had hij van Wigo geen instructies gekregen om de ton nat te maken voorafgaand aan het evenement om hem waterdicht te maken? “Jawel”, was het antwoord, “ik heb hem een uur lang in het water gelegd!” En dat ook nog nadat het arme ding 3 weken lang in een bloedhete bus was blijven liggen… leerpuntje voor de volgende keer!   Met mijn grondzeil hebben we vrijdagavond een zwembadje geknutseld om hem in te leggen, maar ook dat mocht niet meer baten. Hij ligt nu bij mij thuis in de badkuip, zodat we hem hopelijk over twee weken weer kunnen gebruiken. Mits ik de stop uit de opening krijg zodat ik hem weer kan vullen. Want die is net nieuw gedraaid door Flip en blijkbaar enorm opgezwollen in de regenbuien en nu klemt hij zo vast in het gat dat ik hem er niet meer uit krijgt. Dus éérst moet de bovenkant van de ton helemaal opdrogen en dan moet hij weer helemaal op nieuw door en door vochtig worden gemaakt. Zucht…

Ook ligt mijn garage momenteel niet alleen vol met de groepsspullen (in afwachting van het volgende evenement, wanneer alle meuk weer door Wigo wordt ingeladen – als onderdeel van een complex logistiek plan), maar hangt ook mijn tent en luifel aan het plafond op te drogen. Gelukkig maar dat Geert en Onno met een vooruitziende blik hun tenten op zondagochtend al hadden afgebroken en samen met al hun meuk in mijn tent hadden gestald, anders had ik die ook nog ergens moeten zien uit te hangen…

Echt, de meeste mensen hebben geen idee wat voor voorbereidingen en na-handelingen er allemaal bij zo’n evenement komen kijken!  

Dit Pinksterweekend heb ik beide dagen muziek gemaakt, maar wel bij verschillende muziekgroepen!

Zondag mocht ik met Goet ende Fyn meespelen tijdens Kaeskoppenstad in Alkmaar. Wouter had me namelijk gevraagd om die dag voor hem in te vallen omdat hij ergens anders moest spelen.

Vooraf stuurde ik door wat ik al aan (semi-)middeleeuws repertoire kende en er kwamen flink wat nummers overeen met hun eigen vaste repertoire, dus dat moest vast goedkomen. Desondanks was het natuurlijk wel een beetje spannend, want we hadden vooraf niet samen gerepeteerd. Iedere groep heeft toch zijn eigen afspraken en arrangementen waar je van op de hoogte moet zijn, maar die ontving ik niet vooraf. En hoewel we eigenlijk hadden afgesproken een uur eerder te arriveren dan de tijd waarop we moesten beginnen en dan gezamenlijk het repertoire nog even door te nemen, verliep het niet helemaal zoals ik had gehoopt en werd het een nogal chaotische briefing… Bijkomende uitdaging was dat, zoals gebruikelijk, ik soms een nét iets andere versie van het melodietje kende dan zij, het in een andere toonsoort speelde, of dat zij een heel andere naam hanteerden voor een liedje dan de naam waaronder ik ‘m kende. Het is bijvoorbeeld best verwarrend als de bandleider “Narrendans” roept en vervolgens de Morendans inzet en ik daar dan ook nog eens een paar noten in moet aanpassen.

Uiteindelijk besloot ik om alles maar gewoon over me heen te laten komen, mee te spelen wat ik herkende, de tamboerijn erbij te pakken als ik om welke reden dan ook niet mee kon spelen, en achteraf wel correcties of aanvullende instructies te ontvangen om die de volgende keer toe te passen.

Helaas was er ook niet heel veel mogelijkheid om te spelen vanwege de hoosbuien – we konden pas een uur na aanvangstijd daadwerkelijk beginnen met spelen en ook op andere momenten van de dag hebben we binnen moeten schuilen. Aan het eind van de dag hebben we maar gewoon in het centrale gebouw waar ook de vrijwilligers / figuranten schuilden gespeeld, samen met een groep die ik van andere evenementen kende. Een oorverdovend kabaal met alle trommels, meerdere doedelzakken plus andere instrumenten in een kleine ruimte natuurlijk, maar wel gezellig en sfeervol, en het voorkwam een sippe afsluiting van de dag.

Hoewel het dus geen gigantisch succes was, hadden mijn mede-muzikanten het wel al over het instuderen van repertoire voor een eventuele volgende keer, dus volgens mij ging het goed genoeg.

Na afloop reed ik vanuit Alkmaar naar Boxtel, om bij Richard te blijven overnachten. Hij had die dag in het Archeon opgetreden en de volgende dag zouden we met allebei onze bands (hij met Compagnie Gallimaufry, ik met De Soete Inval, plus nog een hoop andere concullega’s) spelen op de Nassaudag in Breda!

Vanwege logistieke uitdagingen (zijn band moest eerder beginnen dan de mijne, hij moest zijn bandleden nog ophalen en beiden hadden we veel spullen bij ons) konden we er niet eens samen heen rijden. En ik wist ook al dat we elkaar gedurende de dag niet of nauwelijks zouden gaan zien, want ik herinnerde me van vorig jaar dat het evenement nogal wijd verspreid door de stad was en alle muziekgroepen hebben er een vast speelgebied. Vorig jaar kwamen we elkaar toevallig tegen tijdens een locatiewissel, maar dit jaar had de organisatie (wijselijk) besloten iedereen de hele dag op dezelfde plek te laten staan.

Gelukkig hadden we dit jaar een veel betere plek, want we hadden veel meer vrijheid om, binnen de grenzen van het gebied, zelf een plek te kiezen en deze was ook veel drukker bezocht. We konden onder andere in een park spelen en op het Kasteelplein. Omdat het kasteel die dag bij uitzondering te bezoeken was, kwam daar veel publiek op af. Dermate veel dat er op een gegeven moment een rij stond vanaf het kasteel tot aan het andere eind van het plein… We zijn dus naast de rij gaan staan spelen omdat die mensen toch niet weg konden en hebben geprobeerd hun wachttijd wat te verlichten met onze muziek. ^_^

Het weer was maandag ook vele malen beter dan de dag ervoor; het was niet alleen droog maar zelfs warm! Hoewel ik veel minder energie hoefde te steken in meespelen met de groep dan op zondag, hebben we wel veel meer gespeeld en gelopen, dus ik was behoorlijk moe aan het eind van de dag. Gelukkig kon ik die weer bij Richard thuis afsluiten. Zo fijn om een vriendje te hebben met wie je verhalen over je gezamenlijke bezigheden kunt uitwisselen terwijl je elkaars vermoeide voeten masseert! <3

We zijn weer terug uit Duitsland. Sturm auf Zons is een evenement waar we jaarlijks met De Soete Inval mogen komen optreden en ik ga er graag heen, want het is altijd heel sfeervol. Maar ook zwaar, want we moeten al op vrijdagavond spelen, terwijl we normaal gesproken op reenactmentevenementen alleen op zaterdag en zondag hoeven op te treden en we de vrijdag aan opbouwen van het kampement kunnen bestden. En er waren, zoals gebruikelijk, weer wat extra uitdagingen.

Flip kwam oververmoeid aan, dus op vrijdagavond hebben we zonder hem moeten spelen. En op zondag had Wigo een andere klus, dus moesten we het zonder trommelaar stellen. We hebben even overwogen of een van ons het trommelen zou kunnen overnemen. Wigo gaf een kort lesje en ik moet zeggen dat het me makkelijk afging om de slagtechniek toe te passen! Maar interessante roffeltjes maken tijdens de liedjes is wel weer iets anders, en uiteindelijk besloten we ten eerste dat we het beter niet dan slecht konden doen, en ten tweede was er niet dermate veel plek in onze auto’s vrij dat er ook nog een grote trom bij paste. Want Wigo neemt doorgaans de gezamenlijke spullen mee met zijn enorme bus, maar aangezien hij eerder weg moest, moesten we een deel van die spullen dus al eerder meegeven en een ander deel in onze eigen auto’s naar huis zien mee te nemen. Wat normaal gesproken niet zo’n probleem is voor mijn car of holding, maar Geert carpoolde met mij dus moest ik alle zut op een dusdanige manier in de auto tetrissen dat er een zitplek voor hem vrij bleef – en dat beperkt de stapelcapaciteit toch behoorlijk (in ieder geval als je ook wil voorkomen dat alles tegen de inzittenden / door de voorruit vliegt als je hard moet remmen).

Gelukkig bleek het eigenlijk best prima te gaan zonder trommel! Hoewel ik soms hard moest werken om te voorkomen dat we in tempo versnelden, en een paar nummers duidelijk leden onder het gemis van een opbouwend geroffel, kwamen nummers die we driestemmig speelden eigenlijk heel leuk uit de verf, omdat de samenklank van de doedelzakken op die manier meer focus kreeg. Andere nummers heb ik begeleid op mijn tamboerijn, voor de afwisseling.

En dan was er nog de daadwerkelijke “sturm”. Toen we arriveerden was het gelukkig droog, hoewel de grond ook kurkdroog was en het erg lastig was om onze haringen de grond in te krijgen. Maar op zaterdag was het regenachtig en vielen er regelmatig wat buitjes. Vanaf 3 uur ‘s middags begon het echt te hozen en is het pas laat in de avond weer droog geworden. Wat betekende dat we die dag maar drie uurtjes hebben kunnen spelen, want er was nergens een overkapping om onder te gaan staan en hoewel we onze eigen luifel langs de straat hadden gezet, stonden we net buiten het dorpje en was daar dus geen publiek. Het publiek vertrok sowieso door de regen, dus de organisatie heeft die dag de markt ook twee uur eerder gesloten dan de bedoeling was. Erg zonde.

Ik ben daardoor wel flink opgeschoten met mijn weefsel. Ik had mijn weefgetouw meegenomen om iets nuttigs te kunnen toen buiten openingstijden en dat bleek dus maar goed ook. Helaas zit het weefsel vol fouten, want ik heb al meerdere jaren niet meer aan kaartweven gedaan en ben duidelijk uit de oefening.  

Gelukkig was het weer op zondag vele malen beter. Het is toen zo goed als droog gebleven, ondanks de 50 tot 60% kans op regen, en het werd nog flink warm in het zonnetje!

Het publiek was ook nog steeds enthousiast. Duitsers reageren sowieso gemiddeld leuker op entertainers, zijn guller wat betreft donaties in ons bakje gooien, én een stuk netter dan de gemiddelde Nederlander: herhaaldelijk zag ik iemand iets oprapen dat naast de prullenbak was beland om het er alsnog in te deponeren, terwijl men bij ons het afval alleen globaal richting een prullenbak mikt en soms niet eens kijkt of het er wel in terechtkomt.

We hebben ook de meeste bijzondere verzoekjes ooit gehad. Eerst kwam er een vrouw op mij af die een van de handelaren bleek. Ze had voor het eerst een sluier meegenomen, die ze van iemand had gekregen, maar had geen idee hoe ze die op haar hoofd bevestigde. Ze vond mijn sluier er mooi uitzien, dus kon ik haar misschien helpen aankleden? Natuurlijk kon ik dat.  
Later sprak een Italiaans meisje van een andere kraam me aan. Haar schoenen waren helemaal natgeregend en ze had alleen nog maar slippers om op te lopen. Kon ik haar wellicht een paar schoenen lenen? Mjah, mijn goede wandelschoenen leende ik liever niet aan een wildvreemde uit… dus bood ik haar mijn authentiek Nederlandse klompen aan. Maar die bevielen haar om mij onduidelijke redenen toch niet helemaal, dus is ze verder gaan vragen…  
Ook zijn we grondig uitgehoord door een Japanse sociologiestudente die als huiswerkopdracht wilde weten wat we nou zo leuk vonden aan dat reenacten en wat we allemaal wel en niet deden.
En dan was er nog de hilarische verwarde blik van Flip, toen die werd gevraagd of we als verzoeknummer “Hips don’t lie” van Shakira wilden spelen? Ik moest hem uitleggen wat dat voor liedje was, en de dame in kwestie dat het niet noodzakelijk een voor doedelzak geschikt nummer was.      

En zo is het dus toch een mooi weekend geworden.

Het speelseizoen is geopend voor De Soete Inval! We startten dit weekend in Vaassen, op Middeleeuws Festijn Cannenburch.

Inmiddels zijn we min of meer de vaste band die wordt ingehuurd door Cranenburgh Events voor hun historische evenementen (ze organiseren o.a. ook Middeleeuws Montfort en Historisch Festival Nederland) en dat is natuurlijk fantastisch voor ons! Het is ook fijn dat dit evenement voor mij maar een uur rijden is (nou okee, anderhalf uur in de vrijdagmiddagspits) en altijd heel relaxt – we spelen doorgaans tussen 11.00 en 17.00 uur, wat prima te doen is (op andere evenementen worden we bv. ook wel eens van 10.00 tot 20.00 uur ingepland en dan moet je je energie echt goed verdelen over de dag om het vol te houden!).

Vooraf was het wel weer even stressen, want onze trommelaar moest plotseling worden geopereerd en kon niet meegaan vanwege de herstelperiode. Dat hoorden we de dag voor vertrek. En onze vaste vervanger is aan het verhuizen. Dus trommelden we (pun intended) ons vroegere bandlid weer op, die gelukkig bereid was om in te vallen. Na wat logistieke organisatie was hij voorzien van kleding, tent en instrument en konden we toch optreden. Pff, De Soete Inval maakt haar naam weer waar…  

Op zaterdag was het veel warmer dan voorspeld, op zondag was het zoals voorspeld behoorlijk frisjes met slechts 12 graden, en de koude wind en regenbuitjes hielpen niet echt. Gelukkig heeft dat het publiek er niet van weerhouden om te komen opdagen en viel de grootste regenbui precies op het moment dat we wilden gaan lunchen, dus we hebben toch nog veel kunnen spelen. En ook ‘s nachts heb ik het warm genoeg gehad in de tent, want ik weet inmiddels wat ik moet meenemen en hoe ik mijn slaapplek moet inrichten om geen kou te lijden.

Het publiek reageerde erg enthousiast, dus dat was heel leuk om voor te spelen. Ik probeer steeds vaker om tussen onze nummertjes door, iets uit te leggen over onze instrumenten. Dat slaat namelijk ook goed aan én het geeft de andere bandleden de mogelijkheid om even pauze te nemen als ze vermoeid zijn, zonder dat we meteen het publiek kwijt zijn.
Aan het eind van de dag waren er twee kinderen heel enthousiast voor ons aan het dansen en luisterden ze aandachtig naar de instrument-uitleg. Aan het eind van het optreden kwam één van hen me zelfs een dikke knuffel geven. Aww… dan doe je, zeker als geen kindervriend zijnde, iets goed, toch? ^_^

Afgelopen vrijdag t/m zondag vond in Groenlo de Slag om Grolle plaats: een 17e eeuws evenement dat eens in de twee jaar wordt gehouden. Wij zouden er met De Soete Inval spelen (en Richard met Compagnie Gallimaufry), maar het verliep allemaal weer eens niet zonder slag of stoot.

Zo was er gedoe met de overnachting. Afgelopen keren hadden mijn bandgenootjes (ik was nog nooit eerder mee geweest) hun tenten steeds in het kampement bij een bevriende groep opgeslagen. Maar ten eerste was er maar zeer beperkt ruimte op die standaardplek en was het de vraag of ik er nog met mijn tent bij kon, wat een week voor het evenement nog steeds niet was bevestigd. En toen bleek er ineens helemaal geen ruimte te zijn voor welke tent van ons dan ook, want dat was vergeten af te stemmen met betreffende groep en die zaten inmiddels helemaal vol. Grom. Wat dat betreft was het een geluk bij een ongeluk dat Richard (die bij mij in de tent zou slapen) en ik vanwege het overlijden van zijn vader hadden besloten een dag minder te gaan en voor het gemak op en neer te rijden vanuit Nijmegen, in plaats van een tent op te bouwen.

Oh ja, die ‘dag minder’… Het is een driedaags evenement, in tegenstelling tot de meeste middeleeuwse evenementen waar we heen gaan: we bouwen doorgaans vrijdagmiddag op, spelen op zaterdag en zondag en breken op zondagavond weer af. De Slag om Grolle begint op vrijdag al, en dus is het de bedoeling dat je donderdagavond opbouwt. Maar ook daar was onduidelijkheid over, omdat onze groep er de afgelopen jaren blijkbaar alleen op zaterdagen en zondagen had gespeeld. Sommigen wisten dat en gingen daar vanuit. Anderen hadden niet door dat het een 3-daags evenement was. Weer anderen (zoals ik) dachten dat we alle 3 de dagen zouden spelen. En in het contract stond iets anders dan onze contactpersoon dacht afgesproken te hebben. Zucht. Dus speelden we vrijdag halsoverkop alsnog, maar met een kleinere delegatie dan de andere dagen.

Ondanks alle frustratie vooraf, was het gelukkig wel een enorm leuk evenement! Het is echt heel erg groot, met vele re-enactmentgroepen en lokale figuranten en bijna de complete binnenstad is sfeervol aangekleed. Bij de meeste historische festivals betekent dat een tentenkampement op een weiland, of zijn er gewoon wat standjes in het stadscentrum geplaatst, liggen er her en der strobalen en zijn wat moderne borden afgedekt met een jute zak. Niet in Groenlo: de straten waren bestrooid met bladeren en houtsnippers. Er waren overal houten hutjes in de straten gebouwd die als onderkomen voor groepen dienden (inclusief daadwerkelijk draaiende molen!) Woonhuizen waren aangevuld met stoffen luifeltjes, winkeletalages bevatten historische spullen en in de straten stonden overal requisieten.
Verder was er heel veel vermaak in de vorm van muziek (waaronder wij), rondlopende entertainers, uitbeelders van beroepen, hoerenstraten, marcherende groepen en meer, allemaal in behoorlijk mooie kostuums, waardoor het centrum heel levendig werd en je je echt even in een andere periode waande!
Wat een werk moet dit zijn om op te bouwen (en weer af te breken)… ik snap waarom ze het niet ieder jaar doen!

Op de vrijdag kwamen vooral schoolklassen een bezoekjes brengen. Ze moesten soms opdrachten maken, zoals ‘fotografeer een vlag’, dus het vaandel op onze kar is veelvuldig op de kiek gezet.    Op de zaterdag waren er juist veel meer volwassen bezoekers. Dat gaf weer een compleet andere sfeer.

Helaas heb ik zelf weinig meegekregen van de uitbeelding van de daadwerkelijke slag, want dat vond een stukje verderop plaats, terwijl wij muziek moesten maken. Alle muziekgroepen hadden een vaste programmering: 3x per dag een uur spelen met een uur pauze ertussen. Daardoor speelden we minder lang dan we normaal gesproken doen als we vrij rondlopen, dus dat was wel relaxed. Maar een uurtje is erg weinig als je zelf nog iets wil zien. Ik slaagde erin om gedurende de twee dagen dat ik er was, beetje bij beetje alle centrumstraatjes te bekijken, maar het re-enactmentkampement met soldaten heb ik helaas niet weten te bereiken.

Gelukkig trof ik wel gelijk de eerste dag de standjes met re-enactment handelswaar, en kon ik eindelijk bij mijn 17e eeuwse outfit passende schoenen en hoed kopen!

Kortom: als je overweegt eens naar een historisch evenement te gaan, kan ik de Slag om Grolle zeker aanraden!

Er zijn te veel leuke dingen om te doen in het leven! Dus probeer ik er maar zoveel mogelijk in één dag te proppen. Bij voorkeur dingen die ik met mijn vriendje samen kan doen! ^_^

Zaterdagochtend reden Richard en ik dus eerst naar Zeist, voor de workshopdag van Stichting Draailier & Doedelzak. Vorig jaar gaf ik een van die workshops en zat Richard bij mij in de les. Dit jaar volgde ik zelf weer een workshop, namelijk die van Jean-Pierre van Hees voor (ver)gevorderde doedelzakspelers.

Hoewel ik veel van de versieringen die we behandelden al ken en regelmatig toepas in mijn liedjes, was het goed om er eens wat meer bij stil te staan en er bewuster keuzes in te maken. Een goede toevoeging was alle achtergrondinformatie die hij vertelde over de doedelzak en zijn tips over intonatie, dus het was zeker een nuttige en interessante workshop!

Richard had voor zijn workshop als voorbereiding een (deel van een) nummer moeten kiezen dat hij interessant vond. Naderhand hoorde ik van hem dat een van de andere deelnemers een nummer van Androneda had gekozen omdat hij de doedelzakpartijen daarvan zo mooi vond. Wauw, wat een compliment! <3

Om 5 uur sprongen we snel in de auto terug naar huis om te koken en ons om te kleden in onze middeleeuwse outfit, want we waren door Thom uitgenodigd om aanwezig te zijn bij zijn besloten middeleeuwse festivalletje! Hij heeft namelijk een nieuw huis met belachelijk grote achtertuin, waar genoeg ruimte is voor een heel tentenkampement. Helaas konden we dus niet het hele weekend aanwezig zijn, maar als muzikanten waren we vast ook welkom om alleen op zaterdagavond de daar in elkaar getimmerde taveerne te komen opleuken? En welkom waren we inderdaad!

We hadden een groot deel van ons assortiment aan instrumenten meegesleept: meerdere doedelzakken, draailier, cister, fluit en tamboerijn. En natuurlijk onze zangstemmen plus liederenbundels.
Richard en ik maken wel eens samen muziek en we hebben al een klein gezamenlijk repertoire, maar dat bestaat vooruit uit modernere nummers, zoals ‘Dust in the Wind’, ‘Country Roads’ en ‘The Islander’ van Nightwish. We spelen weliswaar allebei in middeleeuwse bands, maar hadden van dat repertoire eigenlijk nog nooit samen iets gedaan. Voorafgaand aan deze avond had ik een lijstje gemaakt van leuke middeleeuwse liedjes die ik ken en Richard had daarvan een paar aangevinkt die hij ook kent of waarvan hij dacht dat hij er wel wat akkoorden tegenaan kon improviseren. Dat was onze gehele voorbereiding voor de avond.    

We begonnen keurig met middeleeuwse liedjes. Niet veel later schoof Jan-Willem met zijn prachtige stem en luit aan en wisselden we elkaar af of speelden we wat samen. Op een gegeven moment evolueerde het naar wat moderner spul, waarbij steeds meer mensen aanschoven om mee te trommelen of mee te zingen, om te eindigen met het met z’n allen meeblèren van Schotse publiedjes, Rammstein, Metallica en zelfs een uitbundige poging tot een meerstemmige Bohemian Rhapsody!  

Hoewel mijn doedelzak al vanaf het begin van de avond niet zuiver was vanwege het vocht dat er nog in zat van de hele dag spelen tijdens de workshop, en het allemaal niet geheel georganiseerd of goed ging, hebben we ontzettend leuk samen gespeeld! Richard en ik voelden elkaar heel goed aan en volgens mij heb ik nog nooit zoveel geïmproviseerd tijdens het spelen. Ik heb zelfs voor het eerst blokfluit gespeeld voor publiek! Terwijl ik nog helemaal niet goed blokfluit kan spelen en ik 80% van de meegespeelde nummers zelfs nog nooit eerder had geprobéérd te spelen op een blokfluit.   Maar hee, er was geen druk en het voelde alsof het helemaal prima was dat we daar maar wat aanklooiden, als het maar gezellig was. Dat hielp me enorm om gewoon lekker muzikaal lol te maken.

Het was voor mij best wel bijzonder om zo muziek te maken. Zingen rondom het kampvuur is me niet vreemd en middeleeuwse muziek maken voor bezoekers ook niet, maar deze setting was een soort tussenvorm daarvan: onbetaald en vooral gewoon voor de eigen gezelligheid, maar toch een beetje in de personages van middeleeuwse entertainers. Ik heb echt enórm genoten; dit is helemaal de setting waarin ik me op mijn gemak voel en zéker als ik het mag doen met mijn lieve getalenteerde vriendje! <3

Als echte rondreizende muzikanten werden we continu voorzien van gratis drankjes en we kregen zelfs nog een kliekje van het toetje van die dag (dadelpudding – omnom!) toegestopt. Dat het op een gegeven moment begon te regenen mocht de pret niet drukken; wij en alle instrumenten pasten nét onder het afdakje en het bleef de hele avond ontzettend gezellig. Voordat ik het wist was het al 1 uur ‘s nachts en moest het volume worden gedempt vanwege de buren, wat voor ons het signaal was om onze spullen weer in te pakken en het tentenkampement achter ons te laten.

Ik begreep van Thom dat het plan is dit ieder jaar te organiseren, dus wat mij betreft komen we volgend jaar ook weer aanwaaien om sfeer (en herrie) te maken! ^_^