Afgelopen week was weer de jaarlijkse collecteweek voor de Dierenbescherming. Dit jaar ben ik geen wijkhoofd meer, omdat ik wat heb geschrapt in de hoeveelheid dingen die ik doe. Maar ik ben wel collectant gebleven, dus heb ik weer wat leuke anecdotes en foto’s voor jullie van mijn belevenissen bij het langs de deuren leuren!

Dat ik al een flinke tijd in mijn wijk met de bus rondga, blijkt overigens op te gaan vallen. Een vrouw riep toen ze open deed: “Een bekend gezicht ieder jaar!” Heh, ik word zo nog eens een bekende wijkbewoonster.  

Het collecteren leidt soms ook tot bijzondere en mooie gesprekjes. Zoals even bijpraten met een oud-collega en met een oud-naailesgenootje die in mijn wijk wonen. Maar ook iemand die ik niet ken, maar langs wiens huis ik regelmatig fiets. Ik had gezien dat ze al een tijd enorm aan het verbouwen waren en toen ik daar iets over opmerkte, kwam er een heel verhaal van de bewoonster over hoe zwaar en moeilijk het allemaal was, maar ook over haar huisdieren en meer.

De gesprekken tussen de bewoners onderling zijn soms ook hilarisch:

Van achter de voordeur: “Dees! De deurbel!!”
“[onverstaanbaar]”
“Ja ja, pappa doet wel open…”
De deur opent en een man kijkt me verbaasd aan: “Oh, ik dacht dat je mijn avondeten was!”

De manier waarop mensen met collectanten omgaan, verschilt nogal:

Een vrouw doet open met een mobieltje tegen haar oor. “Ik ben aan de telefoon”, zegt ze, en doet de deur weer dicht.
Okee… Nou ja, dan ga ik weer verder.
Als ik om haar huis heen loop, hoor ik ineens geklop tegen het raam. Ik zie de vrouw staan, die geld omhoog houdt. Ik loop weer terug naar de voordeur en ze doet alsnog geld in mijn bus. Blijkbaar bedoelde ze dat ik even moest wachten totdat ze uitgebeld was?

Een andere bewoner doet open en geeft niks, maar meldt me: “Tsja, het is een beetje brutaal om van achter het raam ‘nee’ te knikken, hè?”
Heel netjes van hem, want na half 8, als het inmiddels donker is, doen veel mensen domweg niet meer open terwijl ze overduidelijk thuis zijn.

Na aanbellen bij een ander huis hoorde ik wat gemorrel en keek er vervolgens een jongetje door de brievenbus naar buiten. “De deur zit op slot.”
Ik: “Ah okee. Is pappa of mamma thuis?”
Het jongetje loopt weg en komt even later weer terug, met nog een ander kindje ernaast. “Hoe heet jij?”
Ik: “Ik heet Lenny. Is dat je zusje?”
Jongetje: “Ja.”
Ik: “Heb je pappa of mamma al gevraagd om te komen?”
Jongetje: “Pappa wil niet.”
Okee dan…

Kinderen leveren wel vaker bijzondere situaties op. Het was al donker en ik belde ergens aan, waarna een jongen, zonder iets te zeggen, de deur een klein stukje open deed en vervolgens weer wegrende. Euh… en nu? Ik hoorde hem binnen ook niks tegen iemand zeggen. Ik heb even gewacht totdat een vader of moeder kwam, of hij zelf terugkwam, maar er gebeurde niets. Ik heb de deur uiteindelijk zelf maar weer in het slot getrokken en ben doorgelopen.

Veel mensen zeggen gewoon ‘nee’ als ze niks willen geven, maar sommigen voelen de behoefte om het toe te lichten:

Vrouw: “Ik heb helemaal niks met dieren… Wel met planten enzo.” *kijkt over haar schouder naar binnen waar de tv hoorbaar aan staat* En ja, ik kijk inderdaad net naar de wolf op de tv. Maar verder niet.”

Man: “Mjah, de Dierenbescherming… Als ik naar de beelden kijk, dan… Ik kan wel iets geven, maar dat is dan niet van harte.”
Ik: “Het is helemaal aan u of u wat geeft.”
Man: “Nou, een andere keer dan. Veel sterkte.”

Oudere vrouw: “Er zijn er al zoveel aan de deur geweest… Ik ga zelf een keertje rond denk ik. Als bejaarden krijgen wij ook niet meer zoveel!”

Aangezien niet iedereen uit Nederland komt en er soms een taalbarrière is, of mensen gewoon niet bekend zijn met het fenomeen ‘collecte’ of de Dierenbescherming, is het soms wat improviseren:

Meisje met hippe bril, piercings en buitenlands accent: “Dierenbescherming? Wat is dat?”
Ik leg uit wat ze doen.
Meisje: “Okay, cool.”
Ik: “Wil je iets doneren?”
Meisje: “Nee.”

Man: “I have no money, no dinero. It’s for animals?”
Ik, signalerend dat hij Spaanstalig is: “Si, es por los animales.”
De man zijn gezicht licht op en hij zoekt alsnog naar geld, wat hij helaas écht niet vindt. Overduidelijk teleurgesteld meldt hij: “No tengo, lo siento.”
Ik: “Está bien, adios!” (Note to self: voor volgend jaar voorbereiden hoe je “Je kunt ook met QR-code betalen” in het Spaans zegt.   )

Die QR-code werkt trouwens ieder jaar beter. Er zijn nog een hoop mensen, vooral ouderen, die het eng vinden om met mobiele telefoon te betalen, maar er maken steeds meer mensen gebruik van. Eén oudere dame stond ervoor open dat ik haar door het proces heen praatte, waardoor ze voor het allereerst op die manier iets heeft betaald.
Ook grappig om te constateren wat mensen wel en niet opvalt als ze mij met mijn bus zien staan. Sommigen zien meteen dat ze zowel geld kunnen inwerpen als met QR-code kunnen betalen, anderen moet ik wijzen op de mogelijkheid digitaal iets over te maken als ze geen contant geld kunnen vinden, en er was ook een persoon die initieel alleen de QR-code op de bus zag en zei: “Oh, ik kan niet met zo’n code werken”, die ik moest uitleggen dat er ook nog steeds gewoon cash in kon.

Toch hebben verreweg de meeste mensen nog voorkeur voor cash, ook al is dat steeds lastiger in huis te vinden:

Vrouw, enigszins beschaamd: “Ik heb wat uit de spaarpot van de kinderen gepakt… Maar het is voor een goed doel.”

Dit jaar had ik besloten om niet alleen opvallende dingen, maar ook alle katten die ik onderweg tegenkwam, op de foto te zetten. Het is niet 100% gelukt, want in één straat liepen 3 cyperse katten die dermate op elkaar leken dat ik initieel dacht dat het steeds dezelfde was, totdat ik ze ineens allemaal vlak na elkaar op een andere plek zag lopen – maar toen was ik te laat met de camera.  
En die 7(!) katten van de foto hierboven heb ik helaas niet kunnen spotten.

Misschien fotografeer ik volgend jaar alle honden die ik achter de deuren en ramen tegen me zie blaffen…

Zojuist ben ik mijn opbrengst gaan tellen met het nieuwe wijkhoofd en we kwamen uit op een totaal van €387,86, dus da’s een mooi bedrag! En daarmee is de collecte van dit jaar voor mij officieel afgerond.

Overigens zat dat nieuw wijkhoofd er al doorheen toen hij vorige week mijn bus kwam brengen en hij gaat het volgend jaar niet weer doen… Ik hoop dat één van de andere collectanten het wellicht wil overnemen, want anders zie ik me mezelf toch weer opofferen om het terug te nemen…  

Afgelopen week was het dierendag en dus weer tijd om met mijn clubje collectanten langs de deuren te gaan om geld op te halen voor de Dierenbescherming! Degenen die mijn blogje trouw volgen, weten dat dat betekent dat er een verslagje volgt met mijn belevenissen.  

Ieder jaar verbaas ik me weer over de deurbellen. Ze zijn stuk, ze ontbreken in het geheel, of het zijn er twee, die al dan niet allebei werken. Als eentje ervan niet werkt, is dat soms aangegeven doordat er ducttape of iets anders overheen is geplakt, soms merk je het pas als je er op drukt.
Ik snap dat niet zo goed. Als je je oude bel moe bent, of als die niet meer werkt, waarom laat je die dan zitten als je een nieuwe plaatst? Het is toch een kwestie van even het oude drukkertje van je deurpost afschroeven? De stroomdraadjes kun je dan gelijk voor de nieuwe bel gebruiken en als die op batterijen werkt, kun je nog steeds met de nieuwe drukker het oude gat afsluiten.

Blijkbaar is schroeven een lastig of vervelend karweitje, getuige ook de hoeveelheid bellen die zo te zien ooit eerder zaten bevestigd en zijn losgehaald voor een nieuwe verfbeurt of kozijnvervanging, waarna het weer vastschroeven (of desnoods dubbelzijdige tape plakken) blijkbaar meer moeite kostte dan het opnieuw aansluiten van het ding aan de bekabeling.  

De hoeveelheid camerabellen loopt ieder jaar op, al zie ik zelf niet helemaal de meerwaarde ervan in. Het lijkt me vooral onhandig dat je ze blijkbaar niet op de standaard stroomdraadjes kunt aansluiten, waardoor ze eens in de zoveel tijd niet meer werken en opgeladen moeten worden…

Inmiddels ben ik dus maar creatief geworden wat betreft aanbellen. Ik roffel op deuren en ramen, druk tegelijk op alle bellen die er hangen, en toen ik slechts twee uit een gat stekende stroomdraadjes aantrof, heb ik die gewoon handmatig tegen elkaar aangehouden (“Rrrrrrrring!” – ha, zie je wel dat hij werkt!) 

Wat me wel weer meeviel, was de hoeveelheid ja-ja-stickers. Sinds begin dit jaar mag je in Nijmegen namelijk alleen nog maar reclamefolders in brievenbussen met zo’n sticker doen. Heeft iemand geen sticker, dan mogen wij ook onze ‘helaas was u niet thuis, wilt u alsnog doneren?’-flyers niet in de brievenbussen doen. Ik ging er vanuit dat bijna iedereen te lui zou zijn om zo’n sticker te scoren nadat die regelgeving was ingegaan, maar er bleken toch nog best wel wat huizen te zijn waar actief om reclamefolders wordt gevraagd.

De QR-code waarmee mensen bij gebrek aan kleingeld met hun mobiele telefoon kunnen doneren, werkt ook ieder jaar beter! Voor diverse mensen is het een uitkomst, omdat ze anders niet hadden kunnen geven. Het zorgt er bovendien voor dat mensen het niet hebben van kleingeld, niet meer als excuus kunnen gebruiken om niet te doneren. Meestal ging zo’n gesprek dan als volgt:
“Goeieavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
“Ai, volgens mij heb ik helemaal geen kleingeld in huis…”
“Geeft niet, het kan ook met QR-code!”
“Hm… wacht… misschien heb ik toch nog ergens wat liggen…”

Toch schiet het er niet altijd meer door op.
“Ah, voor de Dierenbescherming. Wacht, dan moet ik even mijn portemonnee gaan zoeken…”
“U kunt eventueel ook via QR-code doneren.”
“Ah. Wacht, dan moet ik even mijn mobiele telefoon gaan zoeken…”

Toch heeft muntgeld geven verreweg de voorkeur voor de meeste mensen, want geld overmaken met de mobiele telefoon is nog steeds een beetje eng voor sommigen. Dus werden er weer hele sloten opgespaarde stuivers in mijn steeds zwaarder wordende bus geschoven en mocht ik zelfs een keer letterlijk mijn handen omhoog houden om muntgeld op te vangen dat iemand vanaf zijn balkon naar beneden liet vallen.  

En dan heb je nog de mensen die eerst vijf minuten moeten zoeken naar de voordeursleutel voordat ze open kunnen doen (nadat ze al dan niet vijf minuten bezig zijn geweest de hond terug naar een andere kamer te jagen). Waarom leg je dat ding niet in de buurt van de deur?? Stel dat er een noodsituatie is, dan wil je toch ook snel naar buiten kunnen?  

Blijkbaar is met een collectebus langs de deuren gaan heel Nederlands, want als ik mensen trof die geen Nederlands spraken, moest ik altijd uitleggen wat de bedoeling was. Heel mooi was dat een Engels sprekende vrouw uitgebreid vroeg wat het voor organisatie was en vervolgens vroeg of ze op een website kon kijken voor meer informatie? Ik gaf haar het niet-thuis-briefje met daarop het website-adres en ze maakte een foto van mijn QR-code, zodat ze eventueel kon doneren nadat ze zich goed had geïnformeerd over wat het precies inhield!

Soms zijn mensen wel bekend met het concept, maar moet het gewoon nog even doordringen.
Ik: “Goeieavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
Man: “Euh, ja?”
Ik: “Wil je een donatie doen? Het kan cash, of via QR-code.”
Man: ….
Man: “Sorry, ik moet nog even wakker worden. Niet dat ik lag te slapen, hoor!”
Man: ….
Man: “Wacht, ik pak mijn telefoon.”

Huizen met kinderen leveren vaak verrassende situaties op:

Vader, op fluisterende toon na opendoen: “Mijn kinderen zijn net gaan slapen. Ik ga je heel veel succes wensen!”

Jongetje dat zelf de deur open doet: “Mijn vader is aan het bidden.”

En hoewel iedere zichzelf respecterende puber tegenwoordig zowel een eigen bankrekening als mobiele telefoon heeft, komt het in geen enkele van hun bijna-ontwikkelde hoofden op dat ze ook zelf iets kunnen doneren als hun ouders niet thuis zijn.  

En dan zijn er nog een hoop andere grappige en leuke gesprekken:

“Je bent een schat, maar aan de deur geef ik helemaal niets meer!”

“Je krijgt alleen wat als het voor de dieren is. We doen ook de nieren, het hart, en voor de rest niks!” *Wijst naar het resterende muntje dat op een tafeltje klaarligt*
Nou, mooi dat ik dat laatste muntje dus in mijn bus kreeg!  

*Vrouw doet open, ziet de collectebus en kijkt moeilijk*
“Oh, is het voor de Dierenbescherming? Als iets voor de dieren is, dan doe ik het zonder twijfel!”
*Stopt een briefje van 10 euro in de bus*

Bij een ander huis zat een kat op een bankje in de voortuin. Uiteraard aai ik die eerst uitgebreid voordat ik verder loop naar de voordeur. Als ik bij de voordeur ben aanbeland, zie ik pas dat er een bordje hangt dat collectanten niet gewenst zijn. Ik draai me weer om en loop weg, maar blijkbaar had de bewoner me al door het raam gespot toen ik zijn kat aaide, want die kwam uit zichzelf naar buiten met muntgeld om in mijn bus te gooien!
Collectanten niet gewenst, tenzij ze lief zijn voor je huisdier?  

Jonge man: “Ik heb ook een dier!”
Ik: “Oh ja, wat voor een?”
Jonge man: “Een hond. Wil je hem zien?”
Uiteraard wil ik dat! Een paar seconden later word ik geknuffeld door een zeer enthousiaste golden retriever die me daarna een schoen komt brengen.  

En dan zijn er nog de hele mooie gesprekken. Een oud-naailesgenootje van me woont in dezelfde wijk en die spreek ik dus 1x per jaar, als ik kom collecteren. Ze geeft normaal nooit wat aan collectanten, alleen aan mij. We hebben denk ik een kwartier bij de deur staan babbelen, altijd gezellig!

Het meest bijzondere gesprek was toen ik had aangebeld bij een vrouw van middelbare leeftijd. Ze wilde niet doneren, maar voordat ik wegliep vertelde ik haar nog even dat ik haar tuin zo lekker vond ruiken toen ik naar haar voordeur liep en dat ik er heel blij van was geworden. Haar gezicht lichtte echt op.
“Wat opvallend dat je dat zegt! Ik heb net de hele dag in de tuin gewerkt, samen met een tuinman. Het was een behoorlijke klus. Het valt ook allemaal samen met een behoorlijk moeilijke periode in mijn leven, er is veel gebeurd de laatste tijd.” Ik zeg dat het dan vast niet alleen een praktisch opruimmoment is geweest, maar ook mentaal. “Ja,” zegt ze: “dus ik vind het zo mooi dat je dit nu opmerkt.” Ik zeg haar dat ik ruik dat alles goed gaat komen en dat dit duidelijk een frisse start gaat zijn voor haar. Met een glimlacht loopt ze weer naar binnen. <3

Het was dus weer een mooie en verrassende week. Komende week ga ik met al mijn collectanten de opbrengsten tellen; hopelijk hebben we weer een mooi bedrag opgehaald voor het goede doel!

Het is waarschijnlijk wel de laatste keer dat ik dit ga doen. Ik ben aan het schrappen in mijn bezigheden omdat ik het gewoon niet meer red en hoewel het wijkcoördinatorschap me slechts een stuk of 8 dagen per jaar kost, tikken al die kleine activiteitjes die ik er wel even bij doe, toch aan.
Ik vind het best moeilijk om dit stop te zetten, want ik weet dat ze bij de Dierenbescherming (eigenlijk bij alle goede doelen) altijd een structureel tekort hebben aan wijkcoördinatoren. Zeker omdat ik momenteel 3 wijken ipv de gebruikelijke 1 onder mijn hoede heb (ze hebben me dit jaar ongevraagd een extra wijk in de schoenen geschoven, omdat ze de gebiedsindeling hebben veranderd en alles nu op basis van postcode in plaats van ligging is ingedeeld… niet heel netjes). Maar ja, ik ben inmiddels alweer 7 jaar wijkcoördinator, dus wellicht is het tijd dat iemand anders het overneemt. En ik ben nog steeds bereid om zelf een paar avonden met de collectebus te lopen – dat deed ik dit jaar alweer voor de 15e keer! Al kan het wel zijn dan ikzelf en geen enkele van mijn andere collectanten nog langs de deuren kan gaan als er geen vervanger voor mij wordt gevonden.  

(Oh, en is er bij jou niemand langs de deur geweest maar heb je ook hart voor dieren? Dan kun je alsnog iets overmaken naar mijn digitale collectebus! Alvast heel hartelijk bedankt! <3 )

Ik heb gisteren mijn lieve Sammy in moeten laten slapen. :’-( :’-( :’-(

Begin deze week viel het me op dat er veel brokjes in zijn voerautomaat bleven liggen. Ik maakte me niet direct zorgen; hij had wel vaker periodes waarin hij wat minder at, en op andere momenten at hij eens wat meer. Maar toen bleef ook twee dagen achter elkaar de helft van zijn natvoer over. Toen hij het helemaal liet staan, belde ik de dierenarts. Die constateerde dat hij verder was afgevallen. Tijdens eerdere check-ups bleek al dat hij in gewicht achteruit was gegaan en tijdens de laatste controle, die zo’n twee maanden geleden had plaatsgevonden, woog hij nog maar 5 kilo (dat klinkt veel, maar toen we ‘m uit het asiel haalden was hij 7 kilo, wat we hebben weten terug te brengen naar 6). Donderdag zat hij op slechts 4,5 kilo!

De dierenarts nam bloed af en gaf Sammy een spuit die zijn eetlust zou moeten opwekken (wat een eerdere keer, toen hij ook was gestopt met eten, per direct had geholpen). Ze belde me aan het eind van de dag terug met de uitslag van het bloedonderzoek: het was niet goed. Eerdere bloedonderzoeken tijdens controles waren altijd goed geweest, maar nu ineens waren zijn waardes 10x hoger dan ze mochten zijn.
De arts legde uit dat er twee dingen aan de hand konden zijn: acuut nierfalen of chronisch nierfalen. Bij acuut nierfalen was er mogelijk iets aan te doen: Sammy kon 3 dagen lang worden opgenomen in een kliniek om in een hokje aan een infuus te liggen, zodat zijn bloed volledig doorgespoeld zou worden. Geen fijne optie voor hem, maar het zou kunnen helpen. Al zou het ook kunnen zijn dat het niet voldoende hielp, en/of dat zijn nieren al te veel beschadigd zouden zijn, waardoor hij er een chronisch probleem aan zou kunnen overhouden. En als het chronisch was, was er eigenlijk niets meer aan te doen. Mocht hij nog gaan eten dan zou hij op een nierdieet kunnen, en het wellicht nog een half jaar tot een jaartje uit kunnen houden, maar als hij niet bleef eten was het eigenlijk einde oefening.

Dus toen stond ik voor de moeilijke keuze wat er moest gebeuren.

Mijn eerste gevoel was natuurlijk: die nierdialyse! Want als iets kon helpen hem beter te maken, moest ik dat proberen natuurlijk.
Ik haalde sowieso allerlei soorten voedsel uit de kast om Sammy weer aan het eten te krijgen. Maar zijn gewone voer wilde hij nog steeds niet, zijn snacks probeerde hij te eten maar spuugde hij weer uit, het krachtvoer voor zieke dieren waar ik nog een blikje van had liggen, bliefde hij ook niet. Alleen kipfilet voor op de boterham ging naar binnen. Daar kocht ik dus gelijk 2 flinke pakken van bij de supermarkt, waarvan ik die avond een half pak beetje bij beetje bij hem naar binnen kreeg.
Hij had de vorige twee nachten al bij me in bed mogen liggen, en ook deze nacht liet ik hem uiteraard weer bij me slapen. Bleef hij de vorige twee nachten nog rustig tegen me aan of bij mijn voeten liggen, deze nacht ging hij er continu uit om te drinken bij het bakje water dat ik naast het bed had gezet. Het bakje met kipfilet ernaast negeerde hij.

De volgende ochtend kreeg ik ook de kipfilet er niet meer in. Alleen het zakje vloeibare snackvoer, dat ik ook gelijk bij de supermarkt had gehaald, wilde hij oplikken. Later op de dag wilde hij ook dat niet meer.

Inmiddels was ik me gaan realiseren dat het onwaarschijnlijk was dat een nierdialyse zou helpen. Ik had ‘s nachts liggen googlen om me erover in te lezen en te zien hoe een kat er dan bij zou liggen. Er waren positieve verhalen, maar ook een hoop situaties waarin het niet (genoeg) had geholpen. En gezien de huidige status van mijn katje wilde ik hem eigenlijk geen 3 dagen alleen laten in een kooitje in een vreemde omgeving. Bovendien geloofde ik eerlijk gezegd ook niet dat het een acuut nierprobleem was. Gezien het geleidelijke afvallen en het feit dat hij steeds meer was gaan drinken (waar ik vorig jaar ook al eens voor bij de dierenarts was geweest, maar toen hadden ze gezegd dat het niet abnormaal was hoeveel hij dronk, en uit testen kwam ook niets raars), denk ik dat dit toch al langer speelde. Het schijnt dat je pas symptomen bij je kat kunt zien als zijn nieren het nog maar voor 25% doen!

En dus was er maar één conclusie: er was niets meer aan te doen.

Sinds de avond ervoor was het ook veel duidelijker aan Sammy te merken dat hij zich niet goed voelde. Hij was veel minder energiek en wilde alleen op bed liggen, waar hij alleen vanaf kwam om te drinken.

Rationeel gezien wist ik dat ik hem het beste nu kon laten inslapen, want het zou de komende dagen alleen maar (snel) verder achteruit gaan – als zijn nieren het niet meer deden, was hij zichzelf van binnen aan het vergiftigen. En als hij niet meer at, ging ook zijn lever eraan. Laten inslapen was ook het advies van de dierenarts geweest, die niet heel enthousiast was geweest toen ze de optie van een nierspoeling voorstelde.
Maar emotioneel was ik er nog helemaal niet klaar voor. Zeker aangezien Sammy er niet doodziek uitzag. Eigenlijk wilde ik het nog een paar dagen aanzien, totdat ik met 100% zekerheid zou kunnen zeggen dat hij er echt niet meer bovenop ging komen.
Maar ik besefte ook dat dat egoïstisch en wishful thinking was. En gezien het de vrijdag voor het Paasweekend was, gaf dat ook praktische problemen: in het weekend en met feestdagen zijn dierenartsen slecht beschikbaar en ik wilde niet dat Sammy dagenlang moest lijden totdat hij op dinsdag eindelijk ergens terecht kon, alleen maar omdat ik het probleem tijdelijk had proberen te ontkennen. Met daarbij Zulay, onze vorige kat, in herinnering houdend – bij haar hadden we eigenlijk te lang gewacht met haar te laten inslapen en daar had ik spijt van, want het was aan het eind zo’n sneu hoopje ellende… ook toen hebben we in het weekend iemand moeten opsnorren om haar uit haar lijden te verlossen.

En dus belde ik diverse dierenartsen af met de vraag of er iemand thuis langs kon komen om Sammy in te laten slapen. Want Zulay had destijds heel veel stress gehad toen ze in zo’n zieke status naar de dierenarts moest en dat wilde ik Sammy zo veel mogelijk besparen. Maar helaas – vanwege Goede Vrijdag was het bij alle artsen loeidruk en niemand kon thuis langskomen. Dus maakte ik toch maar een afspraak bij mijn eigen dierenarts, die aan het eind van de dag nog één gaatje over had.

Mark en ik hadden Sammy destijds samen in in huis gehaald en Sammy heeft zo’n drie jaar bij ons in huis gewoond totdat we gingen scheiden, dus het was toch ook nog steeds een beetje zijn kat. Ik had Mark gisterochtend daarom ingelicht over de situatie en gevraagd wat hij wilde. Hij was het eens met mijn keuze en wilde er ook wel bij zijn als Sammy zou inslapen. We hadden hem immers samen uit het asiel gehaald, dan was het ook mooi om hem samen te begeleiden naar het eind van zijn leventje. Dat vond ik echt een heel mooi en fijn idee, dus ik was heel dankbaar voor zijn aanwezigheid. En ik heb er natuurlijk zelf ook steun aan gehad. <3

Gelukkig was Sammy slechts een beetje gestresst door de rit naar de dierenarts en de behandelkamer. Ik had geleerd van de vorige keer met Zulay en besloot hem op mijn arm te houden toen de dierenarts hem de injectie met de narcose gaf. Zulay was destijds in no-time weg geweest na die eerste injectie, maar mijn pittige Sammy uiteraard niet. Na even in mijn armen te hebben gelegen, terwijl Mark hem wat lekkers voerde, wilde hij er weer af en zette ik hem in zijn kartonnen doos die ik van thuis had meegenomen. Toen ging het ineens hard en ging hij snel liggen. Toen hij rustig in slaap was gevallen, opgerold in zijn vertrouwde doos, kreeg hij de laatste injectie die zijn hartje deed stoppen. We hebben hem de hele tijd geaaid en vastgehouden, dat was fijn. Maar wel ontzettend verdrietig.

Het voelt ook ontzettend tegenstrijdig.

Rationele Lenny: Het was de beste keuze voor Sammy. Eigenlijk was er niet eens een andere keuze, tenzij ik Sammy heel veel extra stress had aangedaan met weinig kans op resultaat. Ik heb mijn hele leven voor hem gezorgd en ben mijn hele leven voor hem verantwoordelijk geweest, dus ik ben het nu ook verplicht om deze keuze voor hem te maken.

Emotionele Lenny: Ik was er nog helemaal niet klaar voor om afscheid te nemen! Arme Sammy, hij had nog dagen en misschien langer kunnen genieten van het leven! En wat nou als ik de verkeerde beslissing heb genomen en hij toch met een nierspoeling beter had kunnen worden?? Wie ben ik uberhaupt om deze keuze voor hem te maken???

Getraumatiseerde Lenny: IK HEB MIJN KAT LATEN VERMOORDEN!!! HOE KON IK?!?!

Het is echt makkelijker om te beslissen je kat in te laten slapen om zijn lijden te stoppen, dan om te voorkomen dat hij gaat lijden. Want in het eerste geval zie je waarom het nodig is, in het tweede geval blijf je twijfels hebben.

Ik heb het er nu dus behoorlijk moeilijk mee. Ik heb gisteren heel veel en heel hard gehuild. Mijn arme, lieve katje… Ik hield zo veel van hem! Hij is 17,5 jaar oud geworden, waarvan hij zo’n 10 jaar bij mij heeft gewoond. Hij was al die jaren mijn huisgenootje en mijn maatje en ik heb veel met hem meegemaakt en met periodes instensief voor hem gezorgd. De laatste tijd denk ik veel over de definitie van ‘houden van’ en om heel eerlijk te zijn, kan ik bij mensen niet zeggen of ik van ze houd of alleen maar veel om ze geef, of dat ik iets voor hen doe omdat dat nou eenmaal het juiste is en ik goed ben opgevoed. Sammy was de enige waarover ik geen enkele twijfel had: alleen al het idee dat er iets met hem zou kunnen gebeuren, deed mijn hart en mijn maag in elkaar krimpen. En al die opofferingen die ik voor hem heb gemaakt, zoals het compleet op de kop zetten van een kamer omdat hij niet mocht springen, en alle kosten voor dierenartsbezoeken, operaties en structurele medicatie, had ik volledig met liefde voor hem over. Een huisdier is wat dat betreft eigenlijk gewoon je kindje.

De komende dagen zal ik dus nog wel meer huilen. En ervaren hoe leeg en stil het huis is zonder hem en zijn gesnurk, dat je door het plafond kon horen. Ik merk nu al hoeveel rekening ik altijd met zijn aanwezigheid hield: bij het gaan lopen altijd uitkijken of hij niet achter me stond om te voorkomen dat ik op hem ging staan, voordat ik ging eten (koken) even naar hem toegaan om hem te laten weten dat hij ook naar beneden kon komen, hem even een kusje geven voor het weggaan, bij het opstaan en thuiskomen altijd checken waar hij is, bij het neerzetten van iets altijd checken of Sammy het niet kon gaan opeten of omgooien, de deuren in huis voor hem open laten, etc. etc.

Er zijn natuurlijk ook dingen die ik niet ga missen. Zoals het harde nachtelijke miauwen, het op een heel negatieve en volhardende manier aandacht vragen als ik druk met iets bezig was, of het immer over de vloer verspreide kattengrit. Maar ook die dingen tolereerde ik met liefde van hem, want zijn aanwezigheid had zoveel meerwaarde!

Ik wilde in deze post de leukste foto’s van Sammy plaatsen, maar bij het doornemen ervan bleek dat het er veel te veel zijn. Ik kan alleen al een hele fotoserie maken van hem in kartonnen dozen, of van hem in relaxte posities op de bank of op de vensterbank. Het was dan ook zó’n ontzettend leuke kat met een enorm uniek karakter! Lief, aanhankelijk, lomp, sociaal, stronteigenwijs, communicatief, niet bijster intelligent, schattig, liefdevol en eigenzinnig.

Hij kon zo heerlijk tegen me aan of op schoot kruipen. Hij was niet bang voor bezoek en kwam altijd even knuffelen bij iedereen. Bij de buren liep hij zomaar naar binnen – de buurvrouw trof hem al eens op zolder aan terwijl ze daar aan het strijken was. Toen ik mijn seniore buurman ging helpen met zijn telefoon, wandelde Sammy mee naar binnen (dat mocht, hij was er eens eerder binnen geweest vertelde de buurman), settlede hij zich op een stoel, en wandelde hij rustig weer met mij mee naar buiten toen ik klaar was. Hij heeft ook al eens een paar straten meegelopen toen ik ging collecteren voor de Dierenbescherming, tot grote hilariteit van de mensen die open deden.

In de loop van zijn leventje is hij natuurlijk ook veranderd. Vroeger was hij veel speelser, veel meer gefocust op (het jatten van) eten dan vroeger en was hij ook minder beperkt in zijn beweging, waardoor hij vaak op en in dingen klauterde. Dus accepteer ik maar dat ik in één blogpost niet kan beschrijven hoe en wat hij was, en dat ik alleen maar kan zeggen dat ik heel veel van hem hield en hem heel erg zal missen. :’-(

Deze week was dierendag, dus ook weer de collecteweek van de Dierenbescherming! En natuurlijk deed ik weer mee.

De afgelopen jaren was ik wijkcoördinator voor mijn eigen wijk en een aangrenzende wijk, maar dit jaar heb ik er nog een wijk bijgenomen, want de Dierenbescherming had mensen tekort. Er bleek maar één collectant zich te hebben aangemeld in die wijk, dus dat was toch nauwelijks extra werk.

Extra werk werd wel veroorzaakt door PostNL. Die vonden het namelijk niet nodig om mij te verwittigen wanneer ze de door mij bestelde collectematerialen kwamen afleveren. Waardoor ze me niet thuis troffen tijdens die levering. Aangezien ze het ook niet nodig vonden om mij daarvan op de hoogte te stellen, noch van het feit dat ze daarna het pakket op een afhaalpunt voor me hadden neergelegd, ging het pakket een week later retour afzender. Toen ik daar eindelijk achter kwam, omdat ik me afvroeg waar de spullen bleven, en toch maar even contact opnam met de Dierenbescherming, beloofde de Dierenbescherming de spullen opnieuw naar me te versturen.
Wederom kwam er niets. Na herhaaldelijk contact opnemen en steeds gerustgesteld te worden dat het er echt uiterlijk de zaterdag voor de collecteweek zou zijn, had ik bij de start van de collecte nog steeds niets. Waardoor ik mijn collectanten zonder ID-bewijs, zonder persoonlijke QR-code en zelfs met enkele onverzegelde collectebussen de straat op heb moeten sturen. Gelukkig had ik wel nog nét genoeg bussen in huis, want die bewaar ik zelf het hele jaar door. Wat bleek: het bedrijf dat de pakketten namens de Dierenbescherming verstuurde, was vergeten mijn pakket opnieuw op de post te doen. Grom… Donderdag arriveerde het alsnog via een spoedzending, waarna ik weer bij iedereen langs kon gaan om alsnog de resterende spullen af te geven, zodat ze in ieder geval de laatste paar dagen goed voorzien op pad konden. Je moet iets over hebben voor het goede doel…

Maar goed, het is ook wel weer heel dankbaar werk. En ik houd er ieder jaar leuk voer voor een blogpost aan over! Dus ook ditmaal kun je meelezen met mijn belevenissen tijdens de collecteweek.

Uiteraard begon ik in mijn eigen straat, want die mensen ken ik.
Buurman van een paar deuren verder: “Normaal geef ik niet aan collectes…”
Ik: “Nee, maar vandaag is dierendag, en ik ken jou!”
Buurman: *schiet in de lach en geeft geld*

Als marketeer vind ik het ook gewoon leuk om te proberen mensen te overtuigen geld te geven. Niet door slinkse trucjes, maar gewoon door vriendelijk te zijn en een extra lieve glimlach op te zetten. Daar kom ik persoonlijk het verst mee.
Op een gegeven moment deed een man de deur open en ik zag al gelijk aan zijn gezicht dat hij niets ging geven. En inderdaad. Dus wenste ik hem zeer vriendelijk een goede avond en liep ik verder. Toen ik klaar was bij het volgende huis aan de overkant van de straat, draaide ik me om en zag ik hem ineens op de stoep op me staan te wachten: “Ik heb me bedacht… Als mensen de moeite doen om langs te gaan met een bus, dan…” Waarop hij een briefje van 5 euro in mijn bus stopte.  

Helaas is er soms een te grote taalbarrière, waardoor iemand overhalen niet lukt.
Ik: “Goeieavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
Buitenlandse man: “…”
Ik: “Euh…. collecte? Voor de Dierenbescherming?”
Buitenlandse man: “Ja, iek heb dieren.”
Ik: “…. Wilt u iets doneren?”
Buitenlandse man: “Nee.”

En er was een vrouw die vroeg of ik Spaans sprak? Want Engels was ook geen optie. Helaas werd ik er iets te veel door verrast en kwam ik niet verder dan “Dinero… por los animales…”, maar toen ze verder vroeg kwam ik er echt niet meer uit. Tijd om Duolingo weer eens aan te zwengelen, want dat lukte me vroeger toch beter!

Maar ook oer-Nederlandse mensen zijn soms onbegrijpelijk hoor. Een man begon spontaan te lachen toen ik zei dat ik kwam collecteren voor de Dierenbescherming. “In het kader van de gevaarlijke honden”, vroeg hij?
Ik: “Pardon?”
Man: “Ja, er is toch zo’n discussie dat gevaarlijke honden niet meer gefokt mogen worden? Dus grappig, dat je dan langskomt voor de Dierenbescherming.”
Ik: …
(Nee, ik snap nog steeds niet wat daar nu precies grappig aan was.  )

En toen ik bij een ander huis aanbelde en meldde dat ik kwam collecteren voor de Dierenbescherming, vroeg de jongen die open deed: “Euh, wat moet ik doen?” en moest ik hem uitleggen dat hij, als hij wilde, geld in het gleufje kon gooien of digitaal geld kon doneren. Alsof hij nog nooit een collectant had ontmoet…?

Hoewel er best wel wat mensen zijn die overduidelijk thuis zijn en gewoon niet open doen, blijven ook de meeste mensen die niet willen geven best vriendelijk.
Een mevrouw meldde me: “Nee, ik wacht op Jantje Beton. Of op KIKA. Sorry. Ik heb ook niks met dieren eigenlijk. Tsja, ik verontschuldig me er wel voor, hoor!”  

Een mijnheer die bozig was omdat ik aanbelde tijdens zijn avondeten, wist ik toch te kalmeren.
Man: “Ik zat te eten! Doen jullie dat bewust, rond deze tijd komen??”
Ik, eerlijk: “Ja. Dan zijn de meeste mensen thuis.”
Man: “Als je weet dat mensen dan eten, zou je dat juist niet moeten doen!”
Ik leg uit dat het erg varieert hoe laat mensen eten. Sommigen om half 6, anderen pas om 7 uur. En dat het na half 8 helaas al donker is en dat mensen dan helemaal niet meer de deur open willen doen.
De man lijkt verrast over dat antwoord en bijzonder genoeg accepteerde hij mijn uitleg, want hij gaf me alsnog geld – en nog met een glimlach ook!  

Zelfs toen ik een keer zonder aanbellen omkeerde en weer richting straat liep omdat er een ‘geen collectes’-bordje bij de bel hing, ging ineens spontaan de voordeur open. Ik begon uit te leggen dat ik al was omgedraaid omdat ik het bordje had gelezen, maar de vrouw wilde er niets van weten: “Nee, je staat er nu, kom maar!” Huh? “Ja”, zegt ze: “zonder dat bordje heb ik iedere dag mensen aan de deur. Maar ik heb twee katten van de Dierenbescherming.” En ik kreeg toch een donatie in mijn bus!  

Er was slechts één seniore man die echt lomp was en naar me schreeuwde: “Ik blijf niet aan de gang! Gisteren ook al geweest!!”, waarna hij de deur dichtsloeg. Mja, mijnheer was vast een beetje seniel, want er liep deze week echt niemand anders in mijn straten te collecteren hoor…

Gelukkig zijn er ook mensen die oprecht blij worden van geld doneren. Die legen enthousiast hun volledige portemonnee boven je bus en roepen je na: “Ik hoop dat je héééééél veel ophaalt!” <3
Ook zijn veel mensen zijn opgelucht dat ik nog ‘gewoon’ met een collectebus kom in plaats van een abonnement ofzo kom aanbieden.
Vrouw: “Wat fijn dat je met een bus komt! Hier.” *geeft geld* “Wacht, ik heb nog meer voor je, omdat je de enige bent die zo komt.” *Haalt nog meer geld ergens vandaan*
Ik: “Dankuwel!”
Vrouw: “Nee, JIJ bedankt!!”

De QR-code waarmee kleingeldloze mensen kunnen doneren wordt niet heel vaak gebruikt, maar is toch voor enkele mensen een uitkomst.
Ik: “Goeieavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
Man: “Oh, da’s jammer.”
Ik: …
Man: “Ik bedoel, ik heb geen kleingeld in huis!”
Ik wijs hem op de mogelijkheid om via QR-code te doneren, en hij zegt: “Eigenlijk geef ik nooit aan goede doelen, maar ik hou wel van dieren”, waarna hij digitaal doneert. Mooi toch?

Kinderen blijven bijzonder. De meeste vinden het leuk om voor pappa of mamma muntjes in mijn bus te gooien. Ik probeer dan ook altijd een gesprekje met ze aan te gaan, terwijl de ouders geld aan het zoeken zijn en zij bij de deur blijven drentelen (al was het alleen maar om ongemakkelijke stiltes te voorkomen). Maar af en toe verrassen ze me.
Ik tegen een jongetje van een jaar of negen: “Hebben jullie ook dieren?”
Jongetje: “Nee.”
Ik grap: “Misschien wel wat spinnen of muggen, haha!”
Jongetje: “Er was blijkbaar een muggenplaag.”
Ik, nog steeds grappend: “Oh jee, en dan staan we hier, met de deur open en het licht aan….”
Jongetje: “Muggen komen niet af op licht, ze komen af op CO2 en zweet. Ze komen dus ook op jou af als je ‘s avonds buiten loopt.”
Ik: “…”

Nadat een man weer naar binnen was gelopen om geld voor me te halen, hoorde ik hem vanuit de woonkamer wat mompelen, en daarna: “Dacht het niet, muts!!”
Eenmaal terug bij mij: “Ik had het niet tegen jou hoor, ik had het tegen de hond.”
Gelukkig maar.  

Er was ook nog wat oponthoud onderweg. Uiteraard aai ik ieder kat die ik tegenkom en zich laat aaien, maar ditmaal trof ik een zeer vriendelijk maar wel zéér mager scharminkeltje aan. Dermate mager dat ik me flinke zorgen maakte. Zou het een zwervertje zijn? Dan kon ik haar niet zomaar aan haar lot overlaten! Maar ik kon haar ook niet zomaar mee naar huis nemen – stel dat ze wel van iemand in de buurt was?
Aangezien ik toch al bij iedereen aan het aanbellen was, vroeg ik niet alleen om geld, maar ook om informatie over de kat. Wellicht wist iemand wel waar ze thuishoorde.
Bewoner A: “Oh, die kat! Ja, die zat gisteren ineens voor onze deur. Nou, ik moet er niets van hebben, ik ben allergisch voor katten! Mijn man wilde haar wat geven, maar ik dacht, mooi niet, dan zit het beest straks binnen en kan ik het hele huis schoonmaken! Bah!!”
Bewoner B was gelukkig een stuk invoelender en vertelde me dat hij het beestje ook al had gespot en wat te eten had gegeven omdat ook hij zich er zorgen over maakte. Hij had zelfs al de Dierenambulance gebeld en die waren het katje komen ophalen! Ze bleek gechipt te zijn, maar het gekoppelde adres was in Groningen. Vreemd genoeg had hij de kat de volgende dag weer zien lopen. Blijkbaar hadden ze haar opnieuw losgelaten? Hij snapte er niets van.
Ik vond het een vreemd verhaal en besloot gelijk zelf de Dierenambulance te bellen. Na het mailen van wat foto’s bevestigden ze dat het om dezelfde kat ging. Het beestje bleek wel degelijk een baasje te hebben, een paar straten verder, en ze was zo mager omdat ze een nierziekte had. Ach gut. Dus weer aangebeld bij bewoner B om het verhaal te delen en hem te waarschuwen dat hij wellicht beter niet meer kon voeren, aangezien ze misschien speciaal voer nodig had.
Van de ene kant een opluchting, van de andere kant is het nog steeds heel sneu voor het beestje… maar ik heb gedaan wat ik kon.

Opvallend is overigens dat het aantal video-deurbellen zowat verdrievoudigd was ten opzichte van vorig jaar. Blijkbaar is het hip om zo’n ding te hebben. Maar ik vind ze vooral irritant: je hebt geen idee waar je moet kijken: naar de deur of naar de lens op dat ding? En is iemand naar jou aan het kijken of kun je best nog even aan je gezicht krabben? Vaak zijn ze ook helemaal niet goed opgehangen – op zo’n plek dat ze helemaal niet naar de bezoeker zijn gericht, dus wat heb je er dan aan? Of er komt na een tijdje een keiharde automatische stem uit, die in het Engels meldt dat je een bericht kunt achterlaten omdat er blijkbaar niemand thuis is (doorgaans precies wanneer iemand de deur open doet, waardoor je geen gesprek kunt beginnen). Als mensen wel thuis zijn, doen ze namelijk nog steeds gewoon de deur open om te kijken wie er staat, dat doen ze nauwelijks via die camera lijkt het.
Er was slechts één bewoner die op afstand communiceerde: “We zijn niet thuis, lieve mevrouw. We zitten in Spanje!” Tsja, heeft het nou echt meerwaarde om op zo’n moment te kunnen zien wie er voor je deur staat…?  

Ondanks al mijn andere drukke bezigheden heb ik deze week 3 avonden langs de deuren kunnen gaan en dus zitten mijn bussen (twee, want eentje wordt op een gegeven moment veel te zwaar om omhoog te houden) inmiddels lekker vol. Volgende week komen mijn collectanten langs om hun opbrengsten met me te tellen. Ik ben heel benieuwd hoeveel er is opgehaald, want ik heb dit jaar meer collectanten dan vorige jaren, omdat twee collectanten met hun partner samen zijn gaan collecteren!

Oh, en mocht je nou ook wat willen doneren, maar is er niemand bij jouw deur geweest: dat kan! Je kunt via deze link heel makkelijk wat in mijn digitale collectebus gooien: https://qr3.ideal.nl/73031e16-ff3f-447a-b0ba-2c5c4144ce47
Alvast bedankt!!  ^_^

Zoals ieder jaar ben ik ook deze week weer een paar avonden langs de deuren gegaan met een collectebus van de Dierenbescherming. Ik heb hard doorgelopen, want ik had dit jaar maar 3 collectanten voor mijn beide wijken samen – en dat was inclusief mezelf. :-/

Ik heb de opbrengst nog niet geteld (dat doe ik volgende week samen met de andere collectanten), maar volgens mij hebben mensen verrassend gul gegeven! Meerdere mensen stopten briefjes van 5 euro in mijn bus en ik heb op dag 3 weer een tweede bus moeten pakken omdat de eerste te zwaar was geworden om uren te tillen. Dat had ik niet verwacht in deze tijd van inflatie en hoge energieprijzen!

Sommige mensen waren echt superpositief. Zo was er een moeder die meteen naar haar dochter riep: “Hebben we nog wat?” en ging zoeken. Ze leegde haar portemonnee in mijn bus: “Het liefst deed ik er duizend euro in!!” Ook haar dochter leegde haar portemonnee. Maar moeder was nog niet klaar: “Hebben we niet ook nog ergens een potje…?” Bij mijn vertrek: “Ik hoop dat je héél véél ophaalt!!” <3

Uiteraard wilde niet iedereen doneren. Ik belde aan bij een huis waar een schilder bezig was. De bewoner meldde me dat ze niet doneerden. “Wij hebben zo’n sticker”, zei hij, terwijl hij om het hoekje naar de deurpost keek en wees: “Oh… hm.” Want er zat geen sticker meer – de deurpost was immers net onder handen genomen door die schilder.  

Een andere vrouw vertelt me dat ze geen geld geeft aan de Dierenbescherming. Haar zoontje, die naast haar staat, vraagt vervolgens wat de Dierenbescherming is. Dus ik leg uit wat ze doen en hij lijkt erg geïnteresseerd. Tot irritatie van zijn moeder, die hem gauw naar binnen sleurt voordat hij kan bedenken dat hij wel zijn spaarpot wil halen ofzo.

En dan zijn er nog de bedenk-gevallen. Sommige mensen hebben wat overredingskracht nodig voordat ze geven, dus ik gooi altijd mijn charmes in de strijd. Zoals ieder jaar kreeg ik ook nu weer de reactie “Okee dan, omdat je zo lief lacht.”  

Ook een oudere meneer meldt me dat hij niet meedoet aan de collecte. Ik zeg gedag, draai me om en begin weg te lopen, waarna hij ineens vraagt: “Mevrouw…? Krijgt u wel eens wat?” Ik lach en vertel hem dat best wel veel mensen wat doneren. “Ik heb helemaal geen geld in huis”, zegt hij daarna ietwat beteuterd. En neemt dan toch maar mijn flyertje met bankgegevens van de Dierenbescherming aan.

Een man doet open en zegt met volle mond: “Ik heb vandaag al wat overgemaakt!” Maar als ik al twee deuren verder ben, komt hij me achterna gelopen: “Ik moet je toch wat geven, dan loop je niet voor niets.” Aww… <3

Later sprak ook een vrouw me op straat aan: “Je was net bij ons, maar mijn man gaf te weinig vond ik.” Waarna ze nog een hand vol geld in mijn bus stopte.  

Verrassend was de vrouw die terug naar binnen liep om geld te halen, maar haar blaffende hond aan de kant moest schuiven voordat ze erlangs kon, en naar hem schreeuwde: “Ga weg! Kuthond!!” :-O
Toen ik er naar vroeg, was haar verklaring dat de puppycursus tijdens coronatijd geweest was en ze die dus niet hadden kunnen volgen. Hopelijk moet de Dierenbescherming daar straks niet gaan ingrijpen…  

Een vrouw kwam naar buiten en keek naar het Kinderpostzegel-stickertje dat al naast haar bel hing en vervolgens naar mij en mijn bus: “Oh, ik dacht dat het wéér voor Kinderpostzegels was!”
Ik: “Nou, zo jong ben ik toch niet meer.”
Vrouw: “Nee, maar wel klein.”

Er doen ook best wel veel mensen in pyjama, ochtendjas of met krulspelden in het haar open, zelfs al is het pas 7 uur. Bij één van de huizen kon ik naast de voordeur door het raam kijken en zag ik een man in onderbroek snel zijn broek aandoen.  

De meeste mensen geven nog cash geld, maar ook van mijn QR-code is redelijk goed gebruikgemaakt. Ik kon merken dat mensen blij waren dat ik gewoon ouderwetsch met een bus langskwam, want tegenwoordig doen de meeste goede doelen het anders (en daar zitten blijkbaar maar weinig mensen op te wachten). Sommigen waren echt even in verwarring als ik met mijn collectebus voor de deur stond: “Oh wacht, ik heb muntjes. Mag ik ook contant geven?” of “Mag daar ook contant in?” Heh, ja hoor!

Buitenlanders weten overigens vaak in het geheel niet wat ze met een collectebus aan moeten. Bij de meeste bewoners die “I’m sorry, I don’t speak Dutch” zeiden, waarna ik in het Engels uitlegde waar ik geld voor ophaalde, merkte ik dat ze nog steeds niet snapten wat de bedoeling was. Is het soms iets heel Nederlands om langs de deuren te gaan om geld op te halen?

En ik moet het toch vragen: ik heb nooit begrepen waarom mensen kleingeld los in hun broekzak hebben zitten. Wie kan me uitleggen waarom dat handig is of waarom je dat doet?

Het is de week van Dierendag, dus ook dit jaar vrijwilligde ik weer als wijkhoofd en collectant voor de Dierenbescherming. Blijkbaar leverde dat flink wat karmapunten op, want ondanks de continue stortregens in de middag, klaarde het alle avonden dat ik wilde lopen wonderbaarlijk op, en ben ik volledig droog gebleven! \o/

Naast collecteren met bus, kon het ook dit jaar weer via QR-code. Die hadden we vorig jaar ook al, om meer afstand te kunnen houden bij het ontvangen van donaties, maar ik merk dat steeds meer mensen snappen hoe het ding werkt. Sommigen vragen al uit zichzelf of er ook een QR-code ofzo is, wegens gebrek aan cash geld in huis. Mooi, want ten eerste geven de mensen doorgaans een hoger bedrag als ze overmaken, en ten tweede scheelt mij dat een lamme arm van het kleingeld tillen.   (Tegen het gebruiken van ‘ik heb geen kleingeld in huis’ als smoesje om niks te hoeven geven, werkt het overigens niet. Want als ik ze dan wijs op de QR-code, zeggen ze alsnog nee.)

Jullie zijn van mij gewend dat ik blog over al mijn belevenissen tijdens het leuren langs de deuren, maar dit jaar zijn er eigenlijk niet zo heel veel bijzondere dingen voorgevallen. Natuurlijk zijn er altijd wel grappige reacties als ik vraag om geld, zoals:

“Ik geef al veel te veel weg, ik hou niks over!”

(Op heel vriendelijke toon:) “Eerlijk gezegd heb ik daar nou helemaal geen interesse in!”

Maar ik heb inmiddels de meeste bijzonderheden in de straten in onze buurt wel al eens gezien. Er zijn weinig nieuwe opvallendheden.

Vooral leuk zijn de lieve reacties en kleine gesprekjes met mensen.

“Hallo, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“En hoe controleer ik dat?”
“Ik heb hier een legitimatiebewijs hangen. Dat mag u van dichtbij bekijken als u wil?”
“Nou ach, je ziet er zo betrouwbaar uit…”

“Ik heb twee tweetjes voor je, vind je dat genoeg?”
“Jazeker, daar ben ik heel blij mee!”
“Als je even wacht, vijf minuutjes, dan haal ik boven nog twee tweetjes.” *Loopt langzaam naar boven en roept van halverwege de trap:* “Ik ben al achtentachtig!”
Eenmaal beneden: “Ja, hier zijn ze dan. Ik hoop dat je er blij mee bent. Weet je, ik ben al bijna negentig!”

Uiteraard heb ik ook in mijn eigen straat gecollecteerd, want het levert natuurlijk meer op als mensen je kennen. Er wordt blijkbaar over me gepraat, want de schuintegenoverburen vertelden me dat ze misschien ook interesse hadden in een sedumdak – of ze binnenkort een keer langs mochten komen om van mijn opgedane kennis gebruik te maken? Natuurlijk mag dat.

En verderop in de wijk trof ik een oud-naailesgenootje, die me spontaan uitnodigde om even binnen naar haar twee nieuwe kittens te komen kijken. <3

Maar het allerbijzonderste was de wat oudere buurtgenoot van verderop om de hoek, die ik nog niet kende. Toen hij open deed:
“Jij bent toch die doedelzakspeelster?”
“Haha ja, dat hebt u goed onthouden!”
“Mag ik je wat vragen? Hou je van chocolade?”
“Euh, jazeker…?”
“Dan ga ik een cadeautje voor je kopen. Omdat je altijd de straat hier bijhoudt.”
“Oh… wat lief…!”
“Ja, jij bent ook lief!”
Daar was ik wel even door overdonderd… <3 <3 <3

Het was dus weer een leuke en succesvolle week. Volgende week komen mijn collectanten de busopbrengst tellen; hopelijk waren zij ook succesvol.

Oh, en mocht jij ook nog wat willen doneren: dat kan via mijn digitale collectebus! Alvast heel erg bedankt, namens de dieren. :-*

Tijdens mijn lunchwandeling spotte ik niet alleen een plastic voortuin (zie Facebook). Enige minuten later liep ik tegen een opmerkelijk tafereeltje aan: een ekster leek een egel op te jagen. Ik pakte mijn camera erbij en filmde het van een afstandje, mede om te kunnen observeren hoe het met de egel ging. Want ik wist dat het ongebruikelijk is om overdag een egel te zien; dan is er doorgaans iets met ze aan de hand.

Arm beessie. De eksters leken wel rondcirkelende gieren, die aan het wachten waren totdat ze zich tegoed aan ‘m konden doen! Nadat het egeltje stil was gaan liggen, googlede ik of ingrijpen noodzakelijk was. Het advies van de Egelbescherming was inderdaad van wel.

Inmiddels was de egel weer gaan lopen en kwam hij recht op mij af. Het leek alsof hij amper besef had van zijn omgeving. Ik haalde een opvouwbaar boodschappentasje uit mijn tas en duwde de egel, die inmiddels voor mijn voeten stond, erin. Ik kon zien dat hij een wond op zijn hoofd had.

Met de egel bungelend in het tasje liep ik naar huis, waar ik een veilig nestje voor hem maakte van een doos, gevoerd met een in een handdoek gewikkelde warme kruik, wat water en kattenbrokjes. Ik liet hem even bijkomen terwijl ik nog snel een Zoom-meeting afhandelde, en vervolgens reed ik hem naar de Dierenambulance waar ik hem overdroeg aan de goede zorgen van het team.

Hopelijk gaat het arme egeltje het redden. (Nou ja, egeltje… volgens mij is dit een behoorlijke unit. Ik vraag me inmiddels af of ik de opening van mijn egelhuisje niet te klein heb gemaakt. )

Ook dit jaar collecteerde ik weer voor de Dierenbescherming. Het was even afwachten hoe dat zou gaan met corona, maar het bleek geen groot probleem: we staan immers buiten en het advies was om de collectebus met gestrekte arm aan te bieden (grapjassen – weet je hoe zwaar zo’n ding op een gegeven moment wordt met al dat kleingeld?) of gewoon voor de deur te zetten en een paar stappen achteruit te doen na aanbellen (check!).

De vraag was meer of er genoeg mensen bereid zouden zijn om langs de deuren te gaan, maar bijzonder genoeg had ik dit jaar zelfs meer collectanten in mijn wijk dan voorgaande jaren – we waren in totaal met z’n zessen, dus ik had genoeg mensen om alle straten over te verdelen, waardoor ik zelf niet naast mijn normale route, ook nog eens alle overgebleven straten moest proberen te doen. (Nou ja, dat moet natuurlijk niet… maar als wijkhoofd voel ik me toch een beetje verantwoordelijk voor een goede totaalopbrengst.)

Heel vervelend was, dat ik in het begin van de week eerst een coronatest moest afwachten voordat ik kon gaan collecteren. Ik heb al weken een snotneus en in plaats van minder te worden, werd hij vorige week erger. Superirritant, want ik wist eigenlijk wel dat het niets was, maar je kunt het gewoon niet maken om bij iedereen langs te deuren te gaan zonder 100% zeker te weten dat je virusvrij bent. Dat kostte me dus een bandrepetitie en twee collecte-avonden.

Gisteren en vandaag heb ik mijn route alsnog gelopen, maar toen kreeg ik in één straat te horen dat er gisteren al mensen van de Dierenbescherming langs waren geweest? Na contact te hebben opgenomen met de collectant van de route naast me, bleek die een oepsje te hebben gehad. Dus dat scheelde mij weer lopen, maar ook opbrengsten. En aangezien mijn route dus sowieso al kleiner was dan andere jaren, is mijn persoonlijke opbrengst waarschijnlijk een stuk lager dan andere jaren. Ach, als de andere collectanten het maar compenseren. Het leek er in ieder geval op dat mensen niet minder bereid waren om de deur open te doen.

Het is dan ook voor het eerst dat ik op zaterdagmiddag ben gaan collecteren; normaal doe ik het altijd ‘s avonds. Het is opvallend hoeveel mensen overdag de gordijnen of rolluiken dicht hebben. En hoeveel mensen er in ochtendjas, pyjama, joggingpak of zelfs onderbroek open doen! (Man, half verscholen achter de voordeur met semi-transparant(!) glas: “Kunt u de bus even aanreiken? Ik ben niet zo gepast gekleed.”) XD

In het begin liep Sammy weer eens een stukje met me mee, totdat ik de bocht van mijn eigen straat om liep. Het duurde niet lang voordat ik hem hoorde ruziemaken met een buurtkat. Zucht. Dus ik terug, ik moest de overkant van de straat toch nog doen. Ik haal de katten uit elkaar en loop naar het huis van een van mijn buren, waar zojuist het andere katje heen is gevlucht. Sammy volgt me en net nadat ik heb aangebeld, gaat hij enórm lopen sproeien tegen een struik in die tuin. Gelukkig deed er niemand open… :-X

Het komt heel vaak voor dat mensen twee bellen hebben. Vreemdgenoeg doet doorgaans de oudst uitziende het. Er was zelfs iemand met drie bellen, maar geen daarvan leek het te doen. De enige persoon zónder deurbel, deed juist uit zichzelf open toen ik voor de deur stond te zoeken!

Dit jaar hadden we ook QR-codes gekregen, die gekoppeld zijn aan ons persoonlijke account. Ten eerste omdat mensen vaak geen cash geld meer in huis hebben, ten tweede om het makkelijker te maken coronaproof te collecteren. Niet heel veel mensen wilden daar gebruik van maken, maar het heeft wel een beetje geholpen.
Jonge vrouw, waarschijnlijk student of net student af: “Sorry, ik heb geen contant geld in huis.”
Ik: “Oh, je kunt ook wat overmaken via deze QR-code!”
Vrouw: “Er staat ook niks op mijn rekening…” :-/

En het kwam wederom regelmatig voor dat mensen eerst gaven en zich daarna pas afvroegen waar ik eigenlijk voor collecteerde. Een man had behoorlijk wat kleingeld verzameld en zag pas terwijl hij het in de bus stopte, de sticker op de voorkant. Enigszins teleurgesteld: “Is het voor de Dierenbescherming? Oh, okee…”.

Vrouw: “Helpen jullie ook katten?”
Ik: “Jazeker!”
Vrouw: “Dan geef ik niets. Ik houd helemáál niet van katten.”
Ik: “Euh… het wordt ook aan honden besteed…”
Vrouw: “Okee dan.”

Oudere vrouw, wanneer ik aanbel als het al donker is: “Eigenlijk moet je dit nu niet doen, dat collecteren.”
Ik, denkend dat ze het over corona heeft: “Oh, maar ik houd voldoende afstand tot iedereen.”
Vrouw: “Nee, ik bedoel, ik kan zien dat jij een goed mens bent. Dat is niet altijd zo.”

Een oudere vrouw doet open, loopt naar binnen om geld te zoeken, en stopt daarna wat in de bus.
“Nou, dat is alles wat ze aan kleingeld heeft.”
Euh… wiens geld heeft ze zojuist gedoneerd…?

Of nog zo’n geval:
Moeder doet open en kijkt haar kind aan: “Heb jij iets in je spaarpot, lieverd?”

Het is echt bijzonder hoeveel moeite sommige mensen doen om te doneren. Tot twee keer toe liepen mensen helemaal naar hun auto om daar kleingeld uit te halen. En er werd behoorlijk gehannest met het scannen van de QR-code door mensen die het voor het eerst deden, maar ze gaven niet op. Mensen denken vaak dat je een hoop geïrriteerde gezichten krijgt als je collecteert, maar dat soort mensen zijn verreweg in de minderheid, en alle leuke ontmoetingen en vriendelijke mensen compenseren daar ruimschoots voor! Eigenlijk was er maar één persoon behoorlijk lullig dit jaar (ze zag me staan en deed de lamellen dicht). Er zijn daarentegen maar liefst twee mensen geweest die me wat te drinken hebben aangeboden! Dus als je karmapunten wil verdienen, overweeg dan ook eens om voor een goed doel te gaan collecteren (en nee, het regent lang niet altijd ).

Oh, en is de collectant niet bij jou langsgeweest? Maak dan wat over naar de rekening van de Dierenbescherming (NL 60 RABO 0160038790), of doneer via mijn persoonlijke QR-code. Heel erg bedankt!

Arme Sammy… Vandaag voor de zoveelste keer naar de dierenarts geweest.

Zondag had hij ineens een kleverige plek op zijn wang, waar pus uit bleek te komen. Volgens mijn overbuurman (gepensioneerd dierenarts) moest ik gelijk de boel laten ontsmetten en hem op een antibioticakuur zetten.

De weekenddienst dacht daar anders over. Nee mevrouw, dit is geen spoedje. Houd de wond zelf maar open en schoon.

Maandagochtend toch maar even naar mijn eigen dierenarts gebeld. Die gaven hetzelfde advies. Alleen langskomen als hij niet meer at enzo.

Mjah. Dus ik braaf tweemaaldaags een tegenstribbelende kat proberen vast te houden en tegelijkertijd pus uit de wond te halen en de boel schoon te spuiten met lauw water in een plantenspuit.

En wat denk je dat er dinsdag gebeurde? Hij kwam me niet meer begroeten als ik opstond of thuis kwam en at maar de helft van zijn eten op. Goh, wat een verrassing.

Dus vanochtend alsnog langsgegaan. Hij blijkt koorts te hebben en de korst op zijn wang waarvan ik dacht dat het door krabben kwam, blijkt afstervende huid te zijn… De dierenarts heeft nog enkele dikke klonters pus uit de wond gehaald en hem eindelijk antibioticum gegeven.

Nu moet hij tien dagen lang tweemaaldaags twee pillen krijgen, naast het blijven schoonmaken en open houden van de wond. Naast de dagelijkse portie pijnstiller in zijn eten en de zalf die ik al driemaaldaags in zijn oog moest doen vanwege weer een hoornvliesbeschadiging. Naast het anti-jeukmedicijn dat hij iedere ochtend al krijgt voor zijn allergie. Gelukkig hoeft hij voor zijn gescheurde kruisbanden niks te slikken…

Arm beestje. Ik hoop echt dat hij binnenkort van alle ellende af is, want hij heeft nu al meer dan een half jaar allerlei kwaaltjes! :’-(